Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Άκου αυτόν...

...τον κύριο ενώ θα διαβάζεις τα παρακάτω. Δε χρειάζεται να το βλέπεις. (Πλιζ)


Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

Το κύμα



Εκείνες οι μέρες είχαν γεύση λουκουμά, και γι αυτό τις νοσταλγώ. Αφηνόμουν και με έπαιρνε το κύμα. Καθόμουν εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα και άκουγα για ώρες. Οι αρμυροί αφροί γαργαλούσαν τα βότσαλα και την καρδιά μου και μετά βρήκα ένα σχήμα... Εκεί που το κύμα φούσκωνε λίγο πριν σκάσει, γέμιζα απέραντη ευτυχία και ξεκαρδιζόμουν όπως όταν ήμουν μωρό, ξανά και ξανά, ακούραστα!
Το άφηνα όλο και περισσότερο να μπαίνει στη σκέψη μου, και μετά στην καρδιά μου και να με αδειάζει. Κάθε που ερχόταν μάζευε όλες τις έγνοιες και τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες και κάθε που τραβιόταν πίσω τις έπαιρνε μαζί του κι εγώ γινόμουν όλο και περισσότερο διάφανη. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα πια να ξεχωρίσω τα όριά μου, ποιο είναι το νερό και ποιο το εγώ.. Κάποια στιγμή έμεινε μόνο το νερό.

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Γιατί ήμουν η αλεπού ;

Η τζαζ είναι δική μου, όλη η τζαζ είναι δική μου και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν... Άντε γιατί.. άντε τώρα!
Άουτς!Όλη μου η ύπαρξη θυμήθηκε μια επιθυμία (είχα ξεχάσει πώς είναι να ποθείς κάτι τόσο που τα σπλάχνα σου να πονάνε)
Δάκρυα σκοτωμένης επιθυμίας άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου όταν είδα αυτούς τους ήχους
Έβλεπα τον εαυτό μου κάπου εκεί ανάμεσα να συμβάλει στην αρμονία…γιατί εγώ ποτέ… ενώ πάντα… γιατί εγώ ποτέ; Έβλεπα τον εαυτό μου να υψώνεται μαζί με τα δοξάρια των βιολιών και μετά να κυλάει στην υγρή λάσπη του κοντραμπάσου, και μετά να παραδίδεται στο σαξόφωνο…και μετά πιάνο

ευχούλα

Θυμάμαι ότι παλιά, όταν επιθυμούσα κάτι πάρα πολύ το ζωγράφιζα και σιγά σιγά πραγματοποιόταν… χωρίς να συνειδητοποιώ ότι μπορούσε να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ ευχής και ζωγραφιάς… όταν επιθυμούσα κάτι πραγματικά, το οραματιζόμουν και ίσως ζωγραφίζοντάς το, να το έφερνα ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα..
μετά σταμάτησα να το κάνω. Μάλλον σταμάτησα να επιθυμώ κάτι έντονα. Δεν ήξερα γιατί … απλά εγκατέλλειψα τη διαδικασία της βαθιάς επιθυμίας.. ίσως μεσολάβησε απογοήτευση δεν θυμάμαι..
Σήμερα κατάλαβα γιατί… φοβόμουν (δεν είχα το θάρρος) να επιθυμήσω… επαναπαυόμουν στο ότι μπορώ να είμαι ολιγαρκής… αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια.. οι επιθυμίες εξακολοθούσαν να υπάρχουν αλλά υποβιβάστηκαν σε μακρινά όνειρα…
Σήμερα κατάλαβα πόσο άφησα στην άκρη κάτι που επιθυμούσα θανατερά… μετά το ζωγράφισα ασυναίσθητα.. τώρα ξέρω γιατί

Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Life circle

κοίτα

Ανακοίνωση

Παρακαλώ όλους τους ήχους που μοιάζουν με φιλάκια γυρίστε τους προς τα εδώ. Ακόμα και τις σταγόνες νερού πάνω σε επιφάνεια νερού.

Ο Αλμπέρτος Μπάτμαν

Ο Αλμπέρτος Μπάτμαν δεν είχε καμία σχέση με τον γνωστό Μπάτμαν. Απλή συνωνυμία. Ήταν ένας κοντούλης τυπάκος - ξεκάθαρα τυπάκος - μόνο αυτή η λέξη τον περιγράφει.
Το χαρακτηριστικό του περπατήματός του;
Οι νοητές προεκτάσεις από τις μύτες των ποδιών του δημιουργούσαν μια αμβλεία γωνία 100 μοιρών με αποτέλεσμα να θυμίζει βατραχοφάση.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό, που εγώ θα αποκαλούσα πρόβλημα γιατί το έχω περάσει, ήταν τα μαλλιά του...Τα μαλλιά του δεν πίστευαν σ' αυτόν και έμπαιναν μπροστά από τα μάτια του για να βλέπουν. Ασφαλώς και οι περισσότερες αναμνήσεις που έχει αποθηκεύσει από τον κόσμο είναι μέσ' στην τρίχα. Κάποιος μου είχε πει πως και τα όνειρά του είναι όλο τσουλούφια.

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008



Γεια σας! Ήρθα να ακούσω την τεράστια μουσική σας.
Θέλω να είμαι ανάμεσα σε κόσμο αλλά μόνη μου και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, το κουράδι ενός υπερτιμημένου και ταυτόχρονα υποτιμημένου 'εγώ'. Κόσμε μου λείπει η αναπνοή σου και η πνοή σου. Τι γίνεται με εκείνο το γιγάντιο πράσινο σκουλήκι που μας περιέχει; Μάλλον πρέπει να επινοήσουμε κάτι πιο πιστευτό για να πιστεύουμε. Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι γεμάτος από ανθρώπους που δένουν τα κορδόνια τους μόνοι τους.
Αύριο θα φτιάξω μια υπέροχη πίτα. Πολύχρωμη. Θα βάλω μανιτάρια, ντομάτες, τυρί.
Θα βάλω τις αγαπημένες μου συζητήσεις με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και τις πιο απρόσμενες συμπτώσεις.
Θα βάλω τις αγαπημένες μου εικόνες: όλες τις αξιαγάπητες μικροεκφράσεις της μαμάς που μόνο εγώ μπορώ να αποκωδικοποιώ, το μπαμπά να μου λέει τα αστεία του και η γάτα να σκαρφαλώνει στην πλάτη του. Θα βάλω και των δύο τα τραγούδια και τους πίνακές και όλα τα δημιουργήματά τους που είναι αδέρφια μου γιατί μεγάλωσα μαζί τους.
Θα βάλω και τα ξυπόλυτα πόδια της Τερέζας, τις κουρτίνες και τα σεντόνια της.
Θα βάλω τη βροχή που φτιάχναμε μαζί εκείνο το καλοκαιριάτικο μεσημέρι, θυμάσαι;
Θα βάλω το μπουγέλα και το κυνήγι με τον Νάγκουαλ
και έπειτα θα τη φάω αυτή την πίτα. Θα είναι η πιο νόστιμη και υγιεινή πίτα του κόσμου!

Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Still alive - Portal

Όσο ζεις μαθαίνεις, αλλά όταν πεθαίνεις προλαβαίνεις να πάρεις κάποιο μάθημα από ό,τι σε σκότωσε;

Στο αεροπλάνο



Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου στην πτήση Παρίσι - Αθήνα δεν μπόρεσα παρά να συνειδητοποιήσω ότι εγώ ήμουν το αεροπλάνο και οι πεδιάδες από πουπουλένια σύννεφα, οι θάλασσες, ο ήλιος, ο ουρανός, τα βουνά με λεπτό ύφασμα από χιόνι, όλα αυτά ήταν τοπία του μυαλού μου.
Τοπία του νου μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν ή είχα ξεχάσει ότι μπορώ να τα δώ. (Έτρεχα με γιγάντια αέρινα άλματα πάνω στο συννεφένιο κόσμο.. τα ακροδάχτυλά μου ίσα ίσα που βυθίζονταν στα άσπρα φουσκώματα μόνο και μόνο για να με πετάξουν πιο ψηλά στο επόμενο άλμα... ναι έτρεχα πάνω στα σύννεφα με υπεράνθρωπη ταχύτητα. Μετά ξάπλωσα για λίγο σε μια από τις χιλιάδες πτυχές και έριξα λίγα σύννεφα στα βλέφαρά μου για να νιώσω την υφή. Μια υφή που ούτε έχεις φανταστεί ποτέ... σαν γεύση που δοκιμάζεις πρώτη φορά... μοτσαρέλα).
Τοπία που για να τα δω, χρειαζόταν ξεπέρασμα του φόβου και απογείωση.
Τίποτα... απλά αφήνεσαι σε αυτή τη σαρωτική - εκκωφαντική απογείωση που, αν δε σε οδηγήσει στο θάνατο, σε οδηγεί στη διαύγεια.
Φαντασμαγορικά τοπία...

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...