Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Στο αεροπλάνο



Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου στην πτήση Παρίσι - Αθήνα δεν μπόρεσα παρά να συνειδητοποιήσω ότι εγώ ήμουν το αεροπλάνο και οι πεδιάδες από πουπουλένια σύννεφα, οι θάλασσες, ο ήλιος, ο ουρανός, τα βουνά με λεπτό ύφασμα από χιόνι, όλα αυτά ήταν τοπία του μυαλού μου.
Τοπία του νου μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν ή είχα ξεχάσει ότι μπορώ να τα δώ. (Έτρεχα με γιγάντια αέρινα άλματα πάνω στο συννεφένιο κόσμο.. τα ακροδάχτυλά μου ίσα ίσα που βυθίζονταν στα άσπρα φουσκώματα μόνο και μόνο για να με πετάξουν πιο ψηλά στο επόμενο άλμα... ναι έτρεχα πάνω στα σύννεφα με υπεράνθρωπη ταχύτητα. Μετά ξάπλωσα για λίγο σε μια από τις χιλιάδες πτυχές και έριξα λίγα σύννεφα στα βλέφαρά μου για να νιώσω την υφή. Μια υφή που ούτε έχεις φανταστεί ποτέ... σαν γεύση που δοκιμάζεις πρώτη φορά... μοτσαρέλα).
Τοπία που για να τα δω, χρειαζόταν ξεπέρασμα του φόβου και απογείωση.
Τίποτα... απλά αφήνεσαι σε αυτή τη σαρωτική - εκκωφαντική απογείωση που, αν δε σε οδηγήσει στο θάνατο, σε οδηγεί στη διαύγεια.
Φαντασμαγορικά τοπία...

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...