Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Βρέθηκαν οι υπεύθυνοι

    Υπάρχει ένας θάμνος με ελαφρώς γυαλιστερό φύλλο και άσπρο μικρό λουλουδάκι ο οποίος ανακάλυψα ότι ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος αυτής της γλυκιάς μεθυστικής μυρωδιάς των τελευταίων ημερών, της τόσο δυνατής που σε κάνει να ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Και έπειτα βέβαια, ο κύριος υπεύθυνος είναι αυτό το λευκό βελούδινο άνθος της νεραντζιάς, αυτό ναι αυτό, που οι πιο υποψιασμένοι το συλλέγουν κάθε χρόνο με προσοχή, για να κρατήσουν λίγη άνοιξη στο σεντούκι τους, ενώ εκείνοι που δεν δίνουν σημασία στη μύτη τους, απλά αναρωτιούνται γιατί ξαφνικά νιώθουν ανάλαφροι και κάπως ερωτευμένοι. Μπόρεσα και άκουσα αυτό το άρωμα: είναι αιθέριες φωνές νηρηίδων που τραγουδάνε μια ματζόρε συγχορδία μεγάλης εβδόμης και αμέσως την ξεκουρδίζουν ένα ημιτόνιο κάνοντας την να ακούγεται σαν "ααχ" ανακούφισης και απόλαυσης. Οι φωνές συνοδεύονται από μικροσκοπικές άρπες και και μεταλλοφωνίνια.
    Αυτή η άνοιξη μοιάζει να ήρθε πιο αποφασισμένη από ποτέ, λες και είχα χιλιάδες χρόνια να μυρίσω. Και επειδή η όσφρηση είναι η πιο προηγμένη χρονομηχανή που μου βρίσκεται, αυτή τη φορά η μυρωδιά της νέας νεραντζιάς δεν με πήγε απλά πίσω στην περσινή ή την προπέρσινη άνοιξη, αλλά πολλές άνοιξες πίσω, όταν έκανα κοπάνες από το  σχολείο και τα αρώματα των δέντρων μπλέκονταν με την υγρασία των Εξαρχειώτικων  στενών φτιάχνοντας τις πιο ανορθόδοξες αρωματικές αρμονίες. (γράφω με το στυλό που με λογοκρίνει: κάνει τάχα ότι τελείωσε το μελάνι σε σημεία που όλως τυχαίως θεωρεί ανόητα. Το αλλάζω με μολύβι).    
   Πέρασα αυτές τις μέρες κυρίως μυρίζοντας λουλούδια. Είμαι τώρα ένα επίπεδο πιο βαθιά στην αγαλλίαση και από εδώ που βρίσκομαι μπορώ να δω και να διαβεβαιώσω: είναι απέραντη η θέα που έχει ο δρόμος της. Η γαλήνη, η ηρεμία και η αγαλλίαση είναι απύθμενες πηγές, δεν υπάρχουν όρια στο πόσο μπορείς να εμβαθύνεις σ' αυτές, να τις γυμνάσεις. Όπως και η αντίληψη είναι ένας μυς που μπορεί να γυμνάσει κανείς. Η όραση γυμνάζεται, εμπλουτίζεται. Τα μάτια μπορούν να χρησιμοποιηθούν αλλιώς και να δουν αυτά που τόσον καιρό περνούσαν απαρατήρητα, όπως ένας ακροβάτης μαθαίνει να παίζει με το νόμο της βαρύτητας. Το ίδιο και η όσφρηση, μπορεί να εξασκηθεί και να βιωθούν τα πιο λεπτοφυή αρώματα. Απλά δεν υπάρχουν ακόμα γυμναστήρια γι αυτά τα πράγματα. 
    Τα κύτταρά μου χορεύουν και έτσι χαμογελάω αδικαιολόγητα. Ένα τεράστιο ευχαριστώ υψώνεται από όλο το σώμα μου και πετάει σαν μπουρμπουλήθρα στη γλυκιά νύχτα. Ο γκιόνης λέει παρακαλώ και μαζί παρατηρούμε πως οι χτύποι της καρδιάς μας είναι στο ίδιο τέμπο με την ανάσα της θάλασσας, τόσο ήσυχοι και ατάραχοι που οι αντανακλάσεις από τα φωτάκια στο γυαλιστερό φουστάνι της λιώνουν σαν καραμέλα στη σοκολάτα. 
    Εδώ ανθίζω. Εδώ, δίπλα στη θάλασσα, μπορεί να αναπτυχθεί το είδος ανθρώπου στο οποίο ανήκω. Εδώ ανθίζω κάθε τέτοια εποχή. Γιορτάζω το πρώτο κουνούπι και τη μέλισσα, την πρώτη μαργαρίτα, την πρώτη παπαρούνα, την πρώτη τσουκνίδα και τη μολόχα, την αλλαγή της ώρας, τα γιγάντια ηλιοβασιλέματα. Μοιάζουν όλα με μαντάτα έρωτα. Η θύμηση της αγάπης με κρατάει ζωντανή, η υποψία και μόνο της ύπαρξής της είναι που κινεί τα πόδια μου. Ξανασυναντώ τον παιδικό μου εαυτό και φτιάχνω καινούριο χάρτη. Ο φανταστικός μου διάλογος με τις Καρυάτιδες καταλήγει σε μειδίαμα. Κουρνιάζω στο αιώνιο βλέμμα τους.   


Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...