Το Νέο Ταμπουινοτράγουδο

Το δεύτερο Ταμπουινοτράγουδο

Έχε με

Σε ένα πειρατικό πλοίο

Αν έχετε την ευγενή καλοσύνη και δεν σας κάνει κόπο πατήστε play να παίζει 

το γραμμόφωνο καθώς διαβάζετε αλλιώς γίνεται μισή δουλειά. θενξ

 Είμαι σε ένα πειρατικό πλοίο και ψάχνω να σε βρω στα κύματα, μάταια ίσως. Η θάλασσα γαργαλάει τα μάτια μου με τους φωτεινούς νευρώνες της κι αυτό με υπνωτίζει. Χάνω πάλι τον προορισμό μου. Καλούμαι να είμαι πειρατής ενώ είμαι μόνο ένας παπαγάλος και αυτό με συνθλίβει.

    Είμαι σε ένα πειρατικό πλοίο αλλά με έχει κουράσει η πειρατική ζωή. Μου δημιουργείται όλο και συχνότερα η ανάγκη να αράξω κάτω από ένα ήσυχο μπανανόδεντρο και να βρω το νόημα της ζωής ή οτιδήποτε θα μπορούσε να με απασχολήσει τις δύσκολες μεσημεριανές ώρες. 

  Να φτιάξω πρόχειρα πνευστά από καλάμια, να βρω μικρά σκουληκάκια στην άμμο, να κλάψω για το είμαι που χάθηκε, όπως το φίδι όταν χαιρετάει το παλιό του δέρμα. Λένε ότι κάθε 7 χρόνια αλλάζουμε όλα μας τα κύτταρα. Πού πάνε λοιπόν όλα αυτά τα κύτταρα του εγώ μας; που πάει ο παλιός μας εαυτός; πέφτει στο κάτω μέρος της κλεψύδρας του χρόνου μας; 

Είναι κρίμα που είμαστε τόσο ηλίθιοι απέναντι στον έρωτα και στο θάνατο.

Εργασία για το σπίτι

1.α) Να ακούσετε μια φορά το παρακάτω υπέροχο τραγούδι - το οποίο πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν τρωγόταν θα ήταν μια φρέσκια ζεστή βάφλα με καυτή νουτέλα και κανελίτσα από πάνω. Ή αν ήταν μια ανθρώπινη κίνηση θα ήταν μια χουχουλιάρικη αγκαλιά ζεστή και στοργική.
1.β) Στη συνέχεια  να το τραγουδίσετε καραόκε, δυνατά, μαζί με την Ella.
1.γ) Τέλος να χορέψετε προσποιούμενοι ότι είστε η οπτικοποίηση των πνευστών που ακούγονται που πάει να πει ότι οι κινήσεις σας θα πρέπει να μιμηθούν επακριβώς την κίνηση της μελωδίας τους.
1.δ) Απλά εμπιστευτείτε μια φορά τον ταμπουίνο και κάντε την εργασία αυτή χωρίς πολλά πολλά και γκρίνιες, και "όχι βαριέμαι" και "δε με εκφράζει αυτό το τραγούδι" και βλακείες.

Χορός των χεριών

About my generation

Nuages

  Εχτές, τάισα πάλι τα μάτια μου σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο. Είχα την τύχη να δω το εργοστάσιο που φτιάχνονται τα σύννεφα. Είναι ένα μικρό εργοστάσιο στη μέση του πουθενά, φυτεμένο μέσα σε πράσινες πεδιάδες. Από το φουγάρο του έβγαινε μια συννεφένια γραμμή που οδηγούσε σε τεράστιες φούσκες από σύννεφα που κάλυπταν όλο τον ουρανό. Όταν γλύκανε ο απογευματινός ήλιος, μας φωτογράφιζε με τις ροζ ακτίνες του και τα σύννεφα στάζαν σιρόπι στις πλαγιές. 

    Και αργότερα, πιο κάτω, κάποια οινοπνευματί μικροσύννεφα, κουρασμένα από τα πήγαινέλα της μέρας, είχαν απλώσει το κορμί τους στις κορυφές μιας σειράς βουνών, κάνοντας τάχα πώς είναι τα βαμβακένια μαλλιά τους. Τόση ομορφιά, νόμιζα ότι ήταν αρκετή να μαγέψει και τον πιο απαθή νου, κι όμως πώς γίνεται και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φυλακίζουν μονόκερους.

Ζω μέσα σε μια κιθάρα

Ζω μέσα σε μια κιθάρα
Οι φωνές των χορδών της είναι τα αδέρφια μου
περπατώ στη λεωφόρο των τάστων,
κάθε μέρα ανακαλύπτω άλλες πολιτείες
Ζω μέσα σε μια κιθάρα
και η μυρωδιά των ξύλων είναι το δικό μου οξυγόνο
τρέφομαι με τις στρογγυλές μπάσες νότες της
και με το κελάηδισμα από σύρσιμο δαχτύλων.
πίνω νερό από το αιώνιο ποτάμι που τρέχει σε κάθε τραγούδι
με ποτίζει η βροχή του αρπίσματος
Πάλλομαι μαζί της, ο λόγος της με σκορπίζει στους τοίχους
στα μαλλιά των ανθρώπων, με βουτάει στην καρδιά των πραγμάτων
Με μαζεύει πίσω στη θαλπωρή της κοιλιά της κι εγώ ανασταίνομαι.

Το εμείς είναι το νέο εγώ

  Ένα μικρό παιδάκι ντυμένο στα μαύρα που μιλάει με σοβαρότητα υπουργού και μια μαργαρίτα το χειμώνα δεν είναι τόσο ευχάριστα νέα, είναι μια ανισορροπία κι όποιος πιστεύει ότι έχει καταλάβει τι συμβαίνει καλύτερα να κάνει μια στροφή και να ξανάρθει με ερωτηματικά. Ας αφήσουμε τις θεωρίες και ας ξεκινήσουμε από την αποδοχή της άγνοιας σαν βασικό χαρακτηριστικό μας. Ας κρατήσουμε τουλάχιστο τα χέρια μας ενωμένα αντί να κρατάμε τα αυτιά μας κλειστά και τα μάτια μας σφαλισμένα.

   Λυπάμαι που τα φύλα εκφυλίζονται και οι χορδές ξεκουρδίζονται. Που οι μικρές γωνιές γεμίζουν από αδέξιους κώλους. Ξέρω τι να γίνω στην επόμενη ζωή μου, μια πόα. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσω εδώ και να θυμηθώ τους στίχους εκείνου του μαγικού τραγουδιού.  Να θυμηθώ το ξόρκι που κανείς ποτέ δεν μου έμαθε και που χωρίζει τη ζωή σε πριν και μετά, να θυμηθώ το χρώμα των ματιών σου.

   Εδώ, καλούμαστε να θυμηθούμε όχι να μάθουμε.
Καλούμαστε να ξεμάθουμε όσα με κούραση μας μαθαίνουν και να θυμηθούμε, απλά να θυμηθούμε με ηρεμία αυτά που ήδη ξέραμε όταν πρωτοήρθαμε. Καλούμαστε να γίνουμε ένα εμείς και όχι πολλά χαμένα εγώ. Καλούμαστε να παίξουμε και όχι να συμμορφωθούμε. Είναι ειρωνεία. Μοιάζει με παράξενο σενάριο όπως οι περισσότερες αλήθειες αυτής της πραγματικότητας. Όπως το ότι να μεγαλώνεις είναι ωραίο και όχι άσχημο όπως όλοι έλεγαν. Μαθαίνεις να μετριάζεις τα δράματα και να λες απλώς κρίμα. Να ξεδιαλέγεις όσα χρειάζεσαι και να πετάς φόβους, ανασφάλειες, αντικείμενα, λόγια, αναλύσεις, αναμνήσεις και ιδέες που ξέρεις ότι δεν ωφελούν. Αναδιπλώνεσαι. Πετάς το παλιό σου δέρμα. Μαθαίνεις να αφαιρείς και αυτό σε κάνει όλο και πιο ανάλαφρο.

  Κι όλα αυτά είναι τόσο απλά και όμορφα και συμβαίνουν υπέροχα μόνα τους, αν καταφέρεις και αποφύγεις να διαπράξεις το πιο αποτρόπαιο και ταυτόχρονα καθημερινό έγκλημα αυτού του κόσμου. Τη θυσία. Τη θυσία του παιδικού σου εαυτού. Οι περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν ξαφνικά μια μέρα. Το βλέπεις. Το νιώθεις στο βλέμμα ενός παλιού συμμαθητή. Είναι θολό και λείπει η ζωντάνια και η λαμπερότητα. Κι αυτός είναι ένας λόγος που δεν μου αρέσει το κάπνισμα. Γιατί θυμάμαι πολλά παιδιά που ήξερα, να προσπαθούν βίαια να μεγαλώσουν βήχοντας καπνό που κανονικά μισούσαν. Πάλι ειρωνία αν σκεφτείς πόσο μοιάζει με νοσταλγία του θηλασμού.

L' appuntamento

Καινούριος χρόνος, καινούρια μέρα και καινούρια ζωή.

Κάποιοι κάνουν στροφές στο παγοδρόμιο, κάποιος πουλάει τυρόπιτες ενώ το βλέμμα του πλανιέται στο άπειρο, κάποιοι τρέχουν χωρίς ομπρέλες στη βροχή, κάποιος γράφει τρεμουλιαστά επειδή βρίσκεται στο τελευταίο κάθισμα του λεωφορείου, κάποιος περιμένει εσένα κι όλα αυτά είναι στάσεις των ανθρώπων απέναντι στον αναπόφευκτο ερχομό του θανάτου τους. Γι αυτό άνθρωποι ας απλοποιήσουμε τα πράγματα μεταξύ μας. Το "δεν θέλω να φανώ αγενής" σημαίνει "σε λίγο θα γίνω αγενής". Το "θα δούμε" συνήθως σημαίνει "όχι". Το "ναι" πάλι "όχι". Το "δε θέλω να σε τρομάξω" σημαίνει "ξεκίνα να τρομάζεις από τώρα".
Το λακωνίζειν εστίν απολαυσείν. Πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι το όνομα Αλεξία θα μπορούσε να  χρησιμοποιηθεί σαν α(στερητικό)-λεξία και να περιγράφει εκείνη την ιδανική κατάσταση της απουσίας λέξεων κατά την οποία οι άνθρωποι παύουν να χρησιμοποιούν λεκτικούς τρόπους για να περιγράψουν και να αντιληφθούν την πραγματικότητα, βιώνοντας ακόμα και τις πιο λεπτές ποιότητες του παρόντος και όλα τα πράγματα σαν μη περιγράψιμες ενεργειακές μεταβολές. Η βροχή στα βλέφαρά μου.

Τελευταία τα Σάββατα στην Αθήνα είναι συννεφιασμένα με βανγκογκικές γκρι πινελιές. Οι Κυριακές πάντα άχρονες σαν την έρημο. Τα Παρασκευάτικα βράδια η μοναξιά φαίνεται να ζυγίζει 15 κιλά παραπάνω. Η μοναξιά δεν είναι εκείνο το μεγάλο αρπακτικό πουλί που μοιάζει με πτεροδάκτυλο. H μοναξιά δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως είναι η μόνη συνθήκη κατά την οποία μπορεί να ανθίσει οτιδήποτε, ακόμα και ο ίδιος ο έρωτας. Όταν κάνεις αστειάκια με τον εαυτό σου και γελάς δυνατά, τότε είσαι σε καλό δρόμο κι ας φαίνεται παρανοϊκό σε τρίτους. 

Σήμερα είναι μεγάλη μέρα και τη γιορτάζω. Χρόνια πολλά!Βρήκα το τραγούδι που έψαχνα εδώ και τρία χρόνια! Ένα τραγούδι που σίγουρα ανήκει στο σάουντρακ της ζωής μου. Την πρώτη φορά που με πέτυχε ραδιοφωνικά ζούσα κάθε δευτερόλεπτο της ακρόασης καθιστώντας αδύνατη τη σκέψη της καταγραφής. Τη δεύτερη οδηγούσα στην εθνική παρέα με τον ήλιο και την τρίτη με βρήκε την ώρα που έτρεχα να προλάβω να πάω στη δουλειά. Από τότε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και παραπάνω που χάθηκε από το ακουστικό μου πεδίο και το ραδιόφωνο είχε συνδυαστεί με την προσδοκία αυτής της μελωδίας. Και ξαφνικά σήμερα ενώ περπατούσα προς το σπίτι κρατώντας τσάντες, ξεπρόβαλε μεταμφιεσμένη σε μια διασκευή. Την αναγνώρισα όμως, άφησα τις τσάντες κάτω στο δρόμο και γονάτισα ψάχνοντας ένα στυλό στην τσάντα μου. Τώρα το λιώνω στις επαναλήψεις κι αυτό είναι κατάχρηση ενός μουσικού έρωτα. Μοιάζει με φυλάκιση ενός άγριου πουλιού  σε κλουβί και ίσως δεν είναι καλό. No resisto, no resisto.

Blue

Η φιγούρα του γίνεται γαλάζια ξεμακραίνοντας. Το ίδιο γαλάζιο των μακρινών βουνών και όλων των μακρινών πραγμάτων. Γαλάζιο: το χρώμα της απόστασης. Κι όποτε παίρνεις την απόφαση να ζήσεις ανώδυνα  καταλήγεις να είσαι πάλι η ασπρόμαυρη πάνινη κούκλα που παρατηρεί διπλωμένη τον κόσμο να κινείται σαν πολύχρωμο ποτάμι, κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα και θυμάσαι αμυδρά τη γεύση του. Κι αν αποφασίσεις να δεις τα πράγματα στα μάτια, ένα μεγάλο μπλε ποτάμι ανοίγει και μουσκεύει τα χάρτινά σου σχέδια.

Το τραγούδι του καλοκαιριού

Fingers

Απόγευμα με κλειστά πατζούρια

«Τη λένε θυελλώδη Δευτέρα αλλά και η Τρίτη δεν πάει πίσω» ούρλιαζε ο μπλουζίστας με ένα υπέροχο γρέζι… πήρα μια απόφαση.. να μην ξαναμιλήσω ποτέ σε β’ ενικό πρόσωπο ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται… ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν…
Aυτή τη στιγμή απολαμβάνω ένα μπλουζ αργό και μερακλήδικο.. λέει lord have mercy on me… και συμφωνώ γιατί έχω κάποιες αλεργίες ανοιξιάτικες που με έχουν πεθάνει… το απογευματινό φως τρυπώνει ευγενικά από τις γρύλλιες και μόνο αυτό έχει σημασία τώρα… μου αρέσει να έχω κλειστά τα πατζούρια .. λατρεύω αυτές τις τρυπούλες τους και δεν με ενδιαφέρει που θα πρεπε να τα έχω ανοιχτά αυτή τη στιγμη. Είναι η επανάστασή μου ναι η επανάστασή μου μιας και έτυχε να ζω σε μια εποχή σχεδιασμένη έτσι ώστε οποιαδήποτε επανάσταση να φαίνεται μάταιη ή γραφική. Ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός μου γελάει κοροϊδευτικά όταν πάω να κάνω μια επαναστατική δήλωση… οποιασδήποτε μορφής…
Έτσι εχτές έκλεισα τα μάτια μου και οραματίστηκα μια υγιή κοινωνία… λένε ότι αν οραματίζεσαι κάτι γίνεται..οραματίστηκα για λίγο πώς θα ήταν αν κάποιος έλεγε σε έναν άλλο «τι έδειξαν οι ειδήσεις σήμερα;» και ό άλλος του έλεγε «δεν υπήρχαν ειδήσεις σήμερα μόνο καιρός»..ήταν υπέροχα
Εχτές έκλεισα τα μάτια μου και οραματίστηκα απλότητα και η θάλασσα έφτασε τα πόδια μου
Μάλλον όλα τα πράγματα έχουν την ίδια σημασία: τεράστια και ταυτόχρονα απολύτως καμία….. όπως η γη από πολύ μακριά φαίνεται μια ολοστρόγγυλη μπάλα…

No words just chords...

Gm6  D7/F#  Fm7  Bbsus   Bb7   Eb7+

Σσσσ...

Αν κάνεις ησυχία θα ακόυσεις μικροσκοπικά εμβατήρια από τα λουλουδοφόρα δέντρα.
Η ανοιξη έρχεται αργά και με μουδιάζει σαν μέλι από γιασεμί στα χείλη και στα βλέφαρα.

Όχι στην καταπίεση των νέων καλλιτεχνών

Όταν τρέχεις στις 6 π.μ.

Όταν τρέχεις στις 6 π.μ., μπορείς να πιεις λίγη αύρα πρωινή πριν λερωθεί απ' τη μέρα
Αν είσαι τυχερός και βρέχει, μπορεί να μεθυσεις από τη μυρωδιά του αφράτου χώματος
και η μπόρα που φοβόσουν
μοιάζει με σμήνος από ευλογίες.
'Ολες οι έννοιες και οι λέξεις βρίσκουν το σώμα τους
και το δικό σου σώμα
όσο πιο σκληρά πατάει το έδαφος,
τόσο πιο ψηλά στον ουρανό πετάει την ψυχή σου,
όταν τρέχεις,
όλες οι περιττές σκέψεις τινάζονται σαν σκόνη στον αέρα
Αν είσαι τυχερός, σπας σε χίλια μικρά φύλλα φθινοπωρινά
και ξέρεις τότε πως καμιά ιδέα απ' τη θέση της ακινησίας δεν μπορεί να είναι σωστή.

Αιωρούμαι

Αιωρούμαι
όταν οι ώρες χάνουν τη σειρά τους
όταν νυχτώνει και ο μεγάλος φέγγαρος μονοπωλεί το μαύρο
όταν με αδειάζεις με παράξενα λόγια δεν πληγώνομαι πια
απλά αιωρούμαι
μεταξύ νερού και αέρα
σοβαρού και αστείου
συζητήσεων και καπνών
πριν και μετά
ναι και όχι
αιωρούμαι
όταν η σιωπή μεγαλώνει και το κενό μοιάζει με χάος
δε φοβάμαι
κάποιες γλυκές νότες απλώνουν στα νερά μου
και σαν καλοί φίλοι με ξεσηκώνουν
αιωρούμαι