Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Το εμείς είναι το νέο εγώ



  Ένα μικρό παιδάκι ντυμένο στα μαύρα που μιλάει με σοβαρότητα υπουργού και μια μαργαρίτα το χειμώνα δεν είναι τόσο ευχάριστα νέα, είναι μια ανισορροπία κι όποιος πιστεύει ότι έχει καταλάβει τι συμβαίνει καλύτερα να κάνει μια στροφή και να ξανάρθει με ερωτηματικά. Ας αφήσουμε τις θεωρίες και ας ξεκινήσουμε από την αποδοχή της άγνοιας σαν βασικό χαρακτηριστικό μας. Ας κρατήσουμε τουλάχιστο τα χέρια μας ενωμένα αντί να κρατάμε τα αυτιά μας κλειστά και τα μάτια μας σφαλισμένα.
   Λυπάμαι που τα φύλα εκφυλίζονται και οι χορδές ξεκουρδίζονται. Που οι μικρές γωνιές γεμίζουν από αδέξιους κώλους. Ξέρω τι να γίνω στην επόμενη ζωή μου, μια πόα. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσω εδώ και να θυμηθώ τους στίχους εκείνου του μαγικού τραγουδιού.  Να θυμηθώ το ξόρκι που κανείς ποτέ δεν μου έμαθε και που χωρίζει τη ζωή σε πριν και μετά, να θυμηθώ το χρώμα των ματιών σου.
   Εδώ, καλούμαστε να θυμηθούμε όχι να μάθουμε.
Καλούμαστε να ξεμάθουμε όσα με κούραση μας μαθαίνουν και να θυμηθούμε, απλά να θυμηθούμε με ηρεμία αυτά που ήδη ξέραμε όταν πρωτοήρθαμε. Καλούμαστε να γίνουμε ένα εμείς και όχι πολλά χαμένα εγώ. Καλούμαστε να παίξουμε και όχι να συμμορφωθούμε. Είναι ειρωνεία. Μοιάζει με παράξενο σενάριο όπως οι περισσότερες αλήθειες αυτής της πραγματικότητας. Όπως το ότι να μεγαλώνεις είναι ωραίο και όχι άσχημο όπως όλοι έλεγαν. Μαθαίνεις να μετριάζεις τα δράματα και να λες απλώς κρίμα. Να ξεδιαλέγεις όσα χρειάζεσαι και να πετάς φόβους, ανασφάλειες, αντικείμενα, λόγια, αναλύσεις, αναμνήσεις και ιδέες που ξέρεις ότι δεν ωφελούν. Αναδιπλώνεσαι. Πετάς το παλιό σου δέρμα. Μαθαίνεις να αφαιρείς και αυτό σε κάνει όλο και πιο ανάλαφρο.
  Κι όλα αυτά είναι τόσο απλά και όμορφα και συμβαίνουν υπέροχα μόνα τους, αν καταφέρεις και αποφύγεις να διαπράξεις το πιο αποτρόπαιο και ταυτόχρονα καθημερινό έγκλημα αυτού του κόσμου. Τη θυσία. Τη θυσία του παιδικού σου εαυτού. Οι περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν ξαφνικά μια μέρα. Το βλέπεις. Το νιώθεις στο βλέμμα ενός παλιού συμμαθητή. Είναι θολό και λείπει η ζωντάνια και η λαμπερότητα. Κι αυτός είναι ένας λόγος που δεν μου αρέσει το κάπνισμα. Γιατί θυμάμαι πολλά παιδιά που ήξερα, να προσπαθούν βίαια να μεγαλώσουν βήχοντας καπνό που κανονικά μισούσαν. Πάλι ειρωνία αν σκεφτείς πόσο μοιάζει με νοσταλγία του θηλασμού.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...