Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Category cloud

Το γιγάγτιο κανίς υψώθηκε μέσα από τα βαμβακωτά σύννεφα, γαύγισε στο αεροπλάνο που έμοιαζε με ενοχλητική μύγα και στη συνέχεια μετατράπηκε σε φουντωτό δέντρο.
Ένας δρόμος γεμάτος ζιγκ ζαγκ είναι απλωμένος στο πράσινο έδαφος σαν σιρόπι καραμέλα που πρόσθεσε βιαστικός σεφ στο γλυκό του. Αν μπορούσα να φάω αυτό το μικρό καφέ κομμάτι γης που μπορεί και να ανήκει στη Χαλκιδική, είμαι σίγουρη ότι θα είχε γεύση σοκολατένιου μπισκότου.
Κι άλλο σκυλί-σύννεφο, αυτή τη φορά ήσυχο, λυκόσκυλο, παρατηρεί αφοσιωμένο κάτι στη θάλασσα πάνω από την οποία αιωρείται, είναι σίγουρα λυκόσκυλο, φοράει και λουρί στο λαιμό, προφανώς σε κάποιον ανήκει, σε ποιον μπορεί να ανήκει ένα σκυλί μέσα στη μέση του ουρανού…
Το ύφασμα της θάλασσας, ένα καρό – «ψαροκόκκαλο» ίσως από τα ακριβότερα - μοιάζει πιο καλοσιδερωμένο από ποτέ.. γιατί φόρεσε τα καλά της; Γιορτάζουμε κάτι; Αστράφτει…στο βάθος είναι καθαρό βαρύ χρυσάφι

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Petar Ralchev

Ένας ωραίος τρόπος να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Το δεύτερο


Όταν τρέχεις ο δρόμος γίνεται ένα γκρι ποτάμι ή ο δρόμος είναι πάντα ένα γκρι ποτάμι που μπορείς να το δεις μόνο όταν τρέχεις;

....


Όλα τώρα τελειώνουν ή όλα τώρα αρχίζουν λες;
Νιώθεις το κρύο και την ανατριχίλα της ελευθερίας να γαργαλάει τα σωθικά σου;
Είσαι μπροστά στον κόσμο και τον κοιτάς.
Πώς είναι η νύχτα από την πλευρά των αστεριών;
Θές να δακρύσεις λίγο, έτσι λίγο, αλλά ο εκκωφαντικά ήσυχος ουρανός δε σε αφήνει.
Σκέψου, τώρα που οι κόμποι λύθηκαν και έγιναν κύματα στη θάλασσα,
τώρα μπορείς να είσαι η ίδια η μουσική.
Πρέπει να χαλαρώσουμε, δε νομίζεις;

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

O Άνθρωπος Θάλασσα



Ένας άνθρωπος ήταν θάλασσα.
Δεν το καταλάβαινες με την πρώτη γιατί έμοιαζε σαν κανονικός άνθρωπος.
Αλλά με έναν περίεργο τρόπο οι άλλοι διαρκώς ήθελαν να βρίσκονται κοντά του και να του μιλούν
Τότε άρχισα να το καταλαβαίνω
Χαλαροί ώμοι που ήρεμα καλωσόριζαν
Όπως το καλοκαίρι που οι άνθρωποι θέλουν να δροσιστούν στην αγκαλιά της και αυτή τους καλωσορίζει χωρίς κρίση.
Ναι η θάλασσα και βέβαια η θάλασσα
Δεν ήμουν σίγουρη μέχρι που είδα την ανοιχτή αγκαλιά
Σχεδόν άκουσα το κύμα
Το είδα στα μάτια που ξεχείλιζαν απλότητα,
ακτινοβολούσαν όπως ο ήλιος απ'το βυθό
Είναι τόσο σπάνιο να βλέπεις όλα τα νερά του κόσμου,
και να νιωθεις πως επιπλέεις μέσα τους χωρίς βάρος,
σαν μικρή ψαρόβαρκα,
μέσα σε δύο μάτια ανθρώπου.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...