Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις προς την Πλατεία Κοτζιά, θα ακούσεις το μεγαλειώδες "αηδόνι της Αιόλου". Ένα μοναχικό, γενναίο, παιχνιδιάρικο κελάηδισμα ενός νυχτερινού πουλιού σαν αηδονιού, που αντηχεί στον υγρό πεζόδρομο και στις ψυχρές φάτσες των τραπεζών. Κάποιες σειρήνες αυτοκινήτων προσπαθούν ανεπιτυχώς να το μιμηθούν και καθώς απομακρύνεσαι και αυτό συνεχίζει, φαίνεται σαν να είναι το τελευταίο ζωντανό πράγμα που απέμεινε αυτές τις ώρες που κανείς δεν μπορεί να αγοράσει κάτι εδώ.
Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις στους δρόμους της Αθήνας, μπορείς να παίξεις κάτι σαν videogame στο οποίο κερδίζεις αν μπορέσεις να αποφύγεις όλα τα κακά σκύλου που θα βρεθούν μπροστά σου. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι περπατητές στην Αθήνα περπατάνε σκυφτοί. Δεν είναι σκεφτικοί ή λυπημένοι, δεν είναι η κρίση, απλά παίζουν αυτό το, κυριολεκτικά, βρώμικο παιχνίδι. Ειδικά το βράδυ. Και συνειδητοποίησα χτες, ότι είχα πολύ καιρό να περπατήσω με το κεφάλι ψηλά, να βλέπω ουρανό, ή τουλάχιστο να τον ψάχνω ανάμεσα στα κτίρια. Και το έκανα, ρίσκαρα. Και δεν έχασα.
Το βράδυ, αν βγεις να περπατήσεις στους δρόμους της Αθήνας, μπορεί να δεις τα λεωφορεία "ΣΥΓΓΝΩΜΗ". Στα φωτεινά γράμματά όπου συνήθως αναγράφεται η αφετηρία, θα διαβάσεις "ΣΥΓΓΝΩΜΗ" και στη θέση του προορισμού, γράφουν "ΕΚΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ".
Αυτό είναι συγκινητικό. Μπορεί να σημαίνει, είτε ότι πρόκειται για ένα λεωφορείο που μπορεί να σε μεταφέρει από το "συγγνώμη" στο "εκτός λειτουργίας", δηλαδή να μείνεις άνεργος, αλλά προφανώς, και το ανάποδο: από την ανεργία σε μια κατάσταση απολογίας και ηττοπάθειας. Και αναρωτιέμαι, σε αυτή την περίπτωση, ποιες είναι οι ενδιάμεσες στάσεις.
Είτε είναι ένα λεωφορείο που απλά "δεν είναι σε φάση" αλλά έχει την ευγένεια και το θάρρος να ζητήσει ένα μεγάλο συγνώμη. Θα μπορούσε να γράφει μόνο "εκτός λειτουργίας", όμως όχι. Αυτό το συγγνώμη με τα κεφαλαία κίτρινα γράμματα πάνω σε ένα μέσο μεταφοράς σε κάνει να θες να το παρηγορήσεις και από την άλλη να σκεφτείς αν και εσύ πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη για μια λάθος συμπεριφόρά σου σε κάποιο φίλο σου και ίσως αν όλοι περπατούσαμε με ένα "συγγνώμη" στο κεφάλι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.