Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Σχετικά με τη στοργή

Ένας στοργικός φιλόσοφος κάποτε είπε ότι τα μαλλιά στέκονται ακίνητα γιατί περιμένουν κάποια δάχτυλα να τα περάσουν πίσω από τα αυτιά.
Η αγκαλιά μιας πετσέτας δεν είναι ποτέ αρκετή. Της θάλασσας περισσεύει. Τα στραφτάλια της τυλίγουν το γυμνό σώμα στην άγια θαλπωρή της.
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως θυμόμουν πώς να αναπνεύσω μέσα στη θάλασσα, αν προσπαθούσα λίγο. Ίσως και να γινόταν τότε. Τώρα σίγουρα όχι. Έχω διδαχτεί ότι δεν μπορώ.
Ποκόϊ σαναμόι ντιλούζ σανζ,
μπρινς λιλουιόν νοτικέι τσιούρς
που πάει να πει
Όταν τα μάτια κλείνουν
Βλέπουν το χρώμα της στοργής.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Το πρωϊνό



Δόντια γεμάτα χαμόγελο. Χαμόγελο γεμάτο δόντια
Μάτια γεμάτα υποχρέωση. Υποχρέωση γεμάτη φόβο
Φόβος που μπλέκεται σαν τσίχλα στα πόδια μας και αργούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Υπάρχει όμως εκείνο το πρωϊνό
που ξημερώνει και νιώθεις ότι είσαι δίπλα στη θάλασσα
και όλος ο κόσμος κοιμάται ακόμα
και κοιτάς τον ήλιο με βλέμμα καθαρό και αυτός σε φιλά στο μάγουλο.
Για όλους υπάρχει ένα πρωϊνό, που ο ήλιος τους ξαναβαφτίζει
και σαν παιδιά σηκώνονται, τινάζουν τα χέρια, γελούν και συνεχίζουν.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...