Ένας στοργικός φιλόσοφος κάποτε είπε ότι τα μαλλιά στέκονται ακίνητα γιατί περιμένουν κάποια δάχτυλα να τα περάσουν πίσω από τα αυτιά.
Η αγκαλιά μιας πετσέτας δεν είναι ποτέ αρκετή. Της θάλασσας περισσεύει. Τα στραφτάλια της τυλίγουν το γυμνό σώμα στην άγια θαλπωρή της.
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως θυμόμουν πώς να αναπνεύσω μέσα στη θάλασσα, αν προσπαθούσα λίγο. Ίσως και να γινόταν τότε. Τώρα σίγουρα όχι. Έχω διδαχτεί ότι δεν μπορώ.
Ποκόϊ σαναμόι ντιλούζ σανζ,
μπρινς λιλουιόν νοτικέι τσιούρς
που πάει να πει
Όταν τα μάτια κλείνουν
Βλέπουν το χρώμα της στοργής.
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009
Σχετικά με τη στοργή
-
Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν στην πραγματικότητα δεν χ... -
α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. ... -
Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο πο...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
