Ένας στοργικός φιλόσοφος κάποτε είπε ότι τα μαλλιά στέκονται ακίνητα γιατί περιμένουν κάποια δάχτυλα να τα περάσουν πίσω από τα αυτιά.
Η αγκαλιά μιας πετσέτας δεν είναι ποτέ αρκετή. Της θάλασσας περισσεύει. Τα στραφτάλια της τυλίγουν το γυμνό σώμα στην άγια θαλπωρή της.
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως θυμόμουν πώς να αναπνεύσω μέσα στη θάλασσα, αν προσπαθούσα λίγο. Ίσως και να γινόταν τότε. Τώρα σίγουρα όχι. Έχω διδαχτεί ότι δεν μπορώ.
Ποκόϊ σαναμόι ντιλούζ σανζ,
μπρινς λιλουιόν νοτικέι τσιούρς
που πάει να πει
Όταν τα μάτια κλείνουν
Βλέπουν το χρώμα της στοργής.
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009
Σχετικά με τη στοργή
-
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
-
Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό τη ...
-
Το μεγάλο ερωτηματικό του ανθρώπινου σώματος, η επιστήμη σηκώνει τα τσουτσούνια ψηλά. Είναι θηλυκιά; Μάλλον ναι... Τι κάνει; Γιατί βρίσκετ...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
