Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Need Evans

(listen while reading)

 Αυτή είναι μια νύχτα από αυτές που χρειάζονται το πιάνο του Bill Evans. Όχι για μελαγχολία, απλά γιατί καίει ήσυχα μέσα μου σαν κερί και γιατί απολυμαίνει όλες τις άχρηστες μελωδίες που τριγυρνάνε το μυαλό μου. Κάποιες μελωδίες μπορούν να γίνουν εφιαλτικά επαναλήψιμες σαν εμμονή κατα τη διάρκεια μιας αυπνίας και οι ίδιες πάλι να με σώσουν από την αναλυτική σκέψη που καταστρέφει τους περισσότερους ανθρώπους της δεκαετίας. Και μετά είναι αυτό το πιάνο.. αυτό το πιάνο είναι το πιο ασφαλές μέσο - ακόμα και από το αεροπλάνο - για να ταξιδέψω κι εγώ μια τέτοια νύχτα πάνω από τη νωχελική πόλη μέσα από την κουνουπιέρα μου που δεν μπορω να αποχωριστώ πια. Θα διάλεγα να προσγειωθώ κάπου στη μέση της Αρεοπαγίτου - ή για τους φίλους αεροπαγίτου - και η κουνουπιέρα να με έκανε αόρατη βέβαια, και έτσι να παρατηρούσα όλους αυτούς τους τυχαίους διαλόγους που περνούν δίπλα σου που αν τους προσθέσεις φτιάχνουν ένα παράξενο μήνυμα από το υπερπέραν.
   Εντάξει μπορούμε να παραδεχτούμε τη μελαγχολία της στιγμής, μελαγχολία ενός ευαίσθητου στομαχιού που πληρώνει τις ποινές της χρόνιας κατάχρησης σοκολάτας. "Δεν πειράζει οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν ευαίσθητα ραντάρ έμπνευσης" ή κάτι τέτοιο θα βόλευε τώρα να είναι το μάντρα μου.'Η και όχι... Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δε φοβάσαι παρά μόνο από συνήθεια, κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δεν χρησιμοποιείς τις υπερδυνάμεις σου επειδή κανείς γύρω σου δεν το κάνει.Ο φόβος είναι το πιο βρωμερό πράγμα μετά από μια φρέσκια πάνα μωρού.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...