Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
Talking 'bout my generation
Η οργή μας είναι μια πατάτα που παραψήθηκε
Ο θυμός μας είναι ένα σάντουιτς που μούχλιασε
Τα πόδια μας δεν κλωτσάνε πια και τα χέρια μας απλά πατάνε κουμπιά
Τα κεφάλια μας πατηκώθηκαν από τις σάπιες λέξεις
Δεν έμεινε τίποτα από αυτή τη γενιά, παρά ένα πλαδαρό λίπος που μοιάζει με ζελέ
Φοβάται, τείνει προς την ακινησία και αν το κουνήσεις τρέμει
Κάντε τίποτα, όχι πόλεμο, ούτε έρωτα
κάντε απλά τη δουλειά σας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Το μεγάλο ερωτηματικό του ανθρώπινου σώματος, η επιστήμη σηκώνει τα τσουτσούνια ψηλά. Είναι θηλυκιά; Μάλλον ναι... Τι κάνει; Γιατί βρίσκετ...
-
Αν κάτι από όσα θες δεν πραγματοποιείται, ίσως πρέπει να τσεκάρεις μήπως ο βασικός λόγος που δε συμβαίνει είναι επειδή τελικά δεν το θέλε...
-
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
