Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Talking 'bout my generation














Η οργή μας είναι μια πατάτα που παραψήθηκε
Ο θυμός μας είναι ένα σάντουιτς που μούχλιασε
Τα πόδια μας δεν κλωτσάνε πια και τα χέρια μας απλά πατάνε κουμπιά
Τα κεφάλια μας πατηκώθηκαν από τις σάπιες λέξεις
Δεν έμεινε τίποτα από αυτή τη γενιά, παρά ένα πλαδαρό λίπος που μοιάζει με ζελέ
Φοβάται, τείνει προς την ακινησία και αν το κουνήσεις τρέμει
Κάντε τίποτα, όχι πόλεμο, ούτε έρωτα
κάντε απλά τη δουλειά σας

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...