Το δόλωμα είναι πάντα η επαφή. Πιο νόστιμο και από το τυρί για τον καημένο τον πόντικα. Οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Η ανάγκη να τους μιλάμε. Και τώρα ορίστε, είμαστε χειροπόδαρα φασκιωμένοι με ιστό αράχνης, κρεμασμένοι ανάποδα στο διαδίχτυ της. Φροντίζουμε να παίρνουμε μόνοι το δηλητήριο μας, τεράστιες δόσεις των δεδομένων που μας συντηρούν έτσι, βάζουμε μόνοι μας το μήλο στο στόμα μας και τις πατάτες γύρω μας, ανοίγουμε το φούρνο και μπαίνουμε μέσα μέχρι να ροδίσουμε.
Τα μάτια μας βλέπουν μόνο δυνητικές φωτογραφίες. Τίποτα δεν έχει μείνει αφωτογράφιστο. Τα αυτιά μας ακούνε ειδοποιήσεις -ντιν- και σαν σκυλιά του παβλωφ κρατάμε τα σάλια μας για 0,0001 πιθανότητες έρωτα.
Ποτέ μια μάστιγα δεν είχε εξαπλωθεί τόσο ραγδαία. Πότε πιο ύπουλα δεν εξαπατηθήκαμε και μόνο τις πολύ βραδυνές ώρες, όταν πάμε για κατούρημα με σβηστά φώτα, συνειδητοποιούμε για λιγα δευτερόλεπτα, με μια πικρό-ξυνη γεύση στο στόμα, πως έχει σπάσει ο σωλήνας της ζωής μας και τρέχει σπάταλα ο χρόνος ο αληθινός. Και μετά πάλι ύπνος.Πότε ξανά οι ανθρωποι δεν παρέδωσαν τόσο πρόθυμα τα όπλα τους και τον εαυτό τους. Αργά η μάστιγα, υπομονετικά και μεθοδικά μας δολοφονεί, και εμείς με ένα εγκάρδιο, σαρδόνιο χαμόγελο ευχαριστούμε, την ώρα που από πάνω μας η πνευματικότητα γδέρνεται όπως το δέρμα της αλεπούς από τον εκδορέα της. Η έμπνευση, οι ιδέες μας, κι όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ιδιαίτερους είναι το παλιό μας δέρμα που το ξεχάσαμε σε κάποια παραλία των παιδικών αναμνήσεων, (αλλά μην ανησυχείς υπάρχουν τα πάντα σε φωτογραφίες).
Ας είναι, ας κυλήσουμε στο ποτάμι κι ας βλέπουμε να ρέουν τα πτώματα δίπλα μας, μαζί με όλες τις ειδήσεις σαν σκουπίδια χτεσινου φαγητού, ειδήσεις θανάτου και ειδήσεις βλακείας να έχουν τό ίδιο χρώμα, και σχήμα. Είναι πλέον το ρεύμα πολύ ορμητικό. Προς τα κάτω γιατί όλοι κάνουν ταυτόχρονα σκρολ ντάουν.
Απλά έιναι κρίμα που καθώς αχόρταγα πληκτρολογούμε τις μπούρδες που μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί μέχρι το τέλος της μέρας, γεμίζοντας με μπουρμπουλήθρες το κενό μας, παίζοντας με τις ψηφιακές κουδουνίστρες μας, την ίδια στιγμή από τα καημένα τα δάχτυλά μας, σβήνονται τα δακτυλικά αποτυπώματα. Και γινόμαστε ίδιοι. Εκνευριστικά ίδιοι.
