Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Ημιθέλοντας

  
  Η ημιθέληση είναι η χαρά του ανασφαλή. Η ψευτοάνετη μάσκα του, η ψευδής ηρεμία του, ο ψευτοβουδισμός του με τις μαδημένες επιθυμίες που είναι ακόμα εκεί σε μια ελώδη γωνιά, ζέχνουν μουχλίλα. Ο μυς της θέλησης κρέμεται ατροφικός και γλιτσερός μέσα στην κοιλιά του, σαν πολυκαιρισμένο ζαμπόν.
   Το δεν έχω πρόβλημα μπορώ έτσι, μπορώ και αλλιώς, αλλά δεν μου κάνει τόσο το ένα ούτε τόσο το άλλο, αλλά και όλα. Ενθουσιάζεται εύκολα αλλά του φεύγει γρήγορα. Και δεν ξέρει. Ίσως μπορεί και θα δούμε. Γιατί όχι; Πάμε και βλέπουμε. Να κάνουμε και τα δύο γιατί θέλουμε και τα δύο. Ή και τα τρία. Από λίγο. Και ας χάσουμε σε βάθος. Μετά πάλι θα το μετανιώσουμε με αυτή την αβέβαιη την καημένη φωνή. Την τόσο συμπαθητική και σιχαμένη. Δύο δειλά βήματα μπρος, τρία πίσω. Τρία χεσμένα μπρος, πέντε βιαστικά πίσω και πάλι πλάγια, εκεί είναι σίγουρα. Αργά και βασανιστικά. Αιώνια σχεδόν.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...