Έρευνες του Πανεπιστημίου της Γουϊμπάμπουε έδειξαν ότι η ανώτερη μορφή ύπαρξης στη γη είναι αυτό το μωβ κυκλαμινάκι που φυτρώνει ακόμα και στα πάρκα της Αθήνας. Ενώ κοιτάζει το έδαφος διαλογιζόμενο το καλό αυτoύ του κόσμου, τα πέταλά του αψηφούν το νόμο της βαρύτητας και κοιτούν προς τα πάνω σαν 4 γυναίκες που υψώνουν τα χέρια τους στον ουρανό ή σαν μαλλιά που τα φυσάει ψηλά ένας φανταστικός δυνατός υπόγειος άνεμος μαζί με φως.
Οποιοσδήποτε παρατηρήσει το κυκλάμινο με υπομονή και προσπαθήσει να το μιμηθεί θα μπορέσει να νιώσει για λίγο πώς είναι να είσαι μια τόσο λεπτοφυής και εκστατική ύπαρξη, γι αυτό όταν περπατάτε δίπλα τους προσέξτε μην τα πατήσετε την ώρα που αυτά προσεύχονται για μας.
Οι σκούρες ώρες του χειμώνα μοιάζουν όλες μεταξύ τους μέχρι να τις σπάσει το πρωί.
Τα πρώτα σύννεφα άπλωσαν πουλιά στον ουρανό κατά χιλιάδες.
Αυτά τα ασημένια πουλιά που αλλάζουν ταυτόχρονα κατεύθυνση με έναν ανεξήγητο τρόπο, αφού κανένα τους δεν κρατάει κινητό ή σφυρίχτρα για ειδοποίηση αλλαγής πορείας. Τα πιο εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας τα έχουμε ήδη μέσα μας. Τα δεύτερα σύννεφα διηγήθηκαν ιστορίες για έναν γίγαντα που κοιμόταν ανάσκελα πάνω στα βουνά και ύστερα έγινε ταύρος αφινιασμένος και μετά γυναίκα σκυφτή.
Τα τρίτα σύννεφα τραγούδησαν ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι. Τα πουλιά σιώπησαν να ακούσουν. Αυτό το ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι που σε κάνει να θες να πιεις τσάι δίπλα στη φωτιά.
Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται πως έχει τις ιδιότητες του νερού. Παίρνει το σχήμα του μυαλού που θα τη χωρέσει, όπως το νερό που μοιάζει να έχει σχήμα κυλίνδρου μέσα σε ένα ποτήρι. Τη βάζουν σε ένα εργαστήριο και την αναλύουν τη στιγμή που αυτή κυλάει και ελίσσεται γύρω μας και μέσα μας με χίλιους άλλους τρόπους. Όλες οι γνώσεις είναι πίστη. Και η επιστήμη ακόμα περιέχει τη λέξη πίστη.
Περισσότερο από τους δεξιοτέχνες στη μουσική και στη ζωγραφική θαυμάζω τους καλλιτέχνες του ζειν. Αυτούς που ανάγουν τη ζωή τους σε υψηλή μορφή τέχνης. Που ζουν τη ζωή τους με το ίδιο μεράκι που ένας ζωγράφος βάζει τις καλύτερες πινελιές του σε έναν πίνακα, ένας συνθέτης φτιάχνει τις πιο όμορφες αρμονίες, ένας μάστορας ξεδιαλέγει τα πιο καλά ξύλα για να φτιάξει ένα όργανο και ένας μάγειρας φτιάχνει πολύχρωμες μυρωδάτες μπουκιές.
Είναι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτοί που ξέρουν και φτιάχνουν όμορφες αναλογίες στην καθημερινότητά τους, μικρές εμπειρίες - λεπτομέρειες που με πάθος επιλέγουν να ζουν. Που ξέρουν τα μυστικά της ισορροπίας και της γαλήνης και κολυμπούν μαζί με τα νερά της φυσικής νομοτέλειας, όπως ο ζωγράφος βάζει στον πίνακα τα ταιριαστά τα χρώματα.
Που δεν σπαταλούν τις μέρες τους σε άσκοπες λούπες αλλά τις ζουν με τις πιο όμορφες αρμονίες. Που κάθε μέρα είναι ένα έργο τέχνης γεμάτο καθημερινές μικρές ιεροτελεστείες και τις μεγάλες αποφάσεις τις παίρνουν με ψυχραιμία, απλότητα και αγάπη. Δεν παίρνουν τίποτα πολύ βαριά ή πολύ ελαφριά. Και σαν εκείνους τους μουσικούς που έχουν απόλυτο αυτί, αυτοί αφουγκράζονται το αστείρευτο χιούμορ του σύμπαντος και το μιμούνται.
Που δεν φοβούνται να αυτοσχεδιάσουν εμπιστευόμενοι τη φαντασία τους. Που αποδέχονται πλήρως τον εαυτό τους. Και όπως ο μουσικός, μέρα τη μέρα, εξασκούνται με πειθαρχία για να γίνουν ακόμα καλύτεροι, όλο και καλύτεροι στη ζωή τους.
Και όπως ο κιθαρίστας βαθαίνει την πενιά του με πειθαρχία με το πέρασμα του χρόνου έτσι και αυτοί ζώντας βαθαίνουν την αντίληψή τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα και νιώθουν πίσω από τις λέξεις τους άλλους. Διαρκώς μαθαίνουν και αναδιπλώνονται και γερνώντας ομορφαίνουν σαν το καλό κρασί. Μεγάλοι δεξιοτέχνες τη ζωής είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι σαν εκείνα τα βιολιά που ο χρόνος αντί να τα χαλάει στο πέρασμά του, τους δίνει κάθε μέρα και πιο λαμπερή χροιά.
Σου παραδίδω το στέμμα μου είπα ένα απόγευμα σε μια λιβελούλα της Σαμοθράκης. Σου παραδίδω όλες τις δαντέλες μου και τις πουέντ γιατί εσύ είσαι η πριγκίπισσα σε αυτό το βασίλειο.
Γυρνώντας από τη Σαμοθράκη νιώθεις σαν έκπτωτος άγγελος.
"Το βρήκα! θα ονοματίσουμε τα πράγματα για να μπορούμε να συνεννοηθούμε" ο άλλος θα του είπε
"Τι; τρελάθηκες; Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να σκλαβώσεις σε καλούπια έννοιες και πράγματα που αλλάζουν διαρκώς, φακέλωμα, θα κάνεις βούρκο ένα γάργαρο ποτάμι"
"Ναι εντάξει αλλά βολεύει ρε συ" θα είπε ο πρώτος
"Ναι, το όνομα βολεύει σαν εργαλείο αλλά σε λάθος στόμα υπάρχει ο κίνδυνος να διαστραφεί η ίδια η σημασία του"
"Μπα" θα είπε ο άλλος.
Μετά ο άλλος θα επέμενε με φράσεις του στυλ: "Και αν μας ξεφύγει κάτι και δεν το ονομάσουμε; Αποκλείεται μετά να έχουμε συνηθίσει αληθινά μόνο όσα έχουν όνομα και αυτό να το ξεχάσουμε ή να αγνοήσουμε πως υπάρχει;"
"Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ξεφύγει τίποτα" θα είπε και έτσι θα άρχισαν τα ντράβαλα.
Υπάρχουν φυλές που έχουν μεταβλητά ονόματα για τα πάντα, ακόμα και για τους ίδιους τους εαυτούς τους και δεν εννοώ Μπάμπης ο Σουγιάς ή Πέτρος ο Πεταλούδας, ο Νώντας ο Ανακόντας. Λίγες φορές πλέον έχουμε την τύχη να συνειδητοποιούμε μια έννοια, μια φράση και μια ιδέα στο βάθος βάθος της, στην ουσία της. Κι απ' την άλλη υπάρχουν τόσα πράγματα που επειδή δεν τα έχουμε ονομάσει τα προσπερνάμε. Όπως αυτό το συναίσθημα που ευτυχώς δεν προσπέρασα σήμερα περπατώντας: Ο ήλιος των 3 μμ μου ζέσταινε τα μάγουλα καθώς περνούσα δίπλα από το ποτάμι και ένας κύριος πέρασε με το ποδηλατάκι του και μετά ένα σκυλί έτρεξε φτεροκοπώντας τα αυτιά του σαν μεταλλάς και τότε για μια νανοστιγμή συνειδητοποίησα ή θυμήθηκα ή ένιωσα ή κατανόησα τη λέξη "ελευθερία". Αλλά αληθινά στην ουσία της.
Βρέθηκα στην καρδιά της λέξης και στη γεύση της. Κάθε φορά που την επαναλάμβανα μέσα μου, ένας ιριδισμός, κάτι λαμπερό, παραπάνω από γαργάλημα πλημμύριζε τα κύτταρά μου και ένιωθα την καρδιά μου να αναπνέει. Ένιωσα την καρδιά μου να αναπνέει με ανακούφιση μέσα στην ουσία μιας λέξης. Και δεν υπάρχει λέξη γι αυτό το συναίσθημα, ούτε μπορώ να το εκφράσω. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Λαθραία συναισθήματα αφακέλωτα. (γιατί ηχεί σαν στίχος πυξ λαξ αυτό;)
Είδα σήμερα στο όνειρό μου ότι είχα έναν όμορφο πόντικα άσπρο, ολοστρόγγυλο και αφράτο, με μια μακρουλή μύτη σαν δεύτερη ουρά και του έδειχνα μεγάλη στοργή. Όμως μπήκε στο σπίτι αυτή η ενοχλητική η γάτα με τα κόκκινα μάτια και μέχρι να προλάβω να την πιάσω τον είχε ξεκάνει. Αντέδρασα βίαια. Όταν ξύπνησα βγήκα για μια βόλτα και εκεί δίπλα στο τυροπιτίο, μια γυναίκα με φουντωτά μαλλιά σκόνταψε κι έπεσε μπροστά μου, ενώ η τυρόπιτά της εκσφενδονίστηκε στο πεζοδρόμιο. Η κύρια σηκώθηκε γελαστή αλλά εμένα αυτό μου προξένησε μεγάλη λύπη και συμπάθεια. Από εκείνη τη στιγμή έχω λοιπόν ανάγκη να σου πω κάποια πράγματα μωρό μου.
Ποτέ μη λυπάσαι υπερβολικά έναν άνθρωπο που σκοντάφτει στο πεζοδρόμιο και του πέφτει η τυρόπιτα. Είναι αναζωογονητικό για τον ίδιο και απαραίτητο για την εξέλιξη των γεγονότων και την ισορροπία του σύμπαντος που επί τη ευκαιρία δεν αποτελεί παρά ένα μικρόνιο ενός τεράστιου ζωντανού οργανισμού που είναι ακόμα μωράκι, μωρό μου.
Ποτέ μην αφήσεις το χέρι του μωρού που ήσουν κάποτε, μωρό μου. Κράτα το γερά και μη το αφήνεις να περιπλανιέται στο χάος της μνήμης σου. Πάρτο αγκαλιά και ρώτα το αν του αρέσει το μέλλον του και αυτό θα σου απαντήσει όσο πιο ειλικρινά μπορεί με τα μεγάλα ανεπιτήδευτα μάτια του.
Ποτέ μην αμελείς να κρατάς ένα ευάερο, ευήλιο και καθαρό σπιτάκι χωρίς πολλά έπιπλα, μόνο ένα κρεβάτι με μυρωδάτα σεντόνια, κουζίνα, μπάνιο και ένα κοντραμπάσο σε ένα ψηλό βουνό, με θέα τη θάλασσα, στο βάθος του νου σου. Ένα πανέμορφο σπιτάκι με χοντρούς νησιώτικους ασπρότοιχους και σίτες στα παράθυρα για να μένουν απέξω όλες οι σκέψεις και συναισθήματα και όλα τα μικροπράγματα και τα κουνούπια της καθημερινότητας. Μόνο για σένα, ένα σπιτάκι όπου θα αράζεις, θα τραγουδάς χωρίς όρια, θα περπατάς γυμνός, θα κόβεις το ψωμί με το χέρι και θα ακούς τον αέρα να αλωνίζει από τα πέρατα του κόσμου.
Η φιγούρα του γίνεται γαλάζια ξεμακραίνοντας. Το ίδιο γαλάζιο των μακρινών βουνών και όλων των μακρινών πραγμάτων. Γαλάζιο: το χρώμα της απόστασης. Κι όποτε παίρνεις την απόφαση να ζήσεις ανώδυνα καταλήγεις να είσαι πάλι η ασπρόμαυρη πάνινη κούκλα που παρατηρεί διπλωμένη τον κόσμο να κινείται σαν πολύχρωμο ποτάμι, κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα και θυμάσαι αμυδρά τη γεύση του. Κι αν αποφασίσεις να δεις τα πράγματα στα μάτια, ένα μεγάλο μπλε ποτάμι ανοίγει και μουσκεύει τα χάρτινά σου σχέδια.
Προσοχή. Το Υπουργείο Υγείας προειδοποιεί: Αυτή η μελωδία προκαλεί εθισμό και περιέχει ψήγματα αιωνιότητας. Γιατί αυτή μελωδία φτάνει κατευθείαν στην καρδιά. Μακάρι να με είχε προειδοποιήσει και μένα κάποιος πριν την ακούσω τότε...
ώρα: αυγουστιάτικο απόγευμα: 7 - 8
πόλη: Θεσσαλονίκη
τόπος: αυλή ενός σπιτιού, τραπεζάκι με κόκκινο καρό τραπεζομάντηλο, κεριά, το κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος και ρόδι ακόμα στο τραπέζι.
σύννεφα: αραχνοειδή μωβ + γαλάζια,
μυρωδιά: κανέλα και κακάο.
Είναι φυσικό να θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες εκείνης της ακρόασης γιατί σφυρηλατήθηκαν στο νου μου και μάλιστα σε ρυθμό 3/4. Ναι, άπαξ και πατήσεις play την πάτησες μαζί της. Αδύνατη η αποχώρηση της από το μυαλό ενός ανυπεράσπιστου ακροατή.
Είναι σίγουρα ευχάριστο να νιώθεις όλα τα κύτταρά σου να χορεύουν αργό βαλς και να ξεχνάς που ήσουν, τι ήθελες να κάνεις, που πας, ποιος είσαι για λίγο, αλλά θα σε αναγκάσει να γυρίσεις και να ξαναγυρίσεις σ' αυτήν βασανιστικά, όπως η σοκολάτα.
Θα σε αγκιστρώσουν οι απρόβλεπτες νότες της και όλα τα χρώματα που σέρνει ήρεμα. Η μεταξωτή γραμμή που υφαίνει το βιολί και οι κρυστάλλινες πέτρες που αραδιάζει η κιθάρα δύσκολα θα σε αφήσουν να εκτιμήσεις άλλα τραγούδια. Είναι από κείνες που σκάβουν περνώντας, χαράζοντας το δέρμα. Και ίσως μετά να θες κι εσύ να κατοικήσεις μόνιμα στο δρόμο των Ονείρων.. Rue de reves.
Ένα μικρό κοτοπουλάκι καθόταν κάτω από μια τριανταφυλλιά και μα τα χίλια μπρόκολα, είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα ροδοπέταλο να πέφτει πάνω στο χνουδωτό κεφάλι του και να κάθεται σαν καπελάκι, κάνοντάς το να αναπηδήσει και να μισοκλείσει τα κάτω βλεφαρίνια του.
Το πούπουλο που αναχώρησε από την πράσινη πάπια με το λευκό περιλαίμιο που πετούσε ψηλά πάνω από τα σύννεφα, στροβιλίστηκε εκατομμύρια φορές γύρω από τον εαυτό του αφήνοντας μια ροζ ανταύγεια στον γαλάζιο ουρανό και κύματα ευφορίας που απλώθηκαν πάνω απ' την πόλη, με αποτέλεσμα να νιώσουν όλοι στιγμιαία ανεξήγητη ευτυχία.
Δεν είναι αστείο που σε συνθήκες όπως αυτή, σε τούτο το τραίνο, εξυπηρετούμε ο καθένας τις ζωές των άλλων σαν κομπάρσοι; Ένας πολύχρωμος, θορυβώδης θίασος ξεχύνεται από τις πόρτες και ένας άλλος ρουφιέται πάλι πίσω. Είμαστε όλοι ένα μπακράουντ, συχνά αδιάφορο ή και απεχθές για τους επιβάτες της κάθε μέρας.
Ίσως γιατί συνήθως οι εικόνες που σχηματίζουμε εδώ θυμίζουν σχέδια ενός θλιμμένου ζωγράφου. Σίγουρα φταίει κι αυτός ο απαίσιος ψυχρός φωτισμός που αναδεικνύει τη λάμψη του ιδρώτα ακόμα και στα πιο όμορφα πρόσωπα. Κι όμως αυτοί οι δυο άντρες που κοιτούν έξω από το παράθυρο και η (πιθανότατα άνεργη) κοπέλα (που μάλλον πάει για άλλη μια καταδικασμένη σε άκυρο συνέντευξη) πάνω από την κουρασμένη μάνα με το παιδί στην αγκαλιά αποτελούν ένα πολύ όμορφο θέμα για έναν σύγχρονο "ελγκρεκικό" πίνακα, δε νομίζετε; Αν είχα χρώματα τώρα ίσως να τους ζωγράφιζα με αδρές γραμμές, προσπαθώντας να αποδώσω με ομορφιά την ανία του καθημερινού αστικού μόχθου και με χοντροκομμένες κίτρινες πινελιές την υποβόσκουσα παλλόμενη ανησυχία για το πολυαναμενόμενο χάος που παραμονεύει αυτή την πόλη σαν μεγάλο μαύρο μπουμπουνίζον σύννεφο. Είναι σαν να το έκανα κιόλας.
Θα ήθελα παρόλαυτά να σας εξομολογηθώ ότι σας παρατηρώ όλους. Σας παρατηρώ πολύ. Προσπαθώ να μαντέψω τις σκέψεις σας, πώς θα γίνετε όταν γεράσετε, πώς θα ήσασταν στην παιδική σας ηλικία, τον προορισμό σας και τις ασχολίες σας, πόσες φορές κοιτάτε τον εαυτό σας να καθρεφτίζεται στο τζάμι όταν το τραίνο περνάει από σκοτεινές περιοχές.
Και λατρεύω να παρατηρώ όλον αυτό το μη λεκτικό διάλογο, τα βλέμματα που διασταυρώνονται, τα εξεταστικά βλέμματα, τα επικριτικά βλέμματα, τα ερωτικά βλέμματα, τους άγραφους νόμους για το ποια θέση επιλέγει ο καθένας, τις αποστάσεις, τις μικροκινήσεις στα πρόσωπά σας κι όλα αυτά σε μια προσπάθεια ισορροπίας στα φρεναρίσματα με στήλους γεμάτους όλων των ειδών τα χέρια. Ένα παράξενο δέντρο. Συμμετέχω. Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι με τον αδερφό μου κάνουμε διαγωνισμό μετάδοσης χασμουρητού. Έχει πολύ γέλιο να βλέπεις το χασμουρητό σου να απλώνεται σε ένα βαγόνι από τόσο ετερόκλητους ανθρώπους αν και εχτές με κέρδισε 3 -0.
Σήμερα πάντως, ήταν μια διαφορετική μέρα απ' τις άλλες. Πηγαίνοντας από Θησείο για Αττική, συνειδητοποίησα ότι αν σας φανταστώ σαν γάτες τότε μοιάζετε όλοι συμπαθέστατοι.Ακόμα και εσείς κύριε με τα τεράστια ρουθούνια που αποπνέετε έναν σνομπισμό - χωρίς να σας ξέρω βέβαια - πιστεύω ότι θα ήσασταν ένας πολύ καλός γάτος, άξιος χαδιών και ταϊσματος. Ναι, η σκέψη ότι όλοι είμαστε αγαπήσιμοι με γέμισε μια αισιοδοξία ασυνήθιστη για ηλεκτρικό.
Ίσως θα έπρεπε να ζούμε διαφορετικά αυτές τις πολύτιμες διαβατικές στιγμές που περνάμε μαζί δε νομίζετε; Αυτές τις ώρες αναμονής που μας κουράζουν και κοιτάμε υπνωτισμένοι τα ρολόγια μας. Φανταστείτε μια υπέροχη χορογραφία που θα μπορούσαμε να κάνουμε περιμένοντας το τραίνο να έρθει.Όλος αυτός ο χώρος προσφέρεται για ένα μπαλέτο - υπερθέαμα που θα απολάμβανε το κοινό της απέναντι πλευράς, με εμάς πρωταγωνιστές, μέσα στα καθημερινά ρούχα μας. Όσο ξενέρωτη κι αν σας φαίνεται η ιδέα σίγουρα θα χαιρόσασταν τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές που θα αντηχούσαν στις σήραγγες λίγο πριν έρθει το τραίνο.
Καταρχάς και συγνώμη για την ώρα, πώς κάνετε; Είστε όλη η οικογένεια έκαστος καλά; Εύχομαι να είστε πάντα καλά αν δεν σας κάνει κόπο και ευχαριστώ με κάθε επιφύλαξη. Ο λόγος που σας γράφω αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, και πάλι ορίστε, αφορά σε ότι αναφορά με το προηγούμενο γράμμα μου προς το πρόσωπό σας το μεγαλειώδες παρακαλώ - ευχαριστώ.
Με όλο το θράσος σύγνώμη κιόλας για την ώρα, αλλά αντιλήφθηκα, αν δεν δημιουργώ κάποιο πρόβλημα, ότι πέρασε ένας χρόνος -α! και χρόνια πολλά για όλες τις γιορτές που πέρασαν και δεν τα είπαμε, ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος να μαστε όλοι καλά πρώτ'απόλα και μετά όλα τ' άλλα, το πάσχα περάσατε καλά; που πήγατε; καλοκαίρι; ζέστη ε; κι εγώ μια χαρά, ευχαριστώ, τα σέβη μου και πάλι ορίστε!- χωρίς να μου απαντήσετε στο τελευταίο γράμμα μου. Θυμάστε αν δε σας κάνει κόπο, με όλο το σεβασμό κιόλας; Οκτώβρης (ο περσινός πάντα) ήταν. 12 Οκτωβρίου. Σαν και σήμερα καλή η ώρα και η μέρα και όλα καλά να μας πάνε. Καλό ξημέρωμα. Δευτέρα κατά προσέγγιση; Τις απολογίες μου αν - με όλο το σεβασμό - κάνω κάποιο λάθος και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την μελλοντική υποθετική απάντησή σας, αν τυχόν και μόνο εφόσον έχετε χρόνο αλλά θα ήθελα και το απαιτώ αυτό με όλη την καλοσύνη και τους χαιρετισμούς μου στη γυναίκα σας, να μου πείτε αμέσως γιατί δεν μου απαντήσατε.
Και πάλι ορίστε και συγνώμη για οτιδήποτε ξέχασα να ζητήσω συγνώμη εκ των προτέρων αλλά έχω την εντύπωση αν δε σας κουράζω, ότι γνωρίζω τον λόγο. Διάβασα και ξαναδιάβασα το αντίγραφο του γράμματος που σας έστειλα, γιατί πάντα κρατώ ένα αντίγραφο των γραμμάτων όπως με είχατε συμβουλέψει και υπάκουσα, ευχαριστώ, τί λέτε τώρα! τα παραλέτε κάνω απλώς το καθήκον μου! Συμπέρανα ότι κατάλαβα τί πιθανότατα, ίσως σχεδόν 100% αλλά χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά για παν ενδεχόμενο, παρεξηγήσατε στη γραφή μου αν και δεν το νομίζω αλλά σίγουρα αυτό είναι, να 'στε καλά. (Συγνώμη πάντως).
Μήπως είναι δυνατό να μου πείτε αν σας πλήγωσε ο τρόπος που υπέγραψα; αυτό δεν είναι; "Η χαρά είναι όλη δική μου" έγραψα. Αν και εφόσον νομίσατε ότι το εννοούσα αυτό ως μια ανακοίνωση ότι όλη η χαρά και η ευτυχία του κόσμου ανήκει σε μένα και κανένα άλλο - αν είναι δυνατό - και αν πραγματικά με έχετε με την καλοσύνη που σας διέπει, για τόσο κτητικό άτομο - μην ανησυχείτε δε θα σας φάω τη χαρά σας - τότε, τι να πω; με όλο το σεβασμό που σας θρέφω, αν δε σας κάνει κόπο το δίχως άλλο να πάτε να πηδηχτείτε, συγγνώμη κιόλας για την έκφραση και ζητώ ταπεινά να ασπαστώ το χέρι σας, να 'στε πάντα καλα, όλα καλά κι εμείς εδώ.
Αν όμως και το κάθε άλλο, δεν ισχύει αυτή η υπόθεση μου, τότε δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να σας ενόχλησε στο καθόλα ευγενικό γράμμα μου το ταπεινό - εγώ ευχαριστώ, όχι εγώ ευχαριστώ, επιμένω. Γι αυτό πείτε μου αν δεν σας κάνει κόπο, την ευχή μου να 'χετε και καλή λευτεριά.
Θερμούς χαιρετισμούς αν δεν απατώμαι!
Ειλικρινά και ανεπιφύλακτα χωρίς παρεξήγηση πάντα δική σας αν και εφόσον.
Υ.Γ. Σε περίπτωση που - αν και αποκλείεται, παιδιά είμαστε τώρα; αλήθεια τα παιδάκια σας μεγάλωσαν; τι τάξεις πάνε τώρα;να τα χαίρεστε - δεν μου απαντήσετε και σε αυτό το γράμμα, έχω με κάθε επιφύλαξη να σας πω πως η χαρά είναι σίγουρα όλη δική μου.
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011
Ο μοναχικός άνθρωπος στον εαυτό του: -Γιατί άφησες το γάλα έξω απ' το ψυγείο;
-Εσύ το άφησες
Όταν ήμουν μικρή (όχι ότι τώρα δεν είμαι...) έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα στο βίντεο αυτή την ταινία .. και τώρα που μεγάλωσα (όχι πολύ βέβαια) καταλαβαίνω με μεγάλη συγκίνηση πόσο σημαντικό είναι το μήνυμα της. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος τέτοιες "γριούλες" που γεμίζουν τα χέρια μας, τις πλάτες μας, το μυαλό μας με άχρηστα πράγματα για να ξεχνάμε τί θέλαμε και τί έχει πραγματικά ουσία σ' αυτή τη ζωή. Ανατριχιάζω..
Είναι όλo λάθος. Ένα μεγάλο λάθος. Ένας λάθος δρόμος που
πήραμε. Τώρα ήμαστε πολύ περήφανοι να γυρίσουμε πίσω ή να ζητήσουμε οδηγίες .Όλα χτίστηκαν σε λάθος θεμέλια. Όλα το δείχνουν αργά ή γρήγορα. Πόσο χαζή ιδέα ήταν αυτός ο πολιτισμός! Όλος αυτός ο πολιτισμός. Οι γραβάτες! Ποιανού ιδέα ήταν; Μπράβο, πολύ εξυπνο!
Ορίστε! Εξέλιξη; Με ποια κριτήρια;Ένας κόσμος γεμάτος μόνους ανθρώπους σοβαροπαθείς μπερδεμένους.
Αν η αγάπη, η υγεία, η εναρμόνιση με το φυσικό περιβάλλον ήταν τα κριτήρια τότε τριτοκοσμική είναι η Δύση. Η ίδια η λέξη τριτοκοσμικός είναι τόσο δυτική, τόσο ανώριμη όσο ένα σκατόπαιδο. H Δύση είναι ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, που έχει γεμίσει τον κόσμο με τα κωλοπαίχνιδά του και ταυτόχρονα βρωμάει ο κώλος του.
Ορίστε! Οι άνθρωποι παίρνουν άδειες κι αυτό είναι θλιβερό αν σκεφτείς ότι η ζωή σου είναι δική σου...οι άνθρωποι παίρνουν άδεια από τη δουλειά κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να χαρούν το σώμα τους στη θάλασσα. Αυτό είναι πραγματική παρακμή.
Αυτό είναι εξευτελιστικό για την ανθρώπινη ζωή.. κι αυτό είναι το λιγότερο..
το μυαλό μας έχει γεμίσει άχρηστα σκουπίδια γι αυτό άλλωστε χρησιμοποιούμε μόνο τόσο λίγες από τις δυνατότητές του.
Ο χρόνος είναι μια διάσταση που έχουμε πάρει ως δεδομένη και που διαρκώς τη συνηθίζουμε ενώ αυτή διαρκώς αλλάζει. Υπάρχει ένα έρορ εκεί αν με καταλαβαίνετε. Θέλει μια ζωή τώρα για να ξεμάθεις.
Σήμερα εγώ και ο εντομάκης πήγαμε για πικ νικ στην παραλία με την χοντροάμμο. Είχα πάρει για μένα καρπούς κακαόδεντρου και κόκκινα γκότζι και ο εντομάκης έφερε το δικό του κολατσιό τυλιγμένο μέσα σε καρό δισάκι αλλά δεν κατάφερα να δω τι ήταν γιατί ήταν ασύλληπτα μικροσκοπικό. Εξάλλου με το που φτάσαμε και ακουμπήσαμε τα πράγματά μας κάτω το έφαγε όλο σε χρόνο Dt και μετά βαριόταν.
Έπειτα αράξαμε κάτω από τον γωνιώδη ίσκιο εκείνων των πελώριων δωρικών βράχων που βρίσκονται στα δεξιά της παραλίας και που αποτελούν για μένα ένα από τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα της φύσης και του κόσμου και όλου του σύμπαντος τέλος πάντων.
-Τι πολυτέλεια δε συμφωνείς; Του είπα. Πόσο μου είχε λείψει τα μάτια μου να φτάσουν πιο μακριά από τους τοίχους της πόλης και να οργώσουν το γαλάζιο. Αυτό είναι πολυτέλεια δεν συμφωνείς;
-Πολύ τέλεια! είπε ο εντομάκης που καθόταν πάνω στο γόνατό μου και ατένιζε τη θάλασσα με τα μικροσκοπικά γυαλιά ηλίου του.
Παρά τον βροντόφωνο ήλιο, ένας ευχάριστος αεράκος μας καθάριζε την ψυχή και μας χόρευε τα μαλλιά και τις κεραίες. Ο εντομάκης μου ζήτησε να του βάλω αντηλιακό και το έκανα με μεγάλη προσοχή μα δεν τόλμησα να ζητήσω κι εγώ το ίδιο.
Μετά αρχίσαμε να μιλάμε για όνειρα. Μου έλεγε ότι όλη τη μέρα είχε τη γεύση του ονείρου που είχε δει το βράδυ αν και δε θυμόταν λεπτομέρειες. Είδε λέει για άλλη μία φορά ένα από τα 5-6 διαφορετικά μέρη που βλέπει συνήθως– σαν τοποθεσίες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα αλλά που νιώθει πάντα πολύ οικείες με ένα ντεζαβού να πλανάται
-Και πώς είναι αυτά τα μέρη; Τον ρώτησα
-Να, εχτές είδα πάλι το μεγάλο πράσινο εμπορικό κέντρο που μοιάζει να βρίσκεται σε έναν αυτοκινητόδρομο στη Γαλλία ή δεν ξέρω κι εγώ που, βλέπω επίσης συχνά μια ταβέρνα σε ένα λιμάνι ενός νησιού ή ακόμα μια περιοχή με αρχαία, ένα σκουριασμένο μεγάλο καράβι παρατημένο κ.α. Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, το κάθε μέρος συνδυάζεται με συγκεκριμένη ώρα της ημέρας. Πχ. Στο καράβι είναι πρωί, στην ταβέρνα απόγευμα, στα αρχαία βράδυ.
-Πολύ ενδιαφέρον! είπα
-Το πιο παράξενο όμως είναι ότι νιώθω πώς αυτά τα μέρη επικοινωνούν μεταξύ τους κάπως, παρότι δεν τα βλέπω στο ίδιο όνειρο. Σαν να είναι του ίδιου κόσμου..
-Αλήθεια; είπα και ανατρίχιασα λίγο. Και πώς νιώθεις όταν ξυπνάς;
-Ταράζομαι λίγο γιατί νιώθω σαν η μνήμη μου να προσπαθεί βίαια να θυμηθεί πώς γνωρίζει αυτά τα μέρη. Γιατί είναι τόσο οικεία; επιμένει να ρωτάει ο νους μου. Λες να είναι αναμνήσεις μιας άλλης ζωής ή μιας άλλης πραγματικότητας; αναρωτήθηκε με κρυμμένη αγωνία ο εντομάκης
- Μόνο εσύ μπορείς να το απαντήσεις αυτό αν μπεις μέσα στο πώς νιώθεις χωρίς φόβο. Ίσως συμβολίζουν κάτι, του είπα.
-Δεν θα βουτήξεις; Ρώτησε μετά από λίγο
-Ναι πάω για μια βουτιά
-Μη στα βαθιά
-Μην φοβάσαι του λέω.
Έμεινε να λύνει το σταυρολεξίδιό του που περιείχε ερωτήσεις του στυλ: 3 κάθετα «το επώνυμο της εικονιζόμενης πασχαλίτσας» ενώ εγώ πέρναγα τα δάχτυλά μου στα κρυστάλοπράσινα νερά, χαράζοντας για λίγο γραμμές από μπουρμπουλήθρες. Δεν υπάρχει πιο απολαυστικός τρόπος να χαρείς τη θάλασσα από τον να την νιώσεις ανάμεσα στα δάχτυλα.
Όταν βγήκα, τον εντομάκη τον είχε πάρει ο ύπνος πάνω στην πετσέτα του. Ξάπλωσα κι εγώ στη δική μου με τον θαλασσινό αέρα για σκέπασμα. Με νανούριζε το ευγενικό κύμα και ένιωθα σαν μωρό στα χέρια της βασίλισσας και του βασιλιά.
«Τι ονειράκι να βλέπει ο εντομάκης», σκέφτηκα.
Το βλέμμα μου αγκιστρώνεται στα φωτεινά μάτια μιας γάτας κάτω από ένα αυτοκίνητο, σε ανάποδα γράμματα, σε τρανταχτά χρώματα,
Σκαλώνει το βλέμμα μου σε ένα εντομάκι που τρέχει να πάει στη δουλειά του, σε μια πράσινη πετρούλα ανάμεσα στις άσπρες,
συντροφεύει ένα γλάρο που ψαρεύει στα κύματα,
Το βλέμμα μου τρέχει λαγκάδια, πηδάει τους ίσκιους
θολώνει τα φωτάκια, μετράει τα αμάξια του αντίθετου ρεύματος, σχηματίζει γραμμές, χάνεται στον ορίζοντα και γυρνάει διακριτικά στον διπλανό μου.
Το βλέμμα μου ταξιδεύει την ψυχή μου στο φεγγάρι, κάθεται για λίγο και σκαρφαλώνει από αστέρι σε αστέρι, βουτάει στο στρώμα της θάλασσας και εκεί γελάει και απλώνεται..
Το βλέμμα μου σε ψάχνει στο σκοτάδι, ανάμεσα σε άλλα βλέμματα, ψάχνει το βλέμμα σου και το φωτογραφίζει
Αγάπη μου
Πώς σου φαίνεται γι αυτό το καλοκαίρι να πάμε για διακοπές σε έναν εξωγήινο πολιτισμό? Ξέρω μακριά, αλλά σκέψου αυτό – πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι ένα ταξίδι μέσα από σκουλικότρυπα… Εντάξει οι εξωγήινοι μπορεί να είναι λίγο βαρετοί τύποι, δεν αθλούνται και σπάνια βγαίνουν για χορό ή για διασκέδαση το βράδυ, εξού και οι πλακουτσοί κώλοι τους, αλλά δεν είναι λόγος αυτός… εξάλλου κι αυτοί σχεδίαζαν να μας επισκεφτούν τα χριστούγεννα.. πάμε, μωρό μου να γίνουμε κι εμείς οι εξωγήινοι τους… όλοι οι πολιτισμοί το έχουν ανάγκη αυτό.
Άσε που είναι και το άλλο: το σενάριο να μην υπάρχουν εξωγήινοι είναι το ίδιο τρομαχτικό με το να υπάρχουν… έτσι το πιο πικάντικο σενάριο που αξίζει να διατηρήσουμε για πολύ καιρό ακόμα είναι το ενδιάμεσο… μπορεί να υπάρχουν, μπορεί και όχι… έτσι είναι όλοι ικανοποιημένοι… πάντως δεν είναι και πολύ ευγενικό να πούμε ότι δεν υπάρχουν… ιδίως αν πάμε και τους κουβαληθούμε εκεί για τις διακοπές.
Ενώ μέχρι πρόσφατα η ιδέα του ότι όλα στη φύση και στην ιστορία επαναλαμβάνονται με έκανε να βλέπω μια ματαιότητα στα πράγματα, τελευταία αντιλαμβάνομαι ότι είναι το μυστικό της φύσης να κρατάει κάτι αιώνιο... και ενώ είναι η επανάληψη που μπορεί να οδηγήσει κάποιον να συνηθίσει μια κακή καθημερινότητα που τον οδηγεί στο θάνατο, είναι πάλι αυτή που αν την εκμεταλλευτεί κανείς σαν τεχνική μπορεί να τον γεμίσει αέναη και όχι στιγμιαία ευτυχία, δύναμη και γνώση....
(να διαβαστεί σε ρυθμό funk)
Κάποτε με γέμιζε τρόμο, με έριχνε ο πολλαπλασιασμός
Το ίδιο πράγμα δύο φορές και πάνω τρόμαζε τα σπλάχνα μου
το ίδιο λάθος, το ίδιο τραγούδι, η ίδια κίνηση, το ίδιο αστείο, η ίδια άσκηση, ο ίδιος ρυθμός, η ίδια συγχορδία, τα ίδια μέρη, οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο μονοπάτι με γέμιζε βρωμερό φόβο, σκονισμένο στιλπνο βρωμερό φόβο…
δεν ξερω τι ήταν αυτό που άλλαξε.
Εκείνο το βράδυ στο πλοίο κοιτάζοντας το ίδιο σχήμα..να σκίζει το καράβι ένα κύμα κι άλλο κύμα, δημιουργώντας παράξενα μοτίβα αφρών στο μαύρο, παράξενων άσπρων αφρών μοτίβα στο μαύρο... αδύνατο να περιγράψω την ευτυχία.. ανεξήγητη ευτυχία και συγκίνηση ανεξήγητη ευτυχία ανεξήγητη , σύγκινηση! Στην άγια επανάληψη!
μια υπέροχη ομορφιά στο φράκταλ,
ιερότητα στη μέρα της μαρμότας, στη μπαμπούσκα
στις ίδιες γωνιές την οικειότητα, τη δύναμη στο βήμα,
την ήσυχη υπομονή, τη στωικότητα, στο ρυθμό την έκσταση,
το μυστικό της αιωνιότητας στο κάθε ξημέρωμα και στο κάθε βασίλεμα,
το"πάλι" κι όμως ποτέ το ίδιο, κάθε μέρα, καμιά επανάληψη δεν είναι η ίδια, κουβαλάει πάντα την προηγούμενη, ο χρόνος τις αλλάζει, συσσωρεύονται , η μία με την άλλη, μεγαλώνουν δυναμώνουν και φωτίζουν κάθε λούπα βοηθάει να συνηθίζεις κάτι επιφανειακό και να προσέχεις μικρές λεπτομέρειες πιο κρυμμένες, σαν διαφανείς νεράιδες στο ποτάμι, πιο λεπτές, πιο αέρινες, πιο ανέγγιχτες, η οικειότητα, έτσι να γίνεται κάτι δικό σου και πιο δικό σου και πιο...
Σήμερα κράτησα για λίγο τη μουσική στα χέρια μου!
με γαργάλησε όπως όταν ένα μυρμυγκάκι αλωνίζει στην έρημο της χούφτας σου
ένιωσα τον μικρό παλμό της, φτερούγισε και με γέμισε ψιχουλάκια από νότες
Αφιερώνω τη σημερινή ημέρα στην προσπάθεια των ανθρώπων σις πλατείες και μακάρι η δύναμή τους να ξεπλύνει τη λέρα που έχουμε γεμίσει τόσον καιρό όπως αυτό το σαρωτικό κύμα.
Εύχομαι να πάνε όλα καλα.
Έρευνα από το πανεπιστήμιο του Γουϊμπάμπουε έδειξε ότι το Big Bang ήταν πολύ μικρότερο σε σχέση με το Bigger Bang που προηγήθηκε κάποια υπερτρισεκατομύρια έτη πριν και το όποίο είναι επίσης μινιατούρα σε σχέση με το ακόμα πιο φαντασμαγορικό και υπερτεράστιο Biggest Bang και που έγινε ακόμα περισσότερα τρισεκατομμυριώδη έτη πριν. Υπάρχει δε η υπόθεση ότι μάλλον τα big bangs είναι τόσα πολλά που είναι δύσκολο να μετρηθούν εφόσον τα μέσα που έχουμε δεν φτάνουν για να μετρήσουν πόσο υπερβολικά πολλά ήταν. Σύμφωνα με μια ακόμα θεωρία του αστειευόμενου - αλλά και όχι - καθηγητή Γουιμπάμπα, τα Big Bangs δεν είναι παρά μια ενοχλητική, ηχηρή και -ας μην κρυβόμαστε - κάπως βρωμερή συνήθεια του σύμπαντος και ότι μάλλον θα έπρεπε να ονομάζονται Big Farts.
Ζωή μου σε ευχαριστώ Θεέ μου
για εκείνες τις ζεστές μέρες τις μοναχικές
κι εκείνες τις σιωπηλές νύχτες που είχαν γεμίσει με την παρουσία σου.
Σε ακούσα στο τριζόνι,
Σε ένιωσα στη βροχή πάνω στα βλέφαρά μου.
Σε είδα στα μάτια μιας γιαγιάς στο λεωφορείο
Σε μύρισα στο παχουλό τριαντάφυλλο
κι αμέσως έφτασες στην καρδιά μου.
Άπλωσες σαν δροσερό νερό
Αιωρήθηκα στον λουλουδιαστό αέρα που ανέπνεα.
Άερας όλο αγάπη.
Σαν το πιο αγαπημένο γατάκι
Σαν όλα τα ζωάκια μαζί, τα αγαπούλια,
Με ανάπνεες και γινόμουν και εγώ ένα σκουπιδάκι ανάμεσα στα τόσα που σέρνεις και χορεύεις.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτό τον όμορφο χορό
Μόνο σε αυτή την παράταξη θα 'θελα να ανήκω
Στην παράταξη των ανθρώπων που αφήνονται να τους χορέψεις χωρίς φόβο.
'Ελα και ξαναέλα.
Είμαι σε μια παραλία με γιγάντια κύματα, απ' αυτά που λατρεύω. Κοιτώντας γύρω μου βλέπω ανάμεσα στον κόσμο μόνο δύο άτομα με τα οποία θα μπορούσα να επικοινωνήσω ουσιαστικά και η ηλικία τους είναι κάτω των 10. Το ένα παιδί μαζεύει πετρούλες με τις ώρες και τις πετάει στο κύμα σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο (και πολύ πιθανό να είναι). Το ύφος του έχει τη σοβαρότητα που θα συνόδευε ένα επιστημονικό πείραμα. Το άλλο παιδί παλεύει με τα κύματα εδώ και ένα 3ωρο. Ακούραστο, λούζεται στους αφρούς ξανά και ξανά και ξανά. Η θάλασσα το χτυπάει στοργικά σαν χταπόδι και το ξαναμαζεύει και αυτό μοιάζει να νοιώθει μεγάλη ασφάλεια σ' αυτόν τον αγώνα επιβίωσης.
Το κύμα σκάει σαν κινούμενο τριόροφο, το παιδάκι χάνεται στα θολωμένα νερά και εγώ περνάω ευχάριστα έτσι την ώρα μου με πολύ σασπένς και τρώγοντας σπόρια, περιμένοντας κάθε φορά να δω αν θα τα κατφέρει. Κι αυτό μετά από λίγο ξεπροβάλλει με τα μουσκεμένα αχυρένια μαλλιά του και τα κατακόκκινα μάτια του και δηλώνει "τέλειο" και τότε ανακουφίζομαι που την έβγαλε πάλι καθαρή.
Τελικά πάλεψα κι εγώ με τα κύματα. Μέσα στη θάλασσα ήμασταν περίπου 10 άτομα (συν το παιδάκι), όχι παραπάνω, κάποιοι άνηκαν στην ίδια παρέα αλλά το κύμα μας ανακάτευε και μας έφτυνε αδιακρίτως. Μερικοί τολμηροί βουτούσαν μέσα στον αφρό του κύματος την ώρα που ερχόταν καταπάνω τους γρυλίζοντας, ενώ εγώ, λίγο πιο μέσα το άρπαζα πριν αφρίσει, σκαλώνοντας στην κορυφή του, πάνω στην πλάτη του θηρίου. Ήταν σαν να πετάς. Κάποιες στιγμές ανέβαινα τόσο ψηλά που έβλεπα τα κεφαλάκια των αλλών σαν cornflakes σε μπολ.
Γλυκό αστεράκι ήσουν μέσα στην καρδιά μου
μικρό φωτάκι έβγαζες και σπίθες..
μικρό φωτάκι μες στο βράδυ με κρατούσες
κοιμόσουν ήσυχα σαν κουρασμένος γάτος
το μέτωπο ζαρώνεις και με βλέπεις
μου λες για ανθρώπους και για χώρες και ιστορίες
μα στο μυαλό μου μια σκέψη μόνο υπάρχει:
Γιατί είναι πάντα τόσο όμορφος θεέ μου;
κι από πού φτάνει αυτό το φως που τον φωτίζει;
κάνει το μάτια του να αστράφτουν σαν λιμνούλες
και τα μαλλιά του σαν λιβάδια του Αυγούστου..
Τώρα οι εικόνες σου αποσύρονται μια μια
σαν μπαλαρίνες που τελειώσαν το χορό τους
ευγενικά υποκλίνονται και σβήνουν
τώρα τον ψάχνω στ’άδεια πρόσωπα του κόσμου
Καλέ ουρανέ τι σ’ έπιασε και τι σ’ έχει διχάσει;
Έχεις τόσα διλήμματα που θα 'λεγα μου μοιάζεις
Βροντές χαλάζι, ήλιος βαρύς, να βρέξεις να μη βρέξεις;
Να αφήσεις τα τριαντάφυλλα ή να τα ξεπαστρέψεις;
Καλέ ουρανέ μου, αισθάνομαι πως κάτι σε σκοτίζει
φέρνεις τα σύννεφα, τα καις, και πάλι γουργουρίζεις.
"Να βγούμε ή να μείνουμε;" ρωτούν τα σαλιγκάρια
και κλαινε που όλο τα πατούν απρόσεκτα ποδάρια.
Καλέ ουρανέ που σ' αγαπώ και πάντα σε προσέχω,
ξέρω πως ό,τι σε πονά έιναι ανθρώπου έργο
και κάνει με και ντρέπομαι που είμαι αυτού του κόσμου,
που αντί εσέ να προσκυνά, σε τυραννάει εμπρός μου
«Τη λένε θυελλώδη Δευτέρα αλλά και η Τρίτη δεν πάει πίσω» ούρλιαζε ο μπλουζίστας με ένα υπέροχο γρέζι… πήρα μια απόφαση.. να μην ξαναμιλήσω ποτέ σε β’ ενικό πρόσωπο ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται… ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν…
Aυτή τη στιγμή απολαμβάνω ένα μπλουζ αργό και μερακλήδικο.. λέει lord have mercy on me… και συμφωνώ γιατί έχω κάποιες αλεργίες ανοιξιάτικες που με έχουν πεθάνει… το απογευματινό φως τρυπώνει ευγενικά από τις γρύλλιες και μόνο αυτό έχει σημασία τώρα… μου αρέσει να έχω κλειστά τα πατζούρια .. λατρεύω αυτές τις τρυπούλες τους και δεν με ενδιαφέρει που θα πρεπε να τα έχω ανοιχτά αυτή τη στιγμη. Είναι η επανάστασή μου ναι η επανάστασή μου μιας και έτυχε να ζω σε μια εποχή σχεδιασμένη έτσι ώστε οποιαδήποτε επανάσταση να φαίνεται μάταιη ή γραφική. Ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός μου γελάει κοροϊδευτικά όταν πάω να κάνω μια επαναστατική δήλωση… οποιασδήποτε μορφής…
Έτσι εχτές έκλεισα τα μάτια μου και οραματίστηκα μια υγιή κοινωνία… λένε ότι αν οραματίζεσαι κάτι γίνεται..οραματίστηκα για λίγο πώς θα ήταν αν κάποιος έλεγε σε έναν άλλο «τι έδειξαν οι ειδήσεις σήμερα;» και ό άλλος του έλεγε «δεν υπήρχαν ειδήσεις σήμερα μόνο καιρός»..ήταν υπέροχα
Εχτές έκλεισα τα μάτια μου και οραματίστηκα απλότητα και η θάλασσα έφτασε τα πόδια μου
Μάλλον όλα τα πράγματα έχουν την ίδια σημασία: τεράστια και ταυτόχρονα απολύτως καμία….. όπως η γη από πολύ μακριά φαίνεται μια ολοστρόγγυλη μπάλα…
Έχω μέσα μου έναν πολύχρωμο κινέζικο δράκο
πότε κοιμάται κουλουριαστός και ησυχάζω
πότε χοροπηδάει και τινάζεται σαν τη φρέσκια φωτιά
Μακάρι να ξερα που πάει,
μακάρι να ξέρει και αυτός
Αν κάνεις ησυχία θα ακόυσεις μικροσκοπικά εμβατήρια από τα λουλουδοφόρα δέντρα.
Η ανοιξη έρχεται αργά και με μουδιάζει σαν μέλι από γιασεμί στα χείλη και στα βλέφαρα.
Τελικά είναι καλύτερα να περπατάς με τις παλάμες ανοιχτές προς τα μπρος γιατί ο αέρας περνάει έτσι υπέροχα ανάμεσα από τα δάχτυλα και γαργαλάει την παλάμη σου, ιδιαίτερα αν έχει ένα ευχάριστο αεράκι, καθόλου κρύο και ο ήλιος πάει για ύπνο και υπάρχουν μόνο μερικά τετράγωνα σύννεφα χρώματος γαλάζιου, που παριστάνουν τα αυτοκίνητα του ουρανού.
Επίσης είναι ακόμα καλύτερο αν δεν είσαι μόνος σου.
-Συγγνώμη κυρία μου, εσείς ευθύνεστε γι αυτή την ξαφνική μπόρα;
-Εγώ δεν..
-Μα άκουσα ένα κλαψούρισμα, ένα σνιφ, ένα "θεέ μου", από εδώ το άκουσα! Και ο ουρανός έχει μαυρίσει, μαζεύτηκαν σύννεφα σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι χωρίς καμία προειδοποίση
-Εγώ λίγο...απλά....
-Ναι, κοιτάξτε κυρία μου, εσείς μπορεί "λίγο.. απλά.." να μιξοκλαίτε αλλά δε βλέπετε ότι έχετε προκαλέσει βροχοπτώσεις και πλημμύρες σε όλη την περιοχή, ενώ στις γύρω περιοχές έχει μια χαρά λιακάδα; Δηλαδή αν αρχίσει ο καθένας να το κάνει αυτό τι θα κάνουμε, θα πνιγούμε όλοι;
(Η κυρία βουρκώνει και είναι έτοιμη να μπήξει τα κλάμματα. Αμέσως μετά ακούγεται μπουμπουνητό)
-Νατο! ορίστε! λοιπόν δώστε μου την ταυτότητά σας παρακαλώ.Ορίστε μας... Αυτό θα πει θράσος... Σας παρακαλώ κρατήστε τα δάκρυά σας και ακολουθήστε μας στο τμήμα!
(στον βοηθό του) Χριστόφορε συνόδεψέ την σε παρακαλώ και πές της το ανέκδοτο με τις ξανθιές μέχρι να φτάσετε, δε γίνεται αυτή κατάσταση..
- Αυτό με τα σκαμπό;
- Όχι αυτό που της χτυπάει την πόρτα
- Είναι μια ξανθιά και χτυπάει την πόρτα στο σπίτι μιας άλλης ξανθιάς και λέει η μέσα ξανθιά "ποιος είναι;" και λέει η άλλη "εγώ!" Και λέει η μέσα"Εγώ;"
- Ναι το έχω ξανακούσει..
Μερικών ανθρώπων οι φωνές είναι φτιαγμένες για να απαλύνουν τις ψυχές άλλων ανθρώπων
Μερικών λουλουδιών το άρωμα είναι όσο λεπτό χρειάζεται για να αγγίξει το πνεύμα σου
Μιας κιθάρας η μελωδία μπορεί να είναι τόσο απέριττη που να φτάσει κατευθείαν στην καρδιά σου
Ένα ντροπαλό χαμόγελο μπορεί να είναι τόσο δροσερό που να σε πετάξει στον αστραφτερό ουρανό
Όταν σε κάποιον η αγάπη δε γυρνάει
το ίδιο πλούσια που απ' την καρδιά του φεύγει
στα όνειρά του ο ουρανός είναι μαβί ή μαύρος
και όλα τα δέντρα του γυμνά και λυγισμένα
τα πρωινά μοιάζουν με δύσκολο αγώνα
τα βλέφαρά του πάντα ανήσυχα θ' ανοίγουν
παραθυρόφυλλα στο έλεος του αέρα
και τα λουλούδια της αυλής του δεν ανθίζουν
όταν δεν αγαπιέται όσο αγαπάει κάποιος
το γέλιο του δεν φτάνει στην καρδιά του
γιατί η καρδιά του μοιάζει πάντοτε χειμώνας
το καλοκαίρι με αγωνία περιμένει
αβάσταχτη χαρά θα 'ναι το χάδι
κι όλες οι λέξεις που για άλλους είναι άερας
αυτόν χαράζουν σαν αργόσυρτες λεπίδες
κι οι ελπίδες άλλαξαν το χρώμα των ματιών του
Αν γέμισε η ψυχή σου προσδοκίες
και αν λες πως έτσι εσύ μπορείς να συνηθίσεις
ίσως να πρέπει να σκεφτείς πόσο αντέχεις
να εκπνέεις μόνιμα χωρίς ποτέ να εισπνέεις
Σήμερα το απόγευμα ανέβασα μια θεατρική παράσταση με μοναδικό θεατή το σκουλήκι του σπιτιού μου. Δεν πρέπει να του άρεσε πολύ γιατί στα πρώτα λεπτά άρχισε να σέρνεται προς την κουζίνα. Μέχρι να φτάσει όμως, το έργο είχε ήδη τελειώσει.
"Δεν σου άρεσε;" του είπα
"Πρέπει να αναμετρηθείς με τη μοναξιά σου" μου απάντησε. "Δεν μπορώ να είμαι συνέχεια εδώ" και συνέχισε την πορεία του. Λες και του ζήτησα ποτέ να μείνει, λες και το ανάγκασα. Λες και έχει συχνα την ευκαιρία να παρακολουθήσει θέατρο.
Έκανα εχτές μια βόλτα στη λίμνη. με όρεξη να φωτογραφίσω. Εκεί γνώρισα έναν πολύ κοινωνικό σκύλο που έμοιαζε με άγγλο τουρίστα και τον ακολούθησα γιατί φάνηκε να ξέρει τι κάνειι. Μύριζε, και ξεφυσούσε και σημάδευε την περιοχή του έπειτα από πολλή μελέτη. Πράγματι, με πήγε σε μια πολύ όμορφη άκρη και μου έδειξε κάτι αυτοκρατορικά σκυφτά δέντρα που προσπαθούσαν πολύ δραματικά να αγγίξουν το είδωλο τους στα νερά.
Ο σκύλος πρέπει να παρεξηγήθηκε λίγο με κάποιες πάπιες που γελούσαν με την καρδιά τους σε μια άκρη και έφυγε.αλαφιασμένος. Εγώ έμεινα να κοιτάζω μια παρεούλα από μικρά παπάκια που βυθίζονταν για λίγο στο νερό και μετά γκάζωναν με πολύ φασαρία, επιδεικνύοντας τη μεγάλη τους άνεση με το υγρό στοιχείο. Δυο - τρεις κύκνοι τα σνόμπαραν όλα αυτά, αλλάζοντας την πορεία τους με ύφος πασαρέλας. Τα πουπουλένια τους σώματα ακολουθούσαν τους κομψούς λαιμούς τους με αρμονικές κινήσεις, αγκιστρώνοντας τα βλέμματα των περαστικών.
Τότε, στην άκρη της ξύλινης γεφυρούλας φάνηκε εκείνος... Ο χοντροκύκνος. Δεν φανταζόμουν ότι ένας κύκνος μπορεί να είναι τόσο μπουχέσας! Αυτή η αντίθεση πραγματικά με τάραξε! Αν είχε χέρια θα κρατούσε μια μπύρα και ένα τσιγάρο. Καμιά κομψότητα, καμία πόζα , καμία κυκνική συνείδηση, παραμόνο μια μπυροκοιλιά και ένα περπάτημα συνταξιούχου τηλεθεατή. Το οξύμωρο σχήμα περπάτησε βαριεστημένα κάτω από τη γέφυρα και άραξε μοναχό του, σαν απόκληρος της παπιοκοινωνίας, κοζάροντας τους άλλους.
Τον παρατηρούσα κάμποση ώρα και τον είδα μάλιστα να ψαρεύει. Εκεί κι αν φάνηκε πόσο άξεστος τύπος είναι! Βούτηξε όλο τον λαιμό του με αποτέλεσμα να βγάλει στην επιφάνεια - τελείως ξεδιάντροπα - την τεράστια άσπρη κωλάρα του και δύο πόδια μαύρα, το ένα εδώ το άλλο εκεί, να κρατάνε ισορροπία, όπως όπως. Μου ήρθε στο νου η "Λίμνη των Κύκνων" . Ο Τσαικόφσκι σίγουρα θα είχε γραψει κάτι διαφορετικό αν έβλεπε ό,τι έβλεπα εκείνη τη στιγμή. Το θέαμα κράτησε ώρα μέχρι να πετύχει κάτι να φάει.
Γιατί με παρακολουθούσε τόσο ατάραχος να τον πλησιάζω;
Γιατί ήταν τόσο ανέκφραστος όταν του χαμογέλασα και άπλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω; Γιατί μου δάγκωσε το δάχτυλο; Ναι, μου δάγκωσε βαριεστημένα το δάχτυλο. Με αιφνιδίασε. Φορούσα γάντια αλλά κατάλαβα το ραμφοδάγκωμα σαν ένα "Δεν μας παρατάς κι εσύ;" Ντράπηκα λίγο, ένιωσα σαν ενοχλητικό κωλοπαίδι και αποσύρθηκα. Ο χοντροκύκνος με κοίταζε να απομακρύνομαι. Μου φάνηκε ότι τον είδα για λίγο να χαμογελάει με ικανοποίηση. Μου φάνηκε. Ίσως έχει κάποια έξουσία εκεί στη λίμνη, κάτι σαν το νονό.
Όταν τρέχεις στις 6 π.μ., μπορείς να πιεις λίγη αύρα πρωινή πριν λερωθεί απ' τη μέρα
Αν είσαι τυχερός και βρέχει, μπορεί να μεθυσεις από τη μυρωδιά του αφράτου χώματος
και η μπόρα που φοβόσουν
μοιάζει με σμήνος από ευλογίες.
'Ολες οι έννοιες και οι λέξεις βρίσκουν το σώμα τους
και το δικό σου σώμα
όσο πιο σκληρά πατάει το έδαφος,
τόσο πιο ψηλά στον ουρανό πετάει την ψυχή σου,
όταν τρέχεις,
όλες οι περιττές σκέψεις τινάζονται σαν σκόνη στον αέρα
Αν είσαι τυχερός, σπας σε χίλια μικρά φύλλα φθινοπωρινά
και ξέρεις τότε πως καμιά ιδέα απ' τη θέση της ακινησίας δεν μπορεί να είναι σωστή.
Λοιπόν
Σε υπερθέαμα με τράβηξες
σε πίστεψα και ήρθα.. αλεπούδες και τριζόνια έτρεχαν τρομαγμένα
και να
τώρα έγινα ένα τσατισμένο καθαρματάκι
Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σιχάθηκα
τέτοια απαίσια συναισθήματα προκαλούν απαίσιες καταστάσεις…το ξέρω
Νιώθω σαν σκατζόχοιρος σε ποτάμι. Άβολα με τον εαυτό μου
φόβοι και μεθυσμένα μάτια
κουρασμένα χέρια σύρθηκαν στο δέρμα και απομακρύνθηκαν
Άδειασε μυαλό μου
Άδειασε καρδιά μου από τα ποντικοκούραδα και τις αηδίες
Ο χρΗσμός ήταν ξεκάθαρος….
Ευλογημένα τα τοπία που εμπνέουν τους ποιητές και τους συνθέτες
ευλογημένα τα μαλλιά και τα φρύδια σου
εύχομαι να κάνω στη ζωή μου ένα απέραντο γαλάζιο
Εύχομαι όλα τα διαφορετιά χαρακτηριστικά των ανθρώπων να συγκλίνουν σε μια ιδέα που να αφορά ένα πανέμορφο παγκόσμια εππιτραπέζιο παιχνίδι
ουρανέ δώσμου λίγο από το χυμό σου
μπας και συνέλθω από την αγκίλωση
το δηλητήριο της αράχνης με έριξε σε λήθαργο
έναν τεράστιο λήθαργο
Όλα μου λένε να ξυπνήσω
από το λήθαργο να δω πως είναι ένα όνειρο.
Ο λόγος που η κατάσταση στα ταμία εισητηρίων για τα τραίνα παραμένει χάλια εδώ και χρόνια είναι γιατί όλοι είναι πολύ βιαστικοί και τελικά φεύγουν και δεν προλαβαίνουν να κάτσουν να τους τα χώσουν.
Αιωρούμαι
όταν οι ώρες χάνουν τη σειρά τους
όταν νυχτώνει και ο μεγάλος φέγγαρος μονοπωλεί το μαύρο
όταν με αδειάζεις με παράξενα λόγια δεν πληγώνομαι πια
απλά αιωρούμαι
μεταξύ νερού και αέρα
σοβαρού και αστείου
συζητήσεων και καπνών
πριν και μετά
ναι και όχι
αιωρούμαι
όταν η σιωπή μεγαλώνει και το κενό μοιάζει με χάος
δε φοβάμαι
κάποιες γλυκές νότες απλώνουν στα νερά μου
και σαν καλοί φίλοι με ξεσηκώνουν
αιωρούμαι
Aυτές τι γιορτινές μέρες η μοναξιά απογυμνώνεται
ένας ρήγας καρό και μια ντάμα σπαθί σατυρίζουν ψιθυριστά τις σκέψεις μου
και χαζογελούν,
χαζεύω τους δρόμους και τα γλυκά φώτα
μέσα από ένα μεγάλο μπαλόνι που χορεύει ήσυχα πάνω από τη βραδυνή Αθήνα
οι άνθρωποι ως συνήθως φωτογραφίζουν όσο περισσότερες στιγμές μπορούν με πάθος
και οι καημένες οι στιγμές υπηρετούν τις φωτογραφίες
τα στολισμένα δέντρα ήδη μοιάζουν μπαγιάτικα όταν αλλάζει ο χρόνος
-ο χρόνος αλλάζει κάθε μέρα είπες-
ο μεγάλος σκύλος της Πανεπιστημίου συμφώνησε και ξαναέκλεισε τα μάτια του
