Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

ΠαιΖώντας

Περισσότερο από τους δεξιοτέχνες στη μουσική και στη ζωγραφική θαυμάζω τους καλλιτέχνες του ζειν. Αυτούς που ανάγουν τη ζωή τους σε υψηλή μορφή τέχνης. Που ζουν τη ζωή τους με το ίδιο μεράκι που ένας ζωγράφος βάζει τις καλύτερες πινελιές του σε έναν πίνακα, ένας συνθέτης φτιάχνει τις πιο όμορφες αρμονίες, ένας μάστορας ξεδιαλέγει τα πιο καλά ξύλα για να φτιάξει ένα όργανο και ένας μάγειρας φτιάχνει πολύχρωμες μυρωδάτες μπουκιές.
Είναι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτοί που ξέρουν και φτιάχνουν όμορφες αναλογίες στην καθημερινότητά τους, μικρές εμπειρίες - λεπτομέρειες που με πάθος επιλέγουν να ζουν. Που ξέρουν τα μυστικά της ισορροπίας και της γαλήνης και κολυμπούν μαζί με τα νερά της φυσικής νομοτέλειας, όπως ο ζωγράφος βάζει στον πίνακα τα ταιριαστά τα χρώματα.
Που δεν σπαταλούν τις μέρες τους σε άσκοπες λούπες αλλά τις ζουν με τις πιο όμορφες αρμονίες. Που κάθε μέρα είναι ένα έργο τέχνης γεμάτο καθημερινές μικρές ιεροτελεστείες και τις μεγάλες αποφάσεις τις παίρνουν με ψυχραιμία, απλότητα και αγάπη. Δεν παίρνουν τίποτα πολύ βαριά ή πολύ ελαφριά. Και σαν εκείνους τους μουσικούς που έχουν απόλυτο αυτί, αυτοί αφουγκράζονται το αστείρευτο χιούμορ του σύμπαντος και το μιμούνται.
Που δεν φοβούνται να αυτοσχεδιάσουν εμπιστευόμενοι τη φαντασία τους. Που αποδέχονται πλήρως τον εαυτό τους.  Και όπως ο μουσικός,  μέρα τη μέρα, εξασκούνται με πειθαρχία για να γίνουν ακόμα καλύτεροι, όλο και καλύτεροι στη ζωή τους.
Και όπως ο κιθαρίστας βαθαίνει την πενιά του με πειθαρχία  με το πέρασμα του χρόνου έτσι και αυτοί ζώντας  βαθαίνουν την αντίληψή τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα και νιώθουν πίσω από τις λέξεις τους άλλους. Διαρκώς μαθαίνουν και αναδιπλώνονται και γερνώντας ομορφαίνουν σαν το καλό κρασί. Μεγάλοι δεξιοτέχνες τη ζωής είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι σαν εκείνα τα βιολιά που ο χρόνος αντί να τα χαλάει στο πέρασμά του, τους δίνει κάθε μέρα και πιο λαμπερή χροιά.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...