Σκέφτομαι ότι είμαι μωρό. Οτι είμαι μωρό στην αγκαλιά του τεράστιου αρκούδου του σύμπαντος και όλα είναι εντάξει. Αυτό θα ήταν τόσο ιδανικό τώρα. Όμως ανοιγω τα μάτια μου και βρίσκομαι στην έρημο ενός κυκλοφοριακού χάους.
Όλα ξανα από την αρχή. Πήγαινε στην αφετηρία. Αν έπαιζα κερδίστε χάνοντας θα έλεγα ότι τα πάω μια χαρά. Τα πάω περίφημα. Ο τελευταίος χρόνος πέρασε από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας με αγκαθωτές δαγκάνες περιστρεφόμενες. Ειμαι ένα από αυτα τα κουνούπια που επιβίωσαν από το χτύπημα αλλά έχουν μπουρδουκλωθεί τα φτερά με τα πόδια τους και μοιάζουν με παιδική μουτζούρα. Μπορεί να συμβεί αυτό μερικές φορές στη ζωή μας, να γίνουμε αυτό το πατημένο κουνούπι οποιαδήποτε στιγμή, ας το αποδεχτούμε.
Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε και ενώ όλα γύρω μας τρέχουν και προχωράνε όμαλα, εμείς έχουμε μείνει ακίνητοι στη μέση του ρεύματος χαμένοι, κρατώντας έναν ακαταλαβίστικο χάρτη της ζωής και αναρρωτιόμαστε σαν τουρίστες που πηγαίνουμε και πώς προχωράνε από δω.
Μάλλον, πιο συγκεκριμένα, είναι ακριβώς όπως όταν τρέχεις να προλάβεις το τραίνο την ώρα που οι πόρτες του κλείνουν πάνω στη μούρη σου και οι από μέσα σε κοιτάνε με αυτό το αφ' υψηλού βλεμμα. Γιατί; επειδή πρόλαβαν και μπήκαν... επειδή απλά ήταν τυχεροί...δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν τυχεροί που το πρόλαβαν! Από που αντλούν όλο αυτό το αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σου; ενώ εσύ βλέπεις το τραίνο να φεύγει εκνευριστικά αργά και χαλαρά... και βρίζεις και πάροτι δεν σε ακουνε αυτοί... οι μέσα... ελπίζεις να μπορούν να ξεδιαλύνουν καθαρά τη βρισιά που σχηματίζεται στα χείλη σου. Αυτή ακριβώς είναι η φάση τώρα. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΑ. ΟΛΟΙ ΕΞΩ.
Όλα ξανα από την αρχή. Πήγαινε στην αφετηρία. Αν έπαιζα κερδίστε χάνοντας θα έλεγα ότι τα πάω μια χαρά. Τα πάω περίφημα. Ο τελευταίος χρόνος πέρασε από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας με αγκαθωτές δαγκάνες περιστρεφόμενες. Ειμαι ένα από αυτα τα κουνούπια που επιβίωσαν από το χτύπημα αλλά έχουν μπουρδουκλωθεί τα φτερά με τα πόδια τους και μοιάζουν με παιδική μουτζούρα. Μπορεί να συμβεί αυτό μερικές φορές στη ζωή μας, να γίνουμε αυτό το πατημένο κουνούπι οποιαδήποτε στιγμή, ας το αποδεχτούμε.
Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε και ενώ όλα γύρω μας τρέχουν και προχωράνε όμαλα, εμείς έχουμε μείνει ακίνητοι στη μέση του ρεύματος χαμένοι, κρατώντας έναν ακαταλαβίστικο χάρτη της ζωής και αναρρωτιόμαστε σαν τουρίστες που πηγαίνουμε και πώς προχωράνε από δω.
Μάλλον, πιο συγκεκριμένα, είναι ακριβώς όπως όταν τρέχεις να προλάβεις το τραίνο την ώρα που οι πόρτες του κλείνουν πάνω στη μούρη σου και οι από μέσα σε κοιτάνε με αυτό το αφ' υψηλού βλεμμα. Γιατί; επειδή πρόλαβαν και μπήκαν... επειδή απλά ήταν τυχεροί...δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν τυχεροί που το πρόλαβαν! Από που αντλούν όλο αυτό το αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σου; ενώ εσύ βλέπεις το τραίνο να φεύγει εκνευριστικά αργά και χαλαρά... και βρίζεις και πάροτι δεν σε ακουνε αυτοί... οι μέσα... ελπίζεις να μπορούν να ξεδιαλύνουν καθαρά τη βρισιά που σχηματίζεται στα χείλη σου. Αυτή ακριβώς είναι η φάση τώρα. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΑ. ΟΛΟΙ ΕΞΩ.