Όλοι έξω

  Σκέφτομαι ότι είμαι μωρό. Οτι είμαι μωρό στην αγκαλιά του τεράστιου αρκούδου του σύμπαντος και όλα είναι εντάξει. Αυτό θα ήταν τόσο ιδανικό τώρα. Όμως ανοιγω τα μάτια μου και βρίσκομαι στην έρημο ενός κυκλοφοριακού χάους.
   Όλα ξανα από την αρχή. Πήγαινε στην αφετηρία. Αν έπαιζα κερδίστε χάνοντας θα έλεγα ότι τα πάω μια χαρά. Τα πάω περίφημα. Ο τελευταίος χρόνος πέρασε από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας με αγκαθωτές δαγκάνες περιστρεφόμενες. Ειμαι ένα από αυτα τα κουνούπια που επιβίωσαν από το χτύπημα αλλά έχουν μπουρδουκλωθεί τα φτερά με τα πόδια τους και μοιάζουν με παιδική μουτζούρα. Μπορεί να συμβεί αυτό μερικές φορές στη ζωή μας, να γίνουμε αυτό το πατημένο κουνούπι οποιαδήποτε στιγμή, ας το αποδεχτούμε.
    Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε και ενώ όλα γύρω μας τρέχουν και προχωράνε όμαλα, εμείς έχουμε μείνει ακίνητοι στη μέση του ρεύματος χαμένοι, κρατώντας έναν ακαταλαβίστικο χάρτη της ζωής και αναρρωτιόμαστε σαν τουρίστες που πηγαίνουμε και πώς προχωράνε από δω.
    Μάλλον, πιο συγκεκριμένα, είναι ακριβώς όπως όταν τρέχεις να προλάβεις το τραίνο την ώρα που οι πόρτες του κλείνουν πάνω στη μούρη σου και οι από μέσα σε κοιτάνε με αυτό το αφ' υψηλού βλεμμα. Γιατί; επειδή πρόλαβαν και μπήκαν... επειδή απλά ήταν τυχεροί...δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν τυχεροί που το πρόλαβαν! Από που αντλούν όλο αυτό το αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σου; ενώ εσύ βλέπεις το τραίνο να φεύγει εκνευριστικά αργά και χαλαρά... και βρίζεις  και πάροτι δεν σε ακουνε αυτοί... οι μέσα... ελπίζεις να μπορούν να ξεδιαλύνουν καθαρά τη βρισιά που σχηματίζεται στα χείλη σου. Αυτή ακριβώς είναι η φάση τώρα. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΑ. ΟΛΟΙ ΕΞΩ.

Απέναντι στον εαυτό

 

Έχω γεράσει πολλές φορές στη ζωή μου. Και έχω ξεγεράσει επίσης πολλές. Το να γερνάει κανείς δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με το τί σχέση έχει με τη δημιουργία. Όταν προσπερνάς μια έμπνευση σου ή μια ιδέα τότε  ναι αρχίζεις να γερνάς. Οι εμπενεύσεις είναι εκει, έρχονται, χτυπάνε την πόρτα, φτερουγίζουν γύρω από το κεφάλι μας  και θα γονιμοποιήσουν το άνθος του μυαλού μας αν αυτό είναι ανοιχτό. Αλλά τί σε κάνει να προσπερνάς;

  Η σχέση μας με την δημιουργία πηγάζει από τη σχέση μας με την αλήθεια. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά ένας καλός συγγραφέας πρέπει να έχει την πιο ειλκρινή σχέση με τον εαυτό του. Γιατί τι άλλο είναι η συγγραφή παρά ένας ερωτικός διάλογος με τον εαυτό. Και πως μπορεί ένας έρωτας να επιβιώσει χωρίς αδιάβλητη επικοινωνία. Όσο πιο καθαρά κοιτάζουμε τον εαυτό μας, όσο πιο άφοβα κοιτάμε την αλήθεια, τόσο καλύτερος καθρέφτης της γινόμαστε, τόσο πιο στιλπνή η επιφάνεια μας για να την αντικατοπττρίσουμε και τι άλλο είναι η δημιουργία παρά αυτό ακριβώς: η όσο το δυνατό κοντινότερη απεικόνιση της αλήθειας. 

      Αν για καιρό το χαρτί σε κοιτάει λευκο, αν το ποτάμι της δημιουργικότητάς σου έχει λιμνάσει θα πρέπει να θυμηθείς πότε άρχισες να κρύβεις μικρά σκουπιδάκια από τον εαυτό σου, να κάνεις πράγματα που ξέρεις ότι δεν του αρέσουν, γιατί μπορεί εσύ να νομίζες ότι θα περάσουν απαρατήρητα αλλά ο εαυτός σου τα κατάλαβε και ξέρεις οτι δεν το εκτιμά. Μπορεί να μη το νιώθεις καν σαν ψέμα, μπορεί να έχεις πειστεί και εσυ ο ίδιος τόσο πολύ. Ίσως γιατί επιθυμείς κάτι τόσο πολύ. Τουλάχιστο δέξου αυτή την αδυναμία σου και εν γνώση σου παράμενε αδύναμος. Παραδέξου το στον εαυτό σου κι αμέσως  το χώμα της έμπνευσης θα μυρίσει βροχή. Αμέσως οι σπόροι στο έδαφός σου θα πετάξουν πράσινα, ατίθασα φυλλλαράκια. Παραδέξου το  στον εαυτό.  Τουλάχιστο σ' αυτόν.