Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Agapology II



Να κάτι οικουμενικό. 
Όλοι στον κόσμο, άνθρωποι, γατιά σκυλιά σαλιγκάρια χρειάζονται χάδια… 
και αγαπούν την αγάπη τόσο πολύ… 
όλοι αγαπούν την αγάπη. 
Ακόμα και το θαλάσσιο χελωνάκι που δε γνωρίζει ποτέ μητέρα. 
Το κυοφορεί στην κοιλιά της η άμμος και η πρώτη αγκαλιά είναι της μαμάς θάλασσας. 
Είναι μικρό το χελωνάκι σαν ψεύτικο παιχνιδάκι, 
παραπατάει, 
πάει τυφλά, μόνο με το ένστικτό του προς τα εκεί που μυρίζει σαν μάνα. 
Ναι προς την αλμύρα. 
Κάποια στιγμή αν είναι τυχερό και πάει ευθεία, πλησιάζει τα ακροκύματα. 
Τότε, με στοργή η θάλασσα του απλώνει το πρώτο της κύμα, σαν χάδι. 
Αυτό πάει να πιαστεί μα κουτρουβαλίζεται. 
Και εκείνη τραβάει το κύμα της πίσω και απλώνει νέο, πιο αποφασιστικό. 
Και τρέχει το μικρό, μα πάλι κάνει πέντε κωλοτούμπες και βγαίνει πιο πλάγια στη στεριά.
Απελπισμένο, πασαλειμένο με άμμο, ζαλισμένο
Τότε εκείνη βάζει τα δύνατά της και φέρνει ένα μεγάλο κύμα! 
Και το χελώνι τότε προλαβαίνει και γραπώνεται στο άφρισμα. 
Και αυτή το ρουφάει στον τεράστιο κόσμο της, τον γεμάτο αγάπη και κίνδυνο. 
Και έτσι αρχίζει τη ζωή του. Τη μεγάλη ζωή του.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Πάρτυ

  Γλεντάω σήμερα. O drummer της καρδιάς μου παίζει βρώμικο φανκ και γουστάρω. Πίνω χυμό πορτοκάλι και παραπατώ. Χορεύω στην υγειά μου, λυγίζω τα γόνατα, γιορτάζω το σώμα μου. Γλεντάω την ελαφρότητα και την απλότητα. Τη σιωπή γιορτάζω και τα φρούτα που κερνάνε απλόχερα τα δέντρα.
     Όλες οι αράχνες και οι κουραστικές σκέψεις  ξεπλύθηκαν στη θάλασσα, πατήθηκαν στις θαλασσόπετρες και τσακίστηκαν. Ό,τι περιττό το φύσηξε ο δυνατός αέρας της θάλασσας...μείνανε αστραφτερές, καλογυαλισμένες οι χορδές μου, μοιάζει με σαξόφωνο η ψυχή μου.
  Είμαι μέσα σε αυτό αυτό το πανέμορφο απλό σπίτι με θέα στη θάλασσα ή αυτό το σπίτι είναι το ίδιο το μυαλό μου; καθαρότητα. Κάποτε νόμιζα ότι λίγες διακοπές είναι απαραίτητες για την επιτυχία, τώρα νομίζω επιτυχία είναι οι ίδιες οι διακοπές!

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Agapology



    Είτε συγκεντρώσεις όλη την προσοχή σου σε ένα στρουμπουλό τριαντάφυλλο, είτε στα μάτια ενός σκύλου, είτε στον τρόπο που κινούνται τα αστέρια ή τα σύννεφα, είτε στη μαγική δαντελένια φιγούρα των δέντρων που διαγράφεται στο νυχτερινό ουρανό όταν τα κοιτάς ξαπλωμένος, είτε ταξιδέψεις πολύ και πετάξεις πάνω από τη γη νιώθοντας για λίγο εξωγήινος θα καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα: Ότι οι φόβοι και το χάος είναι μια ψευδαίσθηση και πίσω από όλα βρίσκεται μια απέραντη θάλασσα αγάπης σαν μήτρα που μας περιέχει όλους και όλα.
    Αυτό το αιώνιο μαύρο, το γεμάτο πλανήτες, γαλαξίες,  ήλιους, σκέψεις, εμάς και τα ποδήλατά μας, τα όνειρά μας, τα μυρμηγκάκια, τα χαμένα στυλό και τις κούκλες και τα μύρια όσα, δεν είναι παρά αυτή. Η ίδια η αγάπη και ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας σαν θεό. Αν έστω και μια στιγμή κάνεις λίγο πραγματικά ησυχία ίσως σε διαπεράσει και σένα η μουσική της και ανοίξει επιτέλους η καρδιά σου  σαν παχουλό τριαντάφυλλο.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...