Να κάτι οικουμενικό.
Όλοι στον κόσμο, άνθρωποι, γατιά σκυλιά σαλιγκάρια χρειάζονται χάδια…
και αγαπούν την αγάπη τόσο πολύ…
όλοι αγαπούν την αγάπη.
Ακόμα και το θαλάσσιο χελωνάκι που δε γνωρίζει ποτέ μητέρα.
Το κυοφορεί στην κοιλιά της η άμμος και η πρώτη αγκαλιά είναι της μαμάς θάλασσας.
Είναι μικρό το χελωνάκι σαν ψεύτικο παιχνιδάκι,
παραπατάει,
πάει τυφλά, μόνο με το ένστικτό του προς τα εκεί που μυρίζει σαν μάνα.
Ναι προς την αλμύρα.
Κάποια στιγμή αν είναι τυχερό και πάει ευθεία, πλησιάζει τα ακροκύματα.
Τότε, με στοργή η θάλασσα του απλώνει το πρώτο της κύμα, σαν χάδι.
Αυτό πάει να πιαστεί μα κουτρουβαλίζεται.
Και εκείνη τραβάει το κύμα της πίσω και απλώνει νέο, πιο αποφασιστικό.
Και τρέχει το μικρό, μα πάλι κάνει πέντε κωλοτούμπες και βγαίνει πιο πλάγια στη στεριά.
Απελπισμένο, πασαλειμένο με άμμο, ζαλισμένο
Απελπισμένο, πασαλειμένο με άμμο, ζαλισμένο
Τότε εκείνη βάζει τα δύνατά της και φέρνει ένα μεγάλο κύμα!
Και το χελώνι τότε προλαβαίνει και γραπώνεται στο άφρισμα.
Και αυτή το ρουφάει στον τεράστιο κόσμο της, τον γεμάτο αγάπη και κίνδυνο.
Και έτσι αρχίζει τη ζωή του. Τη μεγάλη ζωή του.