Όνομα ή στο χάσμα ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο

Όταν ο πρώτος άνθρωπος που είπε:

"Το βρήκα! θα ονοματίσουμε τα πράγματα για να μπορούμε να συνεννοηθούμε" ο άλλος θα του είπε

"Τι; τρελάθηκες; Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να σκλαβώσεις σε καλούπια έννοιες και πράγματα που αλλάζουν διαρκώς, φακέλωμα, θα κάνεις βούρκο ένα γάργαρο ποτάμι"

"Ναι εντάξει αλλά βολεύει ρε συ" θα είπε ο πρώτος

"Ναι, το όνομα βολεύει σαν εργαλείο αλλά σε λάθος στόμα υπάρχει ο κίνδυνος να διαστραφεί η  ίδια η σημασία του"

"Μπα" θα είπε ο άλλος.

Μετά ο άλλος θα επέμενε με φράσεις του στυλ: "Και αν μας ξεφύγει κάτι και δεν το ονομάσουμε; Αποκλείεται μετά να έχουμε συνηθίσει αληθινά μόνο όσα έχουν όνομα και αυτό να το ξεχάσουμε ή να αγνοήσουμε πως υπάρχει;"

"Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ξεφύγει τίποτα" θα είπε και έτσι θα άρχισαν τα ντράβαλα.

     Υπάρχουν φυλές που έχουν μεταβλητά ονόματα για τα πάντα, ακόμα και για τους ίδιους τους εαυτούς τους και δεν εννοώ  Μπάμπης ο Σουγιάς ή Πέτρος ο Πεταλούδας, ο Νώντας ο Ανακόντας. Λίγες φορές πλέον έχουμε την τύχη να συνειδητοποιούμε μια έννοια, μια φράση και μια ιδέα στο βάθος βάθος της, στην ουσία της. Κι απ' την άλλη υπάρχουν τόσα πράγματα που επειδή δεν τα έχουμε ονομάσει τα προσπερνάμε. Όπως αυτό το συναίσθημα που ευτυχώς δεν προσπέρασα  σήμερα περπατώντας: Ο ήλιος των 3 μμ μου ζέσταινε τα μάγουλα καθώς περνούσα δίπλα από το ποτάμι και ένας κύριος πέρασε με το ποδηλατάκι του και μετά ένα σκυλί έτρεξε φτεροκοπώντας τα αυτιά του σαν μεταλλάς και τότε για μια νανοστιγμή συνειδητοποίησα ή θυμήθηκα ή ένιωσα ή κατανόησα τη λέξη "ελευθερία". Αλλά αληθινά στην ουσία της.

   Βρέθηκα στην καρδιά της λέξης και στη γεύση της. Κάθε φορά που την επαναλάμβανα μέσα μου, ένας ιριδισμός, κάτι λαμπερό, παραπάνω από γαργάλημα πλημμύριζε τα κύτταρά μου και ένιωθα την καρδιά μου να αναπνέει. Ένιωσα την καρδιά μου να αναπνέει με ανακούφιση μέσα στην ουσία μιας λέξης. Και δεν υπάρχει λέξη γι αυτό το συναίσθημα, ούτε μπορώ να το εκφράσω. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Λαθραία συναισθήματα αφακέλωτα. (γιατί ηχεί σαν στίχος πυξ λαξ αυτό;)

Never baby

Είδα σήμερα στο όνειρό μου ότι είχα έναν όμορφο πόντικα άσπρο, ολοστρόγγυλο και αφράτο, με μια μακρουλή μύτη σαν δεύτερη ουρά και του έδειχνα μεγάλη στοργή. Όμως μπήκε στο σπίτι αυτή η ενοχλητική η γάτα με τα κόκκινα μάτια και μέχρι να προλάβω να την πιάσω τον είχε ξεκάνει. Αντέδρασα βίαια. Όταν ξύπνησα βγήκα για μια βόλτα και εκεί δίπλα στο τυροπιτίο, μια γυναίκα με φουντωτά μαλλιά σκόνταψε κι έπεσε μπροστά μου, ενώ η τυρόπιτά της εκσφενδονίστηκε στο πεζοδρόμιο. Η κύρια σηκώθηκε γελαστή αλλά εμένα αυτό μου προξένησε μεγάλη λύπη και συμπάθεια. Από εκείνη τη στιγμή έχω λοιπόν ανάγκη να σου πω κάποια πράγματα μωρό μου.

Ποτέ μη λυπάσαι υπερβολικά έναν άνθρωπο που σκοντάφτει στο πεζοδρόμιο και του πέφτει η τυρόπιτα. Είναι αναζωογονητικό για τον ίδιο και απαραίτητο για την εξέλιξη των γεγονότων και την ισορροπία του σύμπαντος που επί τη ευκαιρία δεν αποτελεί παρά ένα μικρόνιο ενός τεράστιου ζωντανού οργανισμού που είναι ακόμα μωράκι, μωρό μου.

Ποτέ μην αφήσεις το χέρι του μωρού που ήσουν κάποτε, μωρό μου. Κράτα το γερά και μη το αφήνεις να περιπλανιέται στο χάος της μνήμης σου. Πάρτο αγκαλιά και ρώτα το αν του αρέσει το μέλλον του και αυτό θα σου απαντήσει όσο πιο ειλικρινά μπορεί με τα μεγάλα ανεπιτήδευτα μάτια του.

Ποτέ μην αμελείς να κρατάς ένα ευάερο, ευήλιο και καθαρό  σπιτάκι χωρίς πολλά έπιπλα, μόνο ένα κρεβάτι με μυρωδάτα σεντόνια, κουζίνα, μπάνιο και ένα κοντραμπάσο σε ένα ψηλό βουνό, με θέα τη θάλασσα, στο βάθος του νου σου. Ένα πανέμορφο σπιτάκι με χοντρούς νησιώτικους ασπρότοιχους και σίτες στα παράθυρα για να μένουν απέξω όλες οι σκέψεις και συναισθήματα και όλα τα μικροπράγματα και τα κουνούπια της καθημερινότητας. Μόνο για σένα, ένα σπιτάκι όπου θα αράζεις, θα τραγουδάς χωρίς όρια, θα περπατάς γυμνός, θα κόβεις το ψωμί με το χέρι και θα ακούς τον αέρα να αλωνίζει από τα πέρατα του κόσμου.

Blue

Η φιγούρα του γίνεται γαλάζια ξεμακραίνοντας. Το ίδιο γαλάζιο των μακρινών βουνών και όλων των μακρινών πραγμάτων. Γαλάζιο: το χρώμα της απόστασης. Κι όποτε παίρνεις την απόφαση να ζήσεις ανώδυνα  καταλήγεις να είσαι πάλι η ασπρόμαυρη πάνινη κούκλα που παρατηρεί διπλωμένη τον κόσμο να κινείται σαν πολύχρωμο ποτάμι, κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα και θυμάσαι αμυδρά τη γεύση του. Κι αν αποφασίσεις να δεις τα πράγματα στα μάτια, ένα μεγάλο μπλε ποτάμι ανοίγει και μουσκεύει τα χάρτινά σου σχέδια.

Σκέψου πριν πατήσεις play

Προσοχή. Το Υπουργείο Υγείας προειδοποιεί: Αυτή η μελωδία προκαλεί εθισμό και περιέχει ψήγματα αιωνιότητας. Γιατί αυτή μελωδία φτάνει κατευθείαν στην καρδιά. Μακάρι να με είχε προειδοποιήσει και μένα κάποιος πριν την ακούσω τότε...

ώρα: αυγουστιάτικο απόγευμα: 7 - 8

πόλη: Θεσσαλονίκη

τόπος: αυλή ενός σπιτιού, τραπεζάκι με κόκκινο καρό τραπεζομάντηλο, κεριά, το κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος και ρόδι ακόμα στο τραπέζι.

σύννεφα: αραχνοειδή μωβ + γαλάζια,

μυρωδιά: κανέλα και κακάο.

Είναι φυσικό να θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες εκείνης της ακρόασης γιατί σφυρηλατήθηκαν στο νου μου και μάλιστα σε ρυθμό 3/4. Ναι, άπαξ και πατήσεις play την πάτησες μαζί της. Αδύνατη η αποχώρηση της από το μυαλό ενός ανυπεράσπιστου ακροατή. Είναι σίγουρα ευχάριστο να νιώθεις όλα τα κύτταρά σου να χορεύουν αργό βαλς και να ξεχνάς που ήσουν, τι ήθελες να κάνεις, που πας, ποιος είσαι για λίγο, αλλά θα σε αναγκάσει να γυρίσεις και να ξαναγυρίσεις σ' αυτήν βασανιστικά, όπως η σοκολάτα.

 Θα σε αγκιστρώσουν οι απρόβλεπτες νότες της και όλα τα χρώματα που σέρνει ήρεμα. Η μεταξωτή γραμμή που υφαίνει το βιολί και οι κρυστάλλινες πέτρες που αραδιάζει η κιθάρα δύσκολα θα σε αφήσουν να εκτιμήσεις άλλα τραγούδια. Είναι από κείνες που σκάβουν περνώντας, χαράζοντας το δέρμα. Και ίσως μετά να θες κι εσύ να κατοικήσεις μόνιμα στο δρόμο των Ονείρων.. Rue de reves.

Αυτές τις μέρες που όλα βουλιάζουν συνέβη αυτό

  Ένα μικρό κοτοπουλάκι καθόταν κάτω από μια τριανταφυλλιά και μα τα χίλια μπρόκολα, είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα ροδοπέταλο να πέφτει πάνω στο χνουδωτό κεφάλι του και να κάθεται σαν καπελάκι, κάνοντάς το να αναπηδήσει και να μισοκλείσει τα κάτω βλεφαρίνια του.

Σ.Α.Ε.

Το πούπουλο που αναχώρησε από την πράσινη πάπια με το λευκό περιλαίμιο που πετούσε ψηλά πάνω από τα σύννεφα, στροβιλίστηκε εκατομμύρια φορές γύρω από τον εαυτό του αφήνοντας μια ροζ ανταύγεια στον γαλάζιο ουρανό και κύματα ευφορίας που απλώθηκαν πάνω απ' την πόλη, με αποτέλεσμα να νιώσουν όλοι στιγμιαία ανεξήγητη ευτυχία.