Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Σκεπτοθύελλα Αποκριάτικης Νυκτός


   Οι άνθρωποι κινούνται περισσότερο από όσο χρειάζεται και από εκεί ξεκινούν τα μεγαλύτερα προβλήματα αυτού του πλανήτη. Οι περισσότεροι δεν κάθονται σε μια γωνιά ήσυχοι και τώρα που μπορούν να κινούνται και ψηφιακά, κάνουν ακόμα περισσότερες κουτσουκέλες.
   Οι άνθρωποι, από την αρρωστημένη μανία τους να τα αλλάζουν όλα, έφτασαν στο αποτρόπαιο στάδιο του να επινοήσουν τη γραφειοκρατία για να υποκαταστήσουν υποσυνείδητα και  κακήν κακώς την ανάγκη τους για τελετουργία λες και οι δυσκολίες του απλά-να-ζεις δεν ήταν αρκετές.
  Οι άνθρωποι, αυτά τα σιχαμένα βακτηρίδια, τις απόκριες ντύνονται συνήθως σαν άλλοι άνθρωποι, λες και αυτό θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει κάτι στην φριχτά εισερχόμενη αλήθεια: ότι η ανθρώπινη λαίλαπα, αυτή η φλεγμονή της γης, δε λέει να καταλαγιάσει παρά μόνο να υποτροπιάζει ξέρει, με γεωμετρική πρόοδο.
   Και εγώ, σε μια πυκνοκατοικημένη από τις βακτηριδιοφωλιές, συνειδητοποιώ -με χαρά, περιέργως - πως το βιολογικό μου ρολόι τουαλέτας συμπίπτει με το ρολόι κάποιου από τον πάνω όροφο, γιατί όποτε χρησιμοποιώ το δωμάτιο αυτό, δεν ξέρω πώς διεάολο τυχαίνει και σημαίνει σαν καμπάνα το καζανάκι του από πάνω. Φρρρρ οι καταρράχτες, ο ήχος της λύτρωσης και της κάθαρσης μαζί, με λίγο ριβέρμπ, καθότι έρχεται από το παράθυρο του φωταγωγού, προκαλώντας λίγο, έτσι, αυτό το νανοσυναίσθημα θαλπωρής - ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό τον κόσμο - είναι και άλλοι σαν και μένα σ'αυτή φωλιά που κάνουν παρόμοια πράγματα - και έχουν τις ίδιες ανάγκες (Νούμερο 1 και νούμερο 2) - τις ίδιες ώρες! συγκινητικό κάπως.
    Γιατί με κάνει και συνειδητοποιώ πως είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, καλώς ή κακώς, είμαστε καλωδιωμένοι ο ένας με τον άλλο, με καλώδια που δεν βλέπουμε γι αυτό και δε το συνειδητοποιούμε. Είμαστε ασύρματα και αθεράπευτα συνδεδεμένοι. Το ίντερνετ δεν είναι παρά η δυνητικοποίηση αυτής της σύνδεσης που έπρεπε να γίνει με κάποιο τρόπο ορατή γιατί το νιώθαμε πως υπάρχει απλά δεν ξέραμε πώς να το εκφράσουμε. Μέσα στο ασανσέρ, σε μια ουρά στην τράπεζα, στις δημόσιες υπηρεσίες και στο λεωφορείο, όσο απρόσωποι και αν προσπαθούμε να φανούμε, όσο χαμένοι και κουκουκλωμένοι στον μικρόκοσμό μας κι αν νομίζουμε πως είμαστε, θα είμαστε πάντα κοινωνοί αυτής της συλλογικής πίτας, θέλουμε δε θέλουμε.
    Η πράξη του ενός θα φτάσει στον άλλο πιο γρήγορα και από την ταχύτητα του φωτός και οι πράξη του άλλου θα φτάσει σε εμάς, θα έρθει μεταμφιεσμένη η ίδια μας η πράξη πίσω σε μας, όπως όταν βρισκόμαστε μέσα στην πισίνα και κάποιος κατουράει στην άλλη άκρη. Είναι τόσο χαζό να ενεργούμε και να σκεφτόμαστε σαν να μην ανήκουμε σε ένα όλο, τη στιγμή που τα ίδια τα κύτταρά μας ανήκουν σε ένα όλο (το σώμα μας) και δε διαμαρτύρονται. Η γνώση του ενός θα περάσει και στους άλλους, το συναίσθημα του ενός θα φτάσει και σε όλους τους υπόλοιπους κοινωνούς του όλου και θα εδραιωθεί στο DNA όλων, θα καταγραφεί σαν εμπειρία και ας είναι κλειστές οι πόρτες στους ορόφους των πολυκατοικιών, και ας κάνει ο ένας γείτονας τάχα μου δήθεν ότι δεν είδε τον άλλο στο σούπερμάρκετ υποδυόμενος ότι έψαχνε τα δημητριακά.
    Το καλό είναι ότι στο ίδιο όλο, στο ίδιο σώμα που πλαισιώνουμε σαν κύτταρα, είναι και τα λουλούδια, τα ζώα, οι πέτρες, τα ποτάμια ακόμα και το σάντουιτς που έφαγες χτες, ακόμα και οι στρουθοκάμηλοι, αυτά τα ξεκαρδιστικά κωμικά πουλιά που μπορούν να σου τσιμπήσουν το παπιγιόν σε χρόνο μηδέν.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...