Η φιγούρα του γίνεται γαλάζια ξεμακραίνοντας. Το ίδιο γαλάζιο των μακρινών βουνών και όλων των μακρινών πραγμάτων. Γαλάζιο: το χρώμα της απόστασης. Κι όποτε παίρνεις την απόφαση να ζήσεις ανώδυνα καταλήγεις να είσαι πάλι η ασπρόμαυρη πάνινη κούκλα που παρατηρεί διπλωμένη τον κόσμο να κινείται σαν πολύχρωμο ποτάμι, κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα και θυμάσαι αμυδρά τη γεύση του. Κι αν αποφασίσεις να δεις τα πράγματα στα μάτια, ένα μεγάλο μπλε ποτάμι ανοίγει και μουσκεύει τα χάρτινά σου σχέδια.
Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν στην πραγματικότητα δεν χ...
-
Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο πο...
-
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...