Η φιγούρα του γίνεται γαλάζια ξεμακραίνοντας. Το ίδιο γαλάζιο των μακρινών βουνών και όλων των μακρινών πραγμάτων. Γαλάζιο: το χρώμα της απόστασης. Κι όποτε παίρνεις την απόφαση να ζήσεις ανώδυνα καταλήγεις να είσαι πάλι η ασπρόμαυρη πάνινη κούκλα που παρατηρεί διπλωμένη τον κόσμο να κινείται σαν πολύχρωμο ποτάμι, κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα και θυμάσαι αμυδρά τη γεύση του. Κι αν αποφασίσεις να δεις τα πράγματα στα μάτια, ένα μεγάλο μπλε ποτάμι ανοίγει και μουσκεύει τα χάρτινά σου σχέδια.
Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. ... -
Εκείνα που μέσα σου κράτησες που βάραιναν αλλά τα άφησες να επιπλέουν σαν φρεγάτες ξεχασμένες μέσα στη λίμνη της ψυχής σου μες στις μέρες δε...
-
Έχει έναν κρύο αλλά ευγενικό αέρα εδώ. Δεν έχει πρόθεση να διαπεράσει τα κόκαλά σου ούτε καν το ύφασμα που φοράς. Η θάλασσα είναι εδώ. Ήταν...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
