Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Επεισοδιακή νύχτα



     Ήμουν στη λεωφόρο κοντά στο σπίτι, βράδυ και οδηγούσα ένα καρτ όταν στη νησίδα αριστερά μου πέρασε κάτι με μεγάλη ταχύτητα. Δεν πρόλαβα να δω τι ήταν. Το επόμενο όμως το πρόλαβα. Ήταν ένα σκυλί από εφημερίδα, μαύρη εφημερίδα καμμένη. Ήταν απρόσωπο και τα εφημεριδένια αυτιά του τινάζονταν κάτω από τα πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθώς έτρεχε μανιασμένο στη μέση του δρόμου, αντίθετα στο ρεύμα. Ακολούθησαν κι άλλα. Τι είδους πνεύματα είναι αυτά που κυκλοφορούν τέτοια ώρα;
    Ξυπνάω από έναν ψίθυρο.. Έλεγε "Αφύπνισε τη συνείδηση" ή κάτι τέτοιο. Ξανά και ξανά. Από που ακούγεται αυτό; Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν ψίθυρος. Ήταν το τιτίβισμα ενός πουλιού έξω από το παράθυρό μου και οι ψιθυριστές αυτές λέξεις ήταν οι αρμονικοί ήχοι του. Ήταν ξεκάθαρο και ήμουν ξύπνια, ήταν αληθινό. Πρώτη φορά άκουσα με αυτό τον τρόπο ένα κελάηδισμα. Ήταν σαν να χρησιμοποίησα τα αυτιά μου αλλιώς για πρώτη φορά.
     Με ξαναπήρε ο ύπνος και δεν κατάφερα να σημειώσω τι ακριβώς έλεγε ο ψίθυρος. Είδα όνειρα με μια εορταστική ατμόσφαιρα αλλά σκοτεινά με νεκρούς. Όλοι φορούσαμε ψηλά μαύρα καπέλα αλλά είχαμε χαρούμενη διάθεση.Τελικά βρέθηκα στο φείσμπουκ και έκανα τζόιν στο γκρουπ των ζόμπι. Η φωτογραφία του προφίλ μου έγινε αυτόματα ένα γούνινο ζόμπι που μετα βίας έμοιαζε με γυναίκα. Δε μου άρεσε αυτό, αλλά μετά πρόσεξα ότι και οι άλλοι έτσι ήταν και αυτό με εφησύχασε. Ίσως τα είδα όλα αυτά επειδή άκουγα το Lacrimosa πριν κοιμηθώ.
    Αυτή τη φορά ξύπνησα από ένα ήχο σαν πέταγμα μύγας. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο κουρτινόξυλο ένα περιστέρι. Σκόυρο γκρι περιστέρι και τιναζόταν ανήσυχο. Πώς μπήκε; ποιος άφησε ανοιχτά; είναι δυνατόν; Ξυπνάω αμέσως και δεν ήταν εκεί. Κι όμως έμοιαζε τόσο με πραγματικότητα. Και όταν άνοιξα τα παραθυρόφυλλα ένα περιστέρι καθόταν απέξω. Ένα γκρι, πραγματικά.

Υ.Γ.: αυτή η ανάρτηση είναι το ίδιο στοιχειωμένη με τα χθεσινοβραδυνά όνειρα. Η πρώτη παράγραφος αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις επόμενες όσο και αν το προσπάθησα. Χωρίς προφανή λόγο.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...