Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Σου στέλνω μια ευχή με ένα μυγάκι



Σου στέλνω μια ευχή με ένα μυγάκι ^
και ένα φιλί με ένα κουνούπι '
Μην ξεχάσεις το εμείς μας
Εγώ δεν το ξεχνώ κι ας υψώνεται ο πονοκέφαλός μου σαν κάστρο στο κεφάλι μου #
#@*Ο φονοκέφαλός μου χώθηκε σαν άστρο στο κεφάλι μου *#
Κομήτης σημαίνει αστέρι με μαλλιά *---
Ο κόσμος αυτός είναι πιο όμορφος μέσα από τα μαλλιά σου
Ντο μι σολ σι }
αυτός ο κόσμος είναι πιο όμορφος χωρίς πονοκέφαλο

Ένα ποίημα που γράφτηκε Σεπτέμβρη πρέπει να διαβαστεί Ιούνη

Τα μάτια του σοφού μωρού με έκριναν
έβλεπα τον εαυτό μου, μια ξερόμπαλα που τη φυσάει ο αέρας στην έρημο
έψαχνα τη μουσική ακολουθώντας κάτι ανεμοδαρμένες νότες
και ο ουρανός καφέ
τον προτιμούσα ασημένιο ή έστω γκρι
Προτιμούσα να ξεπλένει το σωμα μου ο θαλασσινός αρμυρός αέρας και ένα σκυλί να έτρεχε δίπλα μου
και η έρημος να ήταν απλά η άμμος της θάλασσας, προσμένοντας κύματα
Να κολυμπούσα νύχτα και να έσκιζα το μαύρο μετάξι.
Τώρα, στεγνοί άνθρωποι με καρό πουκάμισα και καρό μάτια έρχονται και κάθονται δίπλα μου, αμίλητοι, σηκώνονται φεύγουν, τετράγωνες μαμάδες με ανέκφραστα παιδιά, κάθονται, σηκώνονται φεύγουν.
Τώρα πρέπει να μαζέψω τα αχτένιστα μαλλιά μου που απλώνονται σε όλο το οπτικό μου πεδίο, να μαζέψω από πάνω τους όλα τα όνειρα, τα χάρτινα σπιτάκια, τα καλειδοσκόπια και τα ψέυτικα χνουδωτά ποντίκια.
Η καρδιά μου δεν απαντάει στις επίμονες ερωτήσεις μου
Θα περιμένω

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...