Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Το μονόπρακτο της υπομονής


Θα περιμένω όσο χρειαστεί
   Ώσπου να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και η φανέλα στο πόδι. Δεν με ενδιαφέρουν τα παλιά ούτε τα καινούρια. Συγχωρώ τον εαυτό μου για τα μπαρμπούτσαλα που κάνω κι ο εαυτός μου με ευχαριστεί και υπάρχει καλή ατμόσφαιρά τώρα, τα βρήκαμε οκ τέλος. Αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να βγούμε από αυτή τη λούπα, ή θα προσπαθήσω να κάνω υπομονή όπως κάνει μια γυναίκα όταν πάει στο κομμωτήριο για να κάνει περμανάντ και ο κομμωτής της λέει ότι θα πρέπει να περιμένει 2 μήνες μέχρι να φύγει η βαφή-χένα γιατί μπορεί να της χαλάσει το μαλλί και αυτή στεναχωριέται γιατί είχε φανταστεί ότι το βράδυ θα πήγαινε στο πάρτυ με σγουρά μαλλιά και τρώει ξενέρα τώρα… ναι κάπως έτσι θα κάνω.
   Στο Παρίσι, ένας γέρος ζωγράφος που όμως στα νιάτα του πρέπει να ήταν τρελό μωρό, ήξερε από αριθμολογία και έκανε εκεί κάτι προσθαφαιρέσεις κάτι πολλαπλασιασμούς, το θυμάμαι σαν τώρα, από τα γράμματα του ονόματός μου. "8 βγαίνει" μου λέει. "8 σημαίνει υπομονή". Κάτι ήξερε ο γέρος. Να τώρα που έρχεται πάλι μπροστά μου αυτή η επιτακτική ανάγκη της υπομονής (αντίθεση).
  Θα περιμένω μπας και γυρίσει ο τροχός, μπας και γυαλίσει ο βράχος, μήμπως  οι φάλαινες μιλήσουν…μέχρι τα πράσινα σπασμένα γυαλάκια από μπουκάλι μπύρας λαξευτούν από τη θάλασσα και μοιάσουν με διάφανα βότσαλα.. Μια νέα αρχή μοίαζει με ανέκδοτο για ξανθιές..η καρδιά στο ναδίρ της μέχρι πρότινος ιστορίας της, αλλά πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα.. μέχρι να πέσει η αυλαία, μέχρι να έρθει η πραγματική πραγματικότητα αυτού του κόσμου και με πάρει από το χέρι και με ταρακουνήσει από το αστροόνειρο που έχω πλέξει…που είναι όμορφο αλλά συννεφένιο..δεν θα μεγαλοποιήσω άλλο τα πράγματα γιατί νυστάζω εδώ και τρία χρόνια, νύσταξα..

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...