Θα της περάσουμε

Νέες έρευνες του Πανεπιστημίου της Γουιμπάμπουε αποδεικνύουν ευθαρσώς ότι βρέθηκε η αντιστοιχία της ηλικίας της γης σε ανθρώπινα χρόνια. Σύμφωνα με τον δρ Γουιμπάμπα, αν ο πλανήτης μας ήταν άνθρωπος θα ήταν ένα ξεπεταρούδι με μπεμπιλίνα, 2 χρονών και κάτι. Είναι μια εντυπωσιακή διαπίστωση αν αναλογιστεί κανείς ότι η ηλικία αυτή αντιστοιχεί στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια της, που γνωρίζουμε προς το παρόν, βάση της μελέτης της ισοτοπικής σύνθεσης του μολύβδου στα αρχαϊκά πετρώματα. Μάλιστα, σε συνέντευξη τύπου, σε σχετικό, εύλογο έρωτημα: «Και ποιος ο ρόλος της ανθρωπότητας στη ζωή της γης;» που τέθηκε στον καθηγητή δρ Γουμιμπάμπα, συγκλόνισε η απάντηση του: «Δεν θέλω να σας συνταράξω. Παρόλα αυτά θα το κάνω. Η ανθρωπότητα φίλοι μου δεν είναι παρά ένα "κρυωματάκι" που άρπαξε η γη. Αν παρατηρήσετε τη σειρά των γεγονότων θα δείτε ότι κάπου κόλλησε μαζί με τα "άλλα παιδάκια", πέρασε μια περίοδο επώασης, επειδείνωσης, τώρα ανεβάζει πυρετούλη και σύντομα θα της περάσει. Θα της περάσουμε. Όχι πολύ ευχάριστη εξέλιξη για εμάς, σίγουρα θετική για την ίδια. Μπορεί να σας φαίνεται άδικο κτλ αλλά όχι τόσο αν σκεφτείτε ότι και η γη δεν είναι παρά ένα νανοσωματίδιο μέσα στα κύτταρο ενός πολύ γιγαντιότερου όντος που όντως είναι επίσης μωρό - εικάζουμε - και εινα επίσης κρυωμένο. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο το συν άπειρο». 

Aprilia

(Να διαβαστεί με το Bolero του Ravel στο μπακράουντ)
https://youtu.be/E9PiL5icwic?si=G4SxFaV5B80GUSMb 
(μην τεμπελιάζεις)


Ακούτε τα κρουστά από μακριά; Ακούτε τα φλάουτα;

Είναι ιδέα μου;

Όχι, το ξέρω αυτό το μπολερό

Ήρεμα και απλά παρελαύνουν

Δεν φέρουν σημαίες ούτε όπλα

Μόνο μια γιγάντια ευωδιά που προτρέχει

Το απαλό περπάτημα των ανθών της νεραντζιάς

Το φως του ήλιου σαλπιγγίζει στα κουρασμένα μάτια μας

Ναι, ακούγονται όλο και πιο δυνατά 

Πλησιάζουν

Νεράντζια με φύλλα και λευκά πέταλα στο σχήμα της ημισέληνου

Καραβάνια από κάμπιες

Μικρά εντομάκια και πουλιά

Χιλιάδες αποφασισμένα μικρά πρόσωπα

Κουβαλούν στα φτερά τους άρμα χρυσό με μέλι στολισμένο

Μια μορφή αχνοφαίνεται με ένα λευκό φουστάνι

Ακτινοβολούσα και απαστράπτουσα

Βασίλισσα όλων μας

Όλοι υποκλινονται στο πέρασμά της

Ναι σ’ αυτήν υποκλίνομαι 

Σε κανέναν άλλο. 

Καθώς πλησιάζει

Προλαβαίνω να δω λίγο το πρόσωπό της

Στέμμα από μπουμπούκια παπαρούνας και μαλλιά μαργαρίτες

Βελούδινα ροδοπέταλα για χείλη

Αέρινο δέρμα και δυό μικροί ήλιοι με χρυσές βλεφαρίδες γυρνούν και με κοιτούν

Σαν να μου έγνεψε με το κρινένιο χέρι της

Σκιρτάω έμφραγμα ευγνωμοσύνης

Η κοιλιά μου γέμισε με το άρωμά της

Κι όλη η ύπαρξη μου

Κι όλων η ύπαρξη.

Ήρθε.

Ο ήχος χειροπιαστός

 Πώς θα ήταν η μουσική αν ήταν κάτι χειροπιαστό; Ένα αντικείμενο; Αν ο ήχος είχε υπόσταση; Τι υλικό θα ήταν ο ήχος ενός βιολιού; Τι ύφασμα θα υψωνόταν και θα άνοιγε σαν κόμπρα πάνω από το πρώτο βιολί μιας συμφωνικής ορχήστρας που θα έπαιζε τη Σεχραζάντ του Rimsky-Korsakov; Τι ζώο θα ήταν το φαγκότο στο δεύτερο μέρος; Ένας κάστορας ή ένα νωχελικό αρκούδι; Κι όλη η ορχήστρα μαζί; Γραμμές ενός τραίνου; ή μήπως ένα υγρό, ένα δυνατό ουίσκυ μελάτο; Θα έκαιγε τον ουρανίσκο, θα σκούνταγε την καρδιά περνώντας. 

Κάθε πότε;

Είναι ιδανικό να ιδρώνουμε τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.

Να σπάμε ενα πρέπει τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.

Να μένουμε απόλυτα μα απόλυτα μόνοι μια φορά το μήνα.

Να αποδομουμε την εικόνα μας και να ξαναφτιάξουμε κάτι νέο μία φορά τον χρόνο.

Όλα εκείνα

Εκείνα που μέσα σου κράτησες που βάραιναν αλλά τα άφησες να επιπλέουν σαν φρεγάτες ξεχασμένες μέσα στη λίμνη της ψυχής σου μες στις μέρες δεν έχουν που να πάνε αν σε ενδιαφέρει δεν εξατμίζονται δεν πάνε σ'αλλα μέρη μένουν εκεί χωρίς αέρα και σαπίζουν γίνονται πέτρες, πιάνουν βρύα και μυρίζουν

Όσα το ξέρεις πως κρυφά σε τυραννούν κι ας είν' μικρά μα την καρδιά σου την τσιμπούν δεν παραιτούνται μαγικά απ τη ζωή σου

θα είναι εκεί και θα φωνάζουνε θυμήσου

μπορεί να αρκεί να πεις “αυτό δεν θα με αγγίξει”

μπορεί να μην αρκεί, να πρέπει να το θίξεις

μα αν δεν τα λύσεις όλα αυτά που σε στοιχειώνουν

ανθίζουν, παίρνουνε ζωή και σε δαγκώνουν

Ευχές φωτός

Άντε λοιπόν μυαλό μου Άνοιξε και ξεχύσου στα βοσκοτόπια των ιδεών Σε αφήνω ελεύθερο Ξεκολλά από όλες τις παλιές σκέψεις

Ακόμα και από τις σοκολάτες και τον κλασικισμό

Κι ας σου αρέσουν τόσο

Ελίσσου και βρες νέα σχήματα

Νέες αγάπες όρίστε σε αφήνω να κοιτάξεις όπου θες

Να αγαπήσεις ότι θες

Άντε λοιπόν μυαλό μου

Βγες από τις λάσπες σου

Τράβα το πόδι σου απο τα σιρόπια της καθημερινότητας

Τραβήξου από τα λιωμένα τυριά της συνήθειας

Ξεφορτώσου την εικόνα σου

Σπάσ' την και ξαναφτιάξ' την ξανά και ξανά

Ξανά με τα δικά σου κριτήρια και κανενός άλλου

Η ευχή μου είναι αυτή

Μαζί με ηρεμία βαθιά

Ηρεμία γενική

Από όλους και από όλα

Από ανασφάλειες

Φόβους παντός ττύπου

Αν κοιτάξεις πίσω ή κάτω θα τρομάξεις με τις αποστάσεις

Έτη φωτός

Και όμως ήταν έτη φωτός κυριολεκτικά

Φωτεινά έτη που πέρασαν πότε έυκολα πότε δύσκολα αλλά το φως ήταν εκεί

Ας πιούμε στο φως

Σε εκείνες τις λαμπερές στιγμές που χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι η υπαρξή σου είναι σε αρμονία με το γίγνεσθαι

Ή εκείνες που ένα όνειρό ζωής πραματοποιείται και το τικάρεις από την υπαρξιακή λίστα σου

Να τέτοια θέλω