Ο "Αιφνίδιος Θάνατος του φόβου" δεν είναι κάτι που επινόησα άμεσα αλλά έμμεσα. Θέλω να πω ότι με έναν περί... όχι δεν θα το εξηγήσω ακριβώς εδώ. Ο διευθυντής του ωδείου ήρθε βιαστικός όπως πάντα και χωρίς να με κοιτάει στα μάτια, όπως πάντα. Μου έδωσε ένα χαρτί με τα μαθήματα που αποφάσισε ότι θα μπορούσα να διδάξω αν ήθελα . "Τελικά με συμπαθεί ο κακομοίρης" σκέφτηκα. "Τι καλός.."
Διάβασα το χαρτί. Έγραφε "Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου". Αυτό είναι το μάθημα που θα διδάξω; Διαβάζω καλά; Εγώ θα διδάξω τί και ως τι; Αδύνατο. Στάθηκα μια στιγμή να το ερμηνεύσω κάνοντας μια σειρά από σκέψεις. Ο αιφνίδιος θάνατος του φόβου ή ο αιφνίδιος φόβος του θανάτου; Το πρώτο ακούγεται σαν παραλλαγή του δεύτερου το οποίο ακούγεται πιο λογικό. Αλλά το πρώτο αν το σκεφτείς είναι πιο ενδιαφέρον. Πολύ πιο ενδιαφέρον.
"Ναι! μπορώ να το διδάξω!" είπα με ενθουσιασμό γιατί συμπτωματικά, προχτές που περπατούσα δίπλα στη θάλασσα σκεφτόμουν πόσο ο φόβος μοιάζει με τη χειρότερη αρρώστια στη γη με το να μας κρατάει ακινητοποιημένους. Είναι το αρχικό στάδιο που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να μάθουμε ή να χτίσουμε οτιδήποτε.
Πρέπει να τον αποδεχτούμε σε πρώτη φάση και μετά να τον αφήσουμε αιφνίδια και απροειδοποίητα πίσω μας μια μέρα, με την ίδια αποφασιστικότητα που ανοίγουμε μια σοκολάτα, όλη δηλαδή την αποφασιστικότητα που μπορούμε να μαζέψουμε μέσα μας... Αρκεί μια σκέψη: ότι ούτως ή άλλως δεν μας ανήκει ουσιαστικά τίποτα και άρα δεν έχει νόημα να τρέμουμε μην χάσουμε κάτι. Δεν έχουμε πραγματικά τίποτα.
Πρέπει να τον αποδεχτούμε σε πρώτη φάση και μετά να τον αφήσουμε αιφνίδια και απροειδοποίητα πίσω μας μια μέρα, με την ίδια αποφασιστικότητα που ανοίγουμε μια σοκολάτα, όλη δηλαδή την αποφασιστικότητα που μπορούμε να μαζέψουμε μέσα μας... Αρκεί μια σκέψη: ότι ούτως ή άλλως δεν μας ανήκει ουσιαστικά τίποτα και άρα δεν έχει νόημα να τρέμουμε μην χάσουμε κάτι. Δεν έχουμε πραγματικά τίποτα.
Η βαθιά συνειδητοποίηση αυτής της σκέψης σε όλα τα επίπεδα και η ταυτόχρονη εκτίμηση της ικανοποίησης που μπορεί να προσφέρει μια γενναία καρδιά μπορεί να κάνει το φόβο να πάψει να πετάγεται με το παραμικρό σαν σφήνα κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε οποιοδήποτε είδος 'άγνωστου'.
"Ναι!μπορώ να το διδάξω!" φώναξα, γιατί έπειτα από αυτές τις σκέψεις που εξελίχτηκαν αστραπιαία στο κεφάλι μου κατάλαβα ότι αυτά αρκούν για να διδάξω αυτό το γνωστικό αντικείμενο και είναι πολύ ενδιαφέρον και απαραίτητο για κάθε νέο που ξεκινάει να μάθει μουσική ή οτιδήποτε.
Δεν ξέρω αν ήταν ο ενθουσιασμός με τη φράση "Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου" ή κάποιος θόρυβος που έκανε η γάτα το πρωί, ώστε να ξυπνήσω και να το σημειώσω. Πάντως ξύπνησα με αυτές τις λέξεις στο στόμα μου και περίπου τότε κατάλαβα ότι ήταν όνειρο και δυστυχώς δεν θα το δίδασκα στα παιδιά. Κρίμα γιατί θα αφιέρωνα ένα μάθημα στο δίπολο φόβος - φαντασία, εξηγώντας ότι ο φόβος είναι μια αρνητική χρήση της φαντασίας. Έχουν την ίδια δύναμη να διαμορφώνουν την πραγματικότητα, γι αυτό και αν φοβάσαι κάτι πολύ συμβαίνει αλλά και αν οραματίζεσαι κάτι πραγματικά καλό, επίσης συμβαίνει. Άρα, είναι στο χέρι του καθενός να διοχετεύσει την ενέργεια του φόβου του σε δημιουργικότητα αντί να τη στρέφει εναντίον του εαυτού του και των άλλων.
Και το πρώτο βήμα γι αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από τον "Αιφνίδιο Θάνατο του Φόβου|"
Και το πρώτο βήμα γι αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από τον "Αιφνίδιο Θάνατο του Φόβου|"