Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου (η φράση αυτή να διαβάζεται με brutal τόνο στη φωνή)

     Ο "Αιφνίδιος Θάνατος του φόβου" δεν είναι κάτι που επινόησα άμεσα αλλά έμμεσα. Θέλω να πω ότι με έναν περί... όχι δεν θα το εξηγήσω ακριβώς εδώ. Ο διευθυντής του ωδείου ήρθε βιαστικός όπως πάντα και χωρίς να με κοιτάει στα μάτια, όπως πάντα. Μου έδωσε ένα χαρτί με τα μαθήματα που αποφάσισε ότι θα μπορούσα να διδάξω αν ήθελα . "Τελικά με συμπαθεί ο κακομοίρης" σκέφτηκα. "Τι καλός.."
    Διάβασα το χαρτί. Έγραφε "Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου". Αυτό είναι το μάθημα που θα διδάξω; Διαβάζω καλά; Εγώ θα διδάξω τί και ως τι; Αδύνατο. Στάθηκα μια στιγμή να το ερμηνεύσω κάνοντας μια σειρά από σκέψεις. Ο αιφνίδιος θάνατος του φόβου ή ο αιφνίδιος φόβος του θανάτου; Το πρώτο ακούγεται σαν παραλλαγή του δεύτερου το οποίο ακούγεται πιο λογικό. Αλλά το πρώτο αν το σκεφτείς είναι πιο ενδιαφέρον. Πολύ πιο ενδιαφέρον. 
    "Ναι! μπορώ να το διδάξω!" είπα με ενθουσιασμό γιατί συμπτωματικά, προχτές που περπατούσα δίπλα στη θάλασσα σκεφτόμουν πόσο ο φόβος μοιάζει με τη χειρότερη αρρώστια στη γη με το να μας κρατάει ακινητοποιημένους. Είναι το αρχικό στάδιο που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να μάθουμε ή να χτίσουμε οτιδήποτε.
    Πρέπει να τον αποδεχτούμε σε πρώτη φάση και μετά να τον αφήσουμε αιφνίδια και απροειδοποίητα πίσω μας μια μέρα, με την ίδια αποφασιστικότητα που ανοίγουμε μια σοκολάτα, όλη δηλαδή την αποφασιστικότητα που μπορούμε να μαζέψουμε μέσα μας... Αρκεί μια σκέψη: ότι ούτως ή άλλως  δεν μας ανήκει ουσιαστικά τίποτα και άρα δεν έχει νόημα να τρέμουμε μην χάσουμε κάτι. Δεν έχουμε πραγματικά τίποτα. 
   Η βαθιά συνειδητοποίηση αυτής της σκέψης σε όλα τα επίπεδα και η ταυτόχρονη εκτίμηση της ικανοποίησης που μπορεί να προσφέρει μια γενναία καρδιά μπορεί να κάνει το φόβο να πάψει να πετάγεται με το παραμικρό σαν σφήνα κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε οποιοδήποτε είδος 'άγνωστου'. 
   "Ναι!μπορώ να το διδάξω!" φώναξα, γιατί έπειτα από αυτές τις σκέψεις που εξελίχτηκαν αστραπιαία στο κεφάλι μου κατάλαβα ότι αυτά αρκούν για να διδάξω αυτό το γνωστικό αντικείμενο και είναι πολύ ενδιαφέρον και απαραίτητο για κάθε νέο που ξεκινάει να μάθει μουσική ή οτιδήποτε. 
   Δεν ξέρω αν ήταν ο ενθουσιασμός με τη φράση "Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου" ή κάποιος θόρυβος που έκανε η γάτα το πρωί, ώστε να ξυπνήσω και να το σημειώσω. Πάντως ξύπνησα με αυτές τις λέξεις στο στόμα μου και περίπου τότε κατάλαβα ότι ήταν όνειρο και δυστυχώς δεν θα το δίδασκα στα παιδιά. Κρίμα γιατί θα αφιέρωνα ένα μάθημα στο δίπολο φόβος - φαντασία, εξηγώντας ότι ο φόβος είναι μια αρνητική χρήση της φαντασίας. Έχουν την ίδια δύναμη να διαμορφώνουν την πραγματικότητα, γι αυτό και αν φοβάσαι κάτι πολύ συμβαίνει αλλά και αν οραματίζεσαι κάτι πραγματικά καλό, επίσης συμβαίνει. Άρα, είναι στο χέρι του καθενός να διοχετεύσει την ενέργεια του φόβου του σε δημιουργικότητα αντί να τη στρέφει εναντίον του εαυτού του και των άλλων.
    Και το πρώτο βήμα γι αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από τον "Αιφνίδιο Θάνατο του Φόβου|"

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Περίσταση Άνοιξη



Πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο Θεός καμιά φορά κρατάει και χρυσομπογιές αντί για κεραυνούς στα πελώρια λευκά χέρια του γεμάτα μύες και φλέβες μέσα στις οποίες περνούν αδιάκοπα σύννεφα και κομήτες.
Πρόσεξε κανείς τη χρυσόσκονη που καθόταν στα σταχένια  μαλλιά του οδηγού λεωφωρείου σήμερα το πρωί; Πρόσεξε κανείς  τον παιχνιδιάρικο θόρυβο που έμοιαζε με χαχανιτά πάπιας; ήταν το άδειο πλαστικό μπουκάλι που φύσηξε ο αέρας μέχρι το τέλος της κατηφόρας περιμένοντας να του συνεχίσει κάποιος άλλος την πορεία.
Πρόσεξε κανείς το τρανταχτό φωσφορούχο γρασίδι , τις μυρωδίτσες από τα χαμομηλάκια και τα μημελησμόνια που βροντοφωνάζουν "Ήρθε η άνοιξη!"; Μαζί τους και μια παρέα από μυγάκια διαφόρων ειδών που συνομωτούν αρμονικά, σχηματίζοντας περιστασιακά νεφελώματα και κάνοντας περιστασιακό έρωτα με πρόσχημα τη διαιώνιση του είδους τους. Περίσταση η άνοιξη.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Καλύτερα

(Ω! Τι θεία τύχη! Μου απέμεινε ένα στυλό στο βάθος της τσάντας. Συνήθως στα ταξίδια ποτέ δεν είχα ένα στυλό πάνω μου, ιδίως όταν είχα τις εμπνεύσεις του αιώνα..)
   Στο φως της μέρας κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήταν άσχημος, περίεργος και τρίχες πετάγονταν από κάθε μεριά του κεφαλιού μου, δίνοντας του ένα πολύ ακαθόριστο σχήμα, σχεδόν ακανθόριστο. Ήμουν άρρωστη οπότε και πήγα στο γιατρό και μου έδωσε κάτι μαρκαδόρους με τους οποίους έπρεπε να ζωγραφίζω δύο φορές την ημέρα, πριν και μετά το φαγητό. Έτσι και έκανα. 
    Τις πρώτες μέρες δεν ήξερα τί να ζωγραφίσω  και η αναποφασιστικότητά μου επιβάρυνε την υγεία μου. Τεράστιοι, γιγάντιοι, αβυσσαλέοι βήχες από τα έγκατα της ύπαρξής δεν μου επέτρεπαν να ζωγραφίσω. Κάποια στιγμή πήρα βαθιές ανάσες και έτσι σώπασε το θηρίο μέσα μου. Κατάλαβα πως ένας μικρός φόβος είχε κουρνιάσει σε μια γωνίτσα του μυαλού μου, σαν κρυουλιάρικο γατί: Τα καλά πράγματα και τα ταλέντα βαριούνται να σε ακολουθούν αιωνίως, ιδίως όταν τα φτύνεις, τα πατάς και τα πασπαλίζεις με λάσπη και σκουλήκια.
   Κάποτε οι μαρκαδόροι μου, ακόμα και οι τελειωμένοι που τα 'χαν φτύσει από την παιδική καλλιτεχνική μανία, είχαν απευθείας σύνδεση με τη φαντασία μου, κανένας μεσάζων όπως με τις πατάτες. Τα χρώματα ήταν το όπλα μου και όχι οι λέξεις. Κάποτε οι μπογιές μου ήταν το μαγικό ραβδί των επιθυμιών μου. Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω αυτό το έργο τέχνης με τίτλο "Θεραπευτικό ταξίδι στο λειβάδι με τους ιουνίπερους", το οποίο ολοκλήρωσα μέσα σε μια βδομάδα, και ήδη νιώθω καλύτερα.






Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Καταστρέφειν

"Ένστικτο.." είπε η λύκαινα όταν είδε τον άνθρωπο να καίει το δάσος.


Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Πάγχος


Χειρότερο από το άγχος είναι το πάγχος, όταν δηλαδή τρως από άγχος και σε αγχώνει ότι παχαίνεις και το άγχος αυτό σε κάνει να τρως περισσότερο. Αυτός ο φαύλος κύκλος θα μπορούσε να ονομαστεί πάγχος κάτω από ορισμένες συνθήκες (γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο άρχισε πρώτο). (Σίγουρα το άγχος αλλά ας είμαστε δίκαιοι).
Κάποιες φορές, αν ξέρεις καλά το σώμα σου, μπορείς να νιώσεις ότι παχαίνεις την ώρα που συζητάς για μουσικολογία, ότι ο κώλος σου διευρύνεται όπως ενός τυχερού ανθρώπου αλλά χωρίς την ανάλογη τύχη, ότι γίνεται όλο και πιο νομοταγής όσον αφορά τη βαρύτητα.
Όπως η αγάπη. Μερικές φορές γίνεται αβάσταχτη σαν κασκόλ το καλοκαίρι ή σαν καραμέλα βουτύρου με γέμιση καραμέλα. Και είναι δύσκολο να βγεις από τη λούπα της, δύσκολο να ξεχωρίσεις τις δικές σου λέξεις σε μια γλώσσα κοινή, δύσκολο να ξεχωρίσεις τα όρια του εαυτού σου ακόμα και των μαλλιών σου, ίσως κάποια στιγμή δεν θυμάσαι καν κανένα όριο. Όπως δυο γειτονικές χώρες που μοιάζουν οι παραδόσεις τους. Αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι να χάσεις έτσι λένε. Πως βρίσκεις πιο πολλά. "Αν θες να μείνεις για πάντα νέα, μην αγκιστρώνεσαι σε τίποτα, μην προσπαθείς να κρατήσεις τίποτα, απλά κύλα σαν το ποτάμι που είναι πάντα δροσερό, αιώνιο" έλεγε η γιαγιά εαυτός μου (ανάμνηση από το μέλλον)

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Ζω μέσα σε μια κιθάρα




Ζω μέσα σε μια κιθάρα
Οι φωνές των χορδών της είναι τα αδέρφια μου
περπατώ στη λεωφόρο των τάστων,
κάθε μέρα ανακαλύπτω άλλες πολιτείες
Ζω μέσα σε μια κιθάρα
και η μυρωδιά των ξύλων είναι το δικό μου οξυγόνο
τρέφομαι με τις στρογγυλές μπάσες νότες της
και με το κελάηδισμα από σύρσιμο δαχτύλων.
πίνω νερό από το αιώνιο ποτάμι που τρέχει σε κάθε τραγούδι
με ποτίζει η βροχή του αρπίσματος
Πάλλομαι μαζί της, ο λόγος της με σκορπίζει στους τοίχους
στα μαλλιά των ανθρώπων, με βουτάει στην καρδιά των πραγμάτων
Με μαζεύει πίσω στη θαλπωρή της κοιλιά της κι εγώ ανασταίνομαι.



Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...