Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Πάγχος


Χειρότερο από το άγχος είναι το πάγχος, όταν δηλαδή τρως από άγχος και σε αγχώνει ότι παχαίνεις και το άγχος αυτό σε κάνει να τρως περισσότερο. Αυτός ο φαύλος κύκλος θα μπορούσε να ονομαστεί πάγχος κάτω από ορισμένες συνθήκες (γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο άρχισε πρώτο). (Σίγουρα το άγχος αλλά ας είμαστε δίκαιοι).
Κάποιες φορές, αν ξέρεις καλά το σώμα σου, μπορείς να νιώσεις ότι παχαίνεις την ώρα που συζητάς για μουσικολογία, ότι ο κώλος σου διευρύνεται όπως ενός τυχερού ανθρώπου αλλά χωρίς την ανάλογη τύχη, ότι γίνεται όλο και πιο νομοταγής όσον αφορά τη βαρύτητα.
Όπως η αγάπη. Μερικές φορές γίνεται αβάσταχτη σαν κασκόλ το καλοκαίρι ή σαν καραμέλα βουτύρου με γέμιση καραμέλα. Και είναι δύσκολο να βγεις από τη λούπα της, δύσκολο να ξεχωρίσεις τις δικές σου λέξεις σε μια γλώσσα κοινή, δύσκολο να ξεχωρίσεις τα όρια του εαυτού σου ακόμα και των μαλλιών σου, ίσως κάποια στιγμή δεν θυμάσαι καν κανένα όριο. Όπως δυο γειτονικές χώρες που μοιάζουν οι παραδόσεις τους. Αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι να χάσεις έτσι λένε. Πως βρίσκεις πιο πολλά. "Αν θες να μείνεις για πάντα νέα, μην αγκιστρώνεσαι σε τίποτα, μην προσπαθείς να κρατήσεις τίποτα, απλά κύλα σαν το ποτάμι που είναι πάντα δροσερό, αιώνιο" έλεγε η γιαγιά εαυτός μου (ανάμνηση από το μέλλον)

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...