Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Κεφάλι και τηλεόραση



Ένα κεφάλι παρακολουθεί τηλεόραση, ναρκωμένο, ίσως καλωδιωμένο.. μέρος της συσκευής. Το φως της, που λάμπει στα μάτια του, απλώνεται και ξαναπλώνεται πάνω του κάθε λίγο με άλλα χρώματα και φτιάχνει άλλους κι άλλους ίσκιους.

Άραγε σκέφτεται τώρα; τι ψιθυρίζει μέσα του; αναρωτιέται ή επαναλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις που ακούει;

Ένα κεφάλι που υποτίθεται ότι φτιάχτηκε για να μιλάει, να φιλάει, να τραγουδάει δυνατά, να εξαγριώνεται, να αντιτίθεται, να γελάει τρανταχτά..

Όχι, αυτό το κεφάλι κάθεται παραδομένο πάνω σε έναν κουρασμένο αυχένα, και αφομοιώνει τόνους άχρηστης πληροφορίας.

Τα παραφουσκωμένα εργοστάσια του κόσμου πρέπει να αδειάσουν τις αποθήκες τους και όλοι πρέπει να βοηθήσουν σε αυτό το κλύσμα.

Χωρίς κανένα παράπονο… ένα κεφάλι που κάποτε έκανε σαματά, και ταρακουνούσε τον κόσμο ή τουλαχιστο γκρίνιαζε.
(Μακάρι να γκρίνιαζε λίγο τώρα).

Τα μάτια αυτά έπρεπε να τρώνε τον κόσμο και να δακρύζουν από τον καθαρό αέρα.

Όχι, τώρα βλέπουν τον κόσμο σε εκπομπές ταξιδιών, κι αυτό μοιάζει να αρκεί. Fast food για τα μάτια.

Τώρα κάθεται ανέπαφο από τα πράγματα… λες και γέρασε. Χωρίς να έχει γεράσει… παραιτημένο, παραδομένο σε αχόρταγες διαφημίσεις. Ύαινες που το κατασπαράζουν.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...