Το γιγάγτιο κανίς υψώθηκε μέσα από τα βαμβακωτά σύννεφα, γαύγισε στο αεροπλάνο που έμοιαζε με ενοχλητική μύγα και στη συνέχεια μετατράπηκε σε φουντωτό δέντρο.Ένας δρόμος γεμάτος ζιγκ ζαγκ είναι απλωμένος στο πράσινο έδαφος σαν σιρόπι καραμέλα που πρόσθεσε βιαστικός σεφ στο γλυκό του. Αν μπορούσα να φάω αυτό το μικρό καφέ κομμάτι γης που μπορεί και να ανήκει στη Χαλκιδική, είμαι σίγουρη ότι θα είχε γεύση σοκολατένιου μπισκότου.
Κι άλλο σκυλί-σύννεφο, αυτή τη φορά ήσυχο, λυκόσκυλο, παρατηρεί αφοσιωμένο κάτι στη θάλασσα πάνω από την οποία αιωρείται, είναι σίγουρα λυκόσκυλο, φοράει και λουρί στο λαιμό, προφανώς σε κάποιον ανήκει, σε ποιον μπορεί να ανήκει ένα σκυλί μέσα στη μέση του ουρανού…
Το ύφασμα της θάλασσας, ένα καρό – «ψαροκόκκαλο» ίσως από τα ακριβότερα - μοιάζει πιο καλοσιδερωμένο από ποτέ.. γιατί φόρεσε τα καλά της; Γιορτάζουμε κάτι; Αστράφτει…στο βάθος είναι καθαρό βαρύ χρυσάφι
