Το ποίημα του θείου Γιώργου

Το έγραψες λίγους μήνες πριν φύγεις, στα 47 χρόνια σου. Ίσως επειδή δεν σε έζησα πολύ στην καθημερινότητά σου, ούτε που φαντάστηκα ποτέ πόσο δυνατή και επίπονη θα ήταν η απουσία σου, γιατί καταλάβαίνω τώρα ότι τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το χιούμορ σου, την τέχνη σου και την ευγένειά σου κι όλα αυτά που απλά και απέριττα ήσουν.
Μακάρι να είχα προλάβει να σου πω πόσο σε θαύμαζα και πόσο υπέροχο είναι αυτό το ποίημα ή μακάρι - με κάποιο τρόπο - να προλαβαίνω ακόμα.


Μες τον μικρόκοσμο που ορίζω
Kάτι απόκοσμο μυρίζω
Mια άκρη για να βρω γυρεύω
Σαν πλησιάζω όμως κοτεύω

Να είχα λέει μια γωνίτσα στον Παράδεισο
Προτού σκορπίσει η παλιοψυχή στην άβυσσο
Να γλίτωνα από του μύλου των ψυχών το άλεσμα
Nα περιμενω στοϊκά καινούριο κάλεσμα.

Προσπαθώ

Αυτός που προσπαθεί πολύ λέγεται βίαιος προσπαθητής
Και αυτός που λέγεται βίαιος προσπαθητής είναι χαμένος από χέρι
Ταλαντεύεται σαν εκκρεμές από την αγωνία στην έκσταση
και δεν απολαμβάνει καμία απ' τις δύο
του μένει μόνο η κούραση της διαδρομής από τη μία άκρη στην αλλη
και όλη αυτή η διαδρομή γίνεται συνήθως σε μια καρέκλα.

moonointer's sketch (flickr)

Λος Φλαμένκος λος ωραίος

Ανακόινωση

Οι ελεύθεροι άνθρωποι είναι πάντα όμορφοι άνθρωποι.

Το κουνέλι το κοκκινομάτικο

Χνουδωτό κουνέλι... λευκό σαν άγγελος
Ήρθε και μου τρίφτηκε στο πόδι
Έκανε μικροσκοπικούς ήχους
Τα αυτάκια του κούνησε εναλλάξ
Και τα ματάκια του δίψασαν στοργή
Η καρδιά μου άνοιξε στα δυο σαν μελομακάρονο
Λύγισα
είπα να το πάρω στα χέρια μου
του έκανα χάδια και χαρές
αγάπες και αγκαλιές
και τότε είδα τα κόκκινα τα μάτια
χάντρες ρούσες
άλλαξε το βλέμμα
και μου 'κοψε μια δαγκωνιά στο δάχτυλο
μικρό συντριβάνι αίμα πετάχτηκε
έμεινα να το κοιτάω να χάνεται με ιλιγγιώδη άλματα στο περιβόλι με τα ηλιοτρόπια
ποιος φοβήθηκε πιο πολύ;
Αυτά τα λαγοπόδαρα είναι φτιαγμένα να τρέχουν μακριά από φόβο.

Κεφάλι και τηλεόραση

Ένα κεφάλι παρακολουθεί τηλεόραση, ναρκωμένο, ίσως καλωδιωμένο.. μέρος της συσκευής. Το φως της, που λάμπει στα μάτια του, απλώνεται και ξαναπλώνεται πάνω του κάθε λίγο με άλλα χρώματα και φτιάχνει άλλους κι άλλους ίσκιους.

Άραγε σκέφτεται τώρα; τι ψιθυρίζει μέσα του; αναρωτιέται ή επαναλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις που ακούει;

Ένα κεφάλι που υποτίθεται ότι φτιάχτηκε για να μιλάει, να φιλάει, να τραγουδάει δυνατά, να εξαγριώνεται, να αντιτίθεται, να γελάει τρανταχτά..

Όχι, αυτό το κεφάλι κάθεται παραδομένο πάνω σε έναν κουρασμένο αυχένα, και αφομοιώνει τόνους άχρηστης πληροφορίας.

Τα παραφουσκωμένα εργοστάσια του κόσμου πρέπει να αδειάσουν τις αποθήκες τους και όλοι πρέπει να βοηθήσουν σε αυτό το κλύσμα.

Χωρίς κανένα παράπονο… ένα κεφάλι που κάποτε έκανε σαματά, και ταρακουνούσε τον κόσμο ή τουλαχιστο γκρίνιαζε.
(Μακάρι να γκρίνιαζε λίγο τώρα).

Τα μάτια αυτά έπρεπε να τρώνε τον κόσμο και να δακρύζουν από τον καθαρό αέρα.

Όχι, τώρα βλέπουν τον κόσμο σε εκπομπές ταξιδιών, κι αυτό μοιάζει να αρκεί. Fast food για τα μάτια.

Τώρα κάθεται ανέπαφο από τα πράγματα… λες και γέρασε. Χωρίς να έχει γεράσει… παραιτημένο, παραδομένο σε αχόρταγες διαφημίσεις. Ύαινες που το κατασπαράζουν.

7/8 ρε φα μι φα ρε λα ρε

Aυτή η φρικτή μελωδία με ξύπνησε στις 5:30 το πρωί μέσα στον ιδρώτα. Αυτή η μελωδία, που παράχθηκε από το ασύμμετρο βήμα μιας γριάς που με καταδίωκε αργά και βασανιστικά στην παιδική χαρά που πήγαινα μικρή. Νύχτα και ερημιά. Κρύφτηκα στην τσουλήθρα. 'Ημουν σίγουρη ότι δεν θα με έβρισκε εκεί, δεν ξέρω γιατί. Πλησίαζε, το ίδιο και η μελωδία. Φαίνονται τα χέρια μου, φαίνονται τα πόδια μου, θα με δει, με είδε, δεν μπορω να σηκωθώ... ρε φα μι φα ρε λα ρε

Category cloud

Το γιγάγτιο κανίς υψώθηκε μέσα από τα βαμβακωτά σύννεφα, γαύγισε στο αεροπλάνο που έμοιαζε με ενοχλητική μύγα και στη συνέχεια μετατράπηκε σε φουντωτό δέντρο.
Ένας δρόμος γεμάτος ζιγκ ζαγκ είναι απλωμένος στο πράσινο έδαφος σαν σιρόπι καραμέλα που πρόσθεσε βιαστικός σεφ στο γλυκό του. Αν μπορούσα να φάω αυτό το μικρό καφέ κομμάτι γης που μπορεί και να ανήκει στη Χαλκιδική, είμαι σίγουρη ότι θα είχε γεύση σοκολατένιου μπισκότου.
Κι άλλο σκυλί-σύννεφο, αυτή τη φορά ήσυχο, λυκόσκυλο, παρατηρεί αφοσιωμένο κάτι στη θάλασσα πάνω από την οποία αιωρείται, είναι σίγουρα λυκόσκυλο, φοράει και λουρί στο λαιμό, προφανώς σε κάποιον ανήκει, σε ποιον μπορεί να ανήκει ένα σκυλί μέσα στη μέση του ουρανού…
Το ύφασμα της θάλασσας, ένα καρό – «ψαροκόκκαλο» ίσως από τα ακριβότερα - μοιάζει πιο καλοσιδερωμένο από ποτέ.. γιατί φόρεσε τα καλά της; Γιορτάζουμε κάτι; Αστράφτει…στο βάθος είναι καθαρό βαρύ χρυσάφι

Petar Ralchev

Ένας ωραίος τρόπος να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου

zoe & the storms

Το δεύτερο

Όταν τρέχεις ο δρόμος γίνεται ένα γκρι ποτάμι ή ο δρόμος είναι πάντα ένα γκρι ποτάμι που μπορείς να το δεις μόνο όταν τρέχεις;

....

Όλα τώρα τελειώνουν ή όλα τώρα αρχίζουν λες;
Νιώθεις το κρύο και την ανατριχίλα της ελευθερίας να γαργαλάει τα σωθικά σου;
Είσαι μπροστά στον κόσμο και τον κοιτάς.
Πώς είναι η νύχτα από την πλευρά των αστεριών;
Θές να δακρύσεις λίγο, έτσι λίγο, αλλά ο εκκωφαντικά ήσυχος ουρανός δε σε αφήνει.
Σκέψου, τώρα που οι κόμποι λύθηκαν και έγιναν κύματα στη θάλασσα,
τώρα μπορείς να είσαι η ίδια η μουσική.
Πρέπει να χαλαρώσουμε, δε νομίζεις;

O Άνθρωπος Θάλασσα

Ένας άνθρωπος ήταν θάλασσα.
Δεν το καταλάβαινες με την πρώτη γιατί έμοιαζε σαν κανονικός άνθρωπος.
Αλλά με έναν περίεργο τρόπο οι άλλοι διαρκώς ήθελαν να βρίσκονται κοντά του και να του μιλούν
Τότε άρχισα να το καταλαβαίνω
Χαλαροί ώμοι που ήρεμα καλωσόριζαν
Όπως το καλοκαίρι που οι άνθρωποι θέλουν να δροσιστούν στην αγκαλιά της και αυτή τους καλωσορίζει χωρίς κρίση.
Ναι η θάλασσα και βέβαια η θάλασσα
Δεν ήμουν σίγουρη μέχρι που είδα την ανοιχτή αγκαλιά
Σχεδόν άκουσα το κύμα
Το είδα στα μάτια που ξεχείλιζαν απλότητα,
ακτινοβολούσαν όπως ο ήλιος απ'το βυθό
Είναι τόσο σπάνιο να βλέπεις όλα τα νερά του κόσμου,
και να νιωθεις πως επιπλέεις μέσα τους χωρίς βάρος,
σαν μικρή ψαρόβαρκα,
μέσα σε δύο μάτια ανθρώπου.

Υπενθύμιση

Να θυμηθώ να μην ξαναγίνω ποτέ οι φόβοι μου.

Νομική (αργό μπλουζ με βρώμικη φυσαρμόνικα)

Υπάρχει ένας νόμος
που την αντίληψή του ανθρώπου για τον κόσμο
την έχει κάνει σκυλάκι του, οου γέα μπέιμπι
αλλά και αντιστρόφως όπως συνήθως με τα περισσότερα πράγματα αυτού του γλυκού κόσμου
ο νόμος της βαρύτητας ναι αυτός μωρό μου
πρόκειται για μεγάλο κάθαρμα
τα αγγίζει όλα, υλικά ή μη,
τα τραβάει όλα προς τον πάτο με τα ροζιασμένα του βρωμόχερα
ακόμα για την ίδια την καϋμένη την αντίληψη

Όπως πρέπει να γατζωθείς για να παραμείνεις ψηλά στο βουνό
έτσι ναι έτσι θέλει να προσπαθήσεις για να κρατήσεις "ψηλα" την ψυχή σου, γιορ σόοουλ μεν;το πνεύμα, την φάκιν καρδιά σου
ακόμα
και
αυτό το
φριχτό τραγούδι οο γιε

Γιατί αν αφεθείς πέφτεις πάντα προς τα κάτω ε μπέιμπ;
Ποτέ προς τα πάνω.
Μοιάζει να είναι η ίδια δύναμη που τραβάει στον πάτο.
Και η προσπάθεια να "σταθείς στα πόδια σου" και να "προχωρήσεις", να "χορέψεις" ή να "πετάξεις" και αυτή στον ίδιο καθίκη φαίνεται να υπακούει
Κι όμως μερικοί άνθρωποι φαίνονται πολύ αέρινοι.

Κάτι βρεγμένα πρωινά ολ ράιτ ολ ράιτ
που το χώμα μυρίζει σαν τον φρέσκοκομμένο καφέ
σκέφτομαι λες να μην υπάρχει καν αυτός ο νόμος;
μπορεί να είναι ιδέα μου; ου γιέα γιέα
μπορεί απλά αυτή η έλξη που νιώθουμε
να είναι ότι δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τη μαμά γη, μπέιπμι!
ένας κόσμος γεμάτος φοβισμένα μαμόθρεφτα ουυυυ γιέ

Ταξίδι Βράδυ

H νύχτα βάρυνε πάνω στο στήθος μου
Αυτό το ταξίδι μοιάζει ατέλειωτο και ένα θηρίο κραυγάζει μέσα μου
να βγει από αυτή τη θέση του καθιστού ταξιδιώτη
Ο δρόμος σε καταπίνει στα μεγάλα βραδινά ταξίδια
ζευγάρια από φώτα κοιτούν επίμονα και εξαφανίζονται.
Μακριά, μια παχιά δέσμη φωτός υψώνεται σαν ευχή στο παχύρευστο σκοτάδι
Οι άνθρωποι φτιάχνουν αυτούς τους προβολείς
για να εκτείνουν τον εαυτό τους στον ουρανό;

Μέρα Θέρους

Αυτή η μέρα μας ξεγέλασε
Ξεκίνησε γεμάτη υποσχέσεις
για ίσκιο, δροσιά, ανάλαφρη διάθεση
Και αφού σηκωθήκαμε
με ελπίδα για αναπτέρωση
Και αφού ανασκουμπωθήκαμε
και οπλιστήκαμε με πινέλα και μπογιές
Τότε σήκωσε τον καυτό ήλιο με τα δυο χέρια της
σα μαχαίρι φονικό
και πέσαμε σε θερινή νάρκη
αργόσυρτες σαύρες στο μωσαϊκό
απεγνωσμένη οικονομία κινήσεων
ανία και άνoια προσγειώθηκε στα υπέρβαρα κεφάλια μας
βλακώδεις και ανούσιες ασχολίες:
η προσπάθεια για κολύμπι στο πάτωμα
με μουστάκια ποντικού, ζωγραφισμένα πάνω απ' τα χείλη
έγινε αυτοσκοπός
Κι η ώρα πέρασε και η μέρα ξεγλίστρησε σαν φυγάς
ανόητα πέρασε, άκομψα
πάει και αυτή η μέρα η θερινή

Διορισμός αγγέλων

- Καλημέρα. Ενδιαφέρομαι για την παροχή φωτοστέφανου και φτερών.
- Βεβαίως, εδώ είναι οι αιτήσεις. Μην ξεχάσετε να συμπληρώσετε τον αριθμό πούπουλων και το όνομα πατρός υιού και αγίου πνεύματος.
- Ξέχασα όμως να μετρήσω τη διάμετρο του κρανίου μου, έχετε έναν πρόχειρο κρανιομετρητή;
- Ναι πάρτε αυτόν, αλλά προσοχή γιατί είναι και κρανιοθραύστης
- Ναι, ναι γνωρίζω. Έχω κι εγώ έναν στο σπίτι.

Γράμμα στο θείο Ροβεσπίερο

Αγαπητέ μου θείε Ροβεσπιέρο και ταυτόχρονα υπουργέ της απόλαυσης,

Σε ευχαριστώ για τα θερμά σου συλλυπητήρια για το σπίτι που άφησα και σε παρακαλώ να μην στεναχωριέσαι. Η ζωή εκεί ήταν ούτως ή άλλως ανιαρή και τα απογεύματα περνούσαν πάντα με τσάι και τηλεόραση. Δεν θα μου λείψει τόσο.
Μήπως όμως - και αυτός είναι ο κύριος λόγος που σου γράφω - είδες τις ριγέ μου τις παντόφλες με τα κουνελάκια; Τελευταία φορά που τις είδα ήταν στα πόδια σου, όταν μου τις ζήτησες να πας τουαλέτα και υποσχέθηκες πως θα τις αφήσεις εκεί που τις βρήκες. Σε ρωτάω όχι εξαιτίας κάποιας υποψίας εις βάρος σου, απλά θυμόμουν ότι τις αγαπούσες ιδιαίτερα και όταν μου τις δώρισες, επέμενες - παρά τα δάκρυά μου - να κρατήσεις τη μια. Το θυμάσαι βρε θείε μου;
Έμαθες για τον Γουιλιέλμο Τιμόθεο; Ελπίζω όχι και θα σου πω εγώ. Σταμάτησε την έκφυλη ζωή, το αλκοόλ και τα μπισκότα και μάλιστα η θεία Ευδοξία μου είπε ότι τον πήρανε να δουλέψει ως μόνιμος στην εκτροφή παγωνιών. Ίσως και εμείς θα έπρεπε να το δοκιμάσουμε, δεν είναι έτσι;
Ω! Παραλίγο να το ξεχάσω! Έχω γράψει ένα πολύ όμορφο ποίημα και θα ήθελα να το διαβάσεις, θείε μου, και να μου πεις τη γνώμη σου που πάντα εκτιμούσα. Ξέρεις, η έμπνευσή μου αυτές τις μέρες ρέει τόσο αβίαστα που ώρες ώρες νιώθω σαν γραμματέας μιας υπέρτατης ύπαρξης.

ΟΥ ΚΛΕΨΕΙΣ
Μαράζωσαν κι οι πέργκολες.
Τα λευκά σου δόντια
με χαιρετούν από μακριά
πριν από σένα
Στράγγίξαν οι μέρες
και το τερπνόν μετά από το ωφέλιμο
και όχι συνάμα επήγε
Οι κοινές μας αναμνήσεις
σαν σε πλοίο έρχονται
και μόνο εν όνείρω
Δυο κουκουβάγιες μου ψελλίζουν τα νέα σου
ενώ εσύ αποσπάς αγαπημένα
υποδήματα κουνελοφόρα
εις το όνομα της μπαμπεσιάς, της πονηριάς και του αγίου ψέματος
αμήν

Σου άρεσε; Σκέφτομαι να εκδώσω την ποιητική μου συλλογή αύριο και όχι όπως λέμε "αύριο - μεθαύριο". Πραγματικά αύριο!
Σε αγαπώ θείε μου. Εύχομαι οι μέρες της απόλαυσης και των καθαρών εσωρούχων να μη σωθούν και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Φιλιά στη θεία Μπάρμπαρα!

Ελεεινά δικός σου
Γκουσπάρ

nouvelle vague

Σχετικά με τη στοργή

Ένας στοργικός φιλόσοφος κάποτε είπε ότι τα μαλλιά στέκονται ακίνητα γιατί περιμένουν κάποια δάχτυλα να τα περάσουν πίσω από τα αυτιά.
Η αγκαλιά μιας πετσέτας δεν είναι ποτέ αρκετή. Της θάλασσας περισσεύει. Τα στραφτάλια της τυλίγουν το γυμνό σώμα στην άγια θαλπωρή της.
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως θυμόμουν πώς να αναπνεύσω μέσα στη θάλασσα, αν προσπαθούσα λίγο. Ίσως και να γινόταν τότε. Τώρα σίγουρα όχι. Έχω διδαχτεί ότι δεν μπορώ.
Ποκόϊ σαναμόι ντιλούζ σανζ,
μπρινς λιλουιόν νοτικέι τσιούρς
που πάει να πει
Όταν τα μάτια κλείνουν
Βλέπουν το χρώμα της στοργής.

Killing moon

Το πρωϊνό

Δόντια γεμάτα χαμόγελο. Χαμόγελο γεμάτο δόντια
Μάτια γεμάτα υποχρέωση. Υποχρέωση γεμάτη φόβο
Φόβος που μπλέκεται σαν τσίχλα στα πόδια μας και αργούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Υπάρχει όμως εκείνο το πρωϊνό
που ξημερώνει και νιώθεις ότι είσαι δίπλα στη θάλασσα
και όλος ο κόσμος κοιμάται ακόμα
και κοιτάς τον ήλιο με βλέμμα καθαρό και αυτός σε φιλά στο μάγουλο.
Για όλους υπάρχει ένα πρωϊνό, που ο ήλιος τους ξαναβαφτίζει
και σαν παιδιά σηκώνονται, τινάζουν τα χέρια, γελούν και συνεχίζουν.

oi va voi

Κοχύλι

Κοχύλι που βαριανασαίνεις θάλασσα
Τη θάλασσά σου άκουσα
Και περδικλώθηκα σε κότσο αναμνήσεων
Αλμυρές αναμνήσεις
Ρουφάω το θαλασσόνερο από τα μαλλιά μου
Αναμνήσεις που κυλάνε σα ζεστό νερό από το αυτί μου.
Περπατάγαμε ώρες ατέλειωτες το μεσημέρι,
Το παγωτό έσταζε στα πόδια μας
και ο χρόνος χανόταν στα στάχυα.
Κάναμε κούνια σαν να μην υπάρχει άυριο και ο θεός μας γαργαλούσε στην κοιλιά
Τα ροδάκινα ήταν πιο νόστιμα από ποτέ όταν τα έπλενες στο κύμα
Η ψαρόσουπα μας περίμενε σε καφέ διαφανή πιάτα.

Η ευτυχία τρέχει σε κυκλική τροχιά

Κίτρινο κοτοπουλάκι χοροπήδα με τη βοήθεια των χνουδωτών φτερών σου.
Χνουδάκι που αιωρείσαι, λαμπύρισε μπροστά από μια φωτοδέσμη που τρύπωσε από τη λουλουδιαστή κουρτίνα.
Λουλουδάκι ασπρουλάκι θα σε λέω μελισσάκι.
Το ήξερες πως οι μέλισσες στέλνουν μια από αυτές να βρεί ένα καλό μερος με πολλά λουλούδια και γυρνάει στις άλλες και τους δίνει οδηγίες για το πώς ακριβώς να πάνε! Θα πας ευθεία και στα 200 μέτρα θα κάνεις δεξια.
Δώσε μου τα χεράκια σου να τα φιλήσω.
Η θάλασσα πηγαινοέρχεται και βρέχει τους κώλους μας ενώ εμείς ψάχνουμε βοτσαλάκια.
Φαντάσου τί μπορεί να υπάρχει στον πάτο του πηγαδιού.
Πού θα φτάσεις αν κάνεις κούνια με όλη σου τη δύναμη;
Μπορείς να έχει τα πάντα αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο λέει.

Χρυσό καφέ

Ένας φαφλατάς ιππόκαμπος κάποτε ισχυρίστηκε ότι το χρώμα της ενέργειας που διέπει όλα τα πράγματα όλης της πραγματικότητας είναι ένα χρυσαφένιο καφέ. Οι ιππόκαμποι ξέρουν την αλήθεια λόγω του σχήματος τους. Ο ιππόκαμπος. Ένας ίππος σε ένα κάμπο από χρυσαφένια κοράλια μέσα σε αφράτη θάλασσα..

Μια φορά που στεναχωριόμουν, ανέβηκα κι εγώ σε έναν ιππόκαμπο. Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο του και ένιωθα στην αρχή αμήχανα. Τα μικρά κοκαλάκια του με τσιμπούσαν αλλά έπειτα δε με ένοιαζε.
Γιατί με ταξίδεψε σε κάποια μυστικά μέρη του ωκεανού πέρα από το κατανοητό. Όταν ο βυθός πια δε φαινόταν και δεν μπορούσα με σιγουριά να πω ποιο είναι το πάνω και ποιο είναι το κάτω, ιριδίζοντα κοπάδια από μπουρμπουλήθρες πρόβαλλαν τον εαυτό μου σαν πλάσμα της θάλασσας κι έτσι τα κοπάδια λέξεων στο κεφάλι μου έσπασαν και διαλύθηκαν στο αλατόνερο.
Τότε ο χρόνος ξεχάστηκε και προλάβαινα να βλέπω κάθε σκέψη μου να έρχεται με τα πόδια, να την καλοσωρίζω και να παίζουμε σαν μικρά παιδιά. Τότε η καρδιά μου άνοιξε και ξεχύθηκε και αυτή στα νερά. Της φωναξα "μη στα βαθιά" και αυτή έφτασε στην άλλη άκρη της γης και εγώ γέλασα με την καρδιά μου.
Φτάνοντας στην επιφάνεια, τα πράγματα επέστρεψαν αργά και άτσαλα στα συνήθισμενα τους σχήματα. Όταν o ιππόκαμπος με άφησε σε ένα κύμα κοντά στην ακτή τον φίλησα και ένα δάκρυ από άμμο κύλησε στο ανέκφραστο πρόσωπό του και κατέληξε στη μπλούζα μου.

Απορίες ενός ερωτευμένου

Μια φορά ήταν ένας ερωτευμένος και σκεφτότανε:

Ούτε να καπνίζω μου αρέσει ούτε να πίνω.
Θα ήθελα να μου πεις λοιπόν τι να κάνω τα χέρια μου όταν μιλάμε.
Κάνουν σαν ανήσυχα φίδια που ψάχνουν να κρυφτούν
Αν τα άφηνα ελεύθερα ξέρω πως θα μπλέκονταν σχηματίζοντας μια πλεξούδα
και τα μάτια μου;. Κάποιες στιγμές φοβάμαι πως θα αλληθωρίσω αν
παραμείνω λίγο παραπάνω στο βλέμμα σου. Γιατί; Φοβάμαι ότι θα με προδώσουν;
ότι θα καταλάβεις πως θέλω να γίνω το πιρούνι και εσύ το κουτάλι; εσύ η σκούπα και εγώ το φαράσι; Εγώ τα ντραμς και εσύ το μπάσο; Όχι, εγώ το μπάσο. Εγώ και εσύ; Αστείο μου φαίνεται.
Και τα πόδια μου; θα ήθελαν να χωριστούν από το σώμα και να φύγουν. Να μην πάρουν μέρος σ’ αυτή τη διαδικασία, για ποιο λόγο; Ένα αμήχανο πέρα δώθε που καταλήγει σε άχαρο χορό.

Γι αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις θα προτιμούσα να είμαι μια μπάλα. Απλά να κύλαγα προς τα σένα χωρίς να εκτεθώ. Θα βόλευε να κουλουριάζομαι όπως κάποια σκουληκάκια που φοβούνται το άγγιγμα. Ξέρω όμως ότι δεν είναι ελκυστικό. Πώς να σε έλξω;
Θα ήθελα να βρω την άνεση και να σου πω: «θέλω να σε πασπαλίσω με κακάο και να σε φάω με το τσάι» αλλά είμαι αδύναμος.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Με όλες αυτές τις ασχολίες ξεχνάω να δω εσένα.

Ανακοίνωση

Ίσως αυτή η παράξενη οικειότητα που νιώθουμε με κάποια άτομα όταν τα πρωτογνωρίζουμε να μην είναι παρά αναμνήσεις από το μέλλον.

μμμμ.......

Ανακοίνωση

Είμαστε όλοι νινί ακόμα. Ένα μεγάλο τροφαντό, γκρινιάρικο νινί που κάνει πιπί, κακά και βυζαίνει το δάχτυλό του.

Ανακοίνωση

Όλοι οι πόλεμοι είναι εμφύλιοι πόλεμοι.

Ο χρόνος μου

Ο χρόνος μου. Ο δικός μου χρόνος. Ο αγαπημένος μου. Ακόμα και το τίποτά του, ακόμα και οι πολύωρες παύσεις και η σιωπή του είναι μεγαλείο. Ακόμα και η απουσία σου είναι συναίσθημα υψηλό, εκείνες τις στιγμές, γίνεται μέρος μιας υπέροχης τέχνης, μιας μελωδίας που κάνει τα λουλούδια να ανθίζουν.

Ο χρόνος μου, όταν είμαι μόνη και ξέρω ότι χρόνος δεν υπάρχει. Τότε τα νερά μου ηρεμούν, τότε βασιλεύω, τότε είναι που γίνομαι ένα, ένα με το ένα και ένα μεσα στο ένα.

Λόντον

Τα μάτια μας γουργούριζαν κι έτσι πήγαμε ένα ταξίδι στη χώρα των ταιριαστών χρωμάτων. Ο δρόμος για εκεί ήταν υπέροχος καθώς και ο δρόμος από εκεί για πίσω εδώ.

Αιωρηθήκαμε πάνω από ασύλληπτες εκτάσεις μαύρου υφάσματος επενδυμένου με εκατομμύρια φωτεινές χαντρούλες και σου έδειχνα και μου έδειχνες τις φλέβες από λάμψεις που έμοιαζαν με την ακτινογραφία ενός λαμπερού πλάσματος. Κάποιες στιγμές το ύφασμα κάλυπταν τόνοι από φρέσκο ασημένιο βαμβάκι.



Όταν φτάσαμε στην πόλη, η μύτη πρώτη και όχι το μάτι, χόρτασε από μυρωδιές, γλυκές και φουρνιστές, βουτυρένιες και τσικνιστές μυρωδιές που υποννοούσαν γέυσεις που είχα ξεχάσει, κριτσανιστές ή ζουμερές, άντικείμενα φαγώσιμα που ήθελα άμεσα να φιλοξενήσω και μετά ήρθαν οι εικόνες, τα χρώματα, οι δρόμοι, τα κτίρια, οι άνθρωποι, κι άλλοι άνθρωποι. Τα μάτια, ανοιγοκλείνοντας, μασούσαν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Τα δέντρα με τις αραχνοϋδείς απολήξεις, και τα σπιτάκια, όλα ταιριασμένα σαν κουκλόσπιτα ενός πολύ τακτικού κοριτσιού με ξανθιές κοτσίδες. Τόνοι από φανταχτερό νέον τραγουδούσαν βροντόφωνα στα μάτια μας κι εμείς λουστήκαμε περνώντας.

Τώρα κάθε που κλείνουμε τα μάτια μας, χορτασμένα, όλο έμπνευση αυτά πλέκουν εικόνες νέες με χρώματα, όλα όσα είδαμε μασημένα κι εμείς μαζί και η χαρά μας, όλα ξαναταιριασμένα. Τα μάτια μας θυμούνται το μεγάλο φαγοπότι.

Μη χαθείς

Μη χαθείς
σε παρακαλώ μη σβήσεις
Μη σβήσεις απ' τη μνήμη μου
Μείνε λίγο

Μείνε λίγο ακόμα να κρατήσεις την αγωνία της σιωπής
Αφού το ξέρεις δεν θα ξαναζήσω δυο φορές
Δεν είσαι εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες αναμνήσεις
δεν είσαι εσύ δεν είσαι μια ξεθωριασμένη εικόνα
Εσύ είσαι άνεμος

Αν

Αν μαζέψεις όλα τα κομμάτια της ύπαρξής σου, σε όλες τις εκτάσεις του χρόνου, θα θυμηθείς πως είσαι πρόσωπο ηλιόλουστο και παιχνιδιάρικο. Αν θυμηθείς εις βάθος, θα νιώσεις το εσωτερικό χαμόγελο. Και αν κάνεις σιωπή, έτσι όπως κάνεις σιωπή για να ακούσεις ψίθυρους, θα ακούσεις τον ήλιο να ανατέλει.

Μαγικό παιχνίδι

Ανακοίνωση

Μπορεί κανείς να φτιάξει όσες κατηγορίες θέλει και να χωρέσει τα πάντα μέσα σε αυτές έτσι δεν είναι; θέλω να πω ότι μπορεί αν θέλει να μην αφήσει τίποτα να περισσέψει.
Αν θέλει κανείς επίσης μπορεί να εξηγήσει τα πάντα και όλο τον κόσμο, μα τί λέω όλο τον κόσμο, το σύμπαν το ίδιο και όλες τις αρχές του, τις συνήθειες και τις ιδιοτροπίες του μέσα από την εστίαση σε ένα και μόνο αντικείμενο... ό,τι κι αν είναι αυτό, ακόμα και ένα μικρό κομμάτι χαρτί υγείας. Είναι η ίδια η διαδικασία αλλά και το ότι όλα περιέχουν και περιέχονται σε όλα. Αυτό το μυστήριο πράγμα που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αν δεν αποδεχτεί ότι θα είναι πάντα μυστήριο.

Μπορεί να συμβεί στον καθένα

"Η συσσωρευμένη μου απραξία και διάχυση μέρα με τη μέρα με κάνουν (ενώ ξέρω πώς να μην είμαι) άτομο που πραγματοποιεί τους φόβους του αντί για τα όνειρά του" είπε η μεγαλόσωμη φιγούρα κλαίγοντας στα γόνατα της μκρόσωμης που ήταν καθιστή και δεν ήταν παρά ο παιδικός εαυτός της.

Καλέ μαμά

-Καλέ μαμά, τί εποχή έχουμε;
-Έχουμε την εποχή των πολλών κρυμμένων συντηρητικών στα τρόφιμα και στους ανθρώπους.