Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Γιατί ήμουν η αλεπού ;

Η τζαζ είναι δική μου, όλη η τζαζ είναι δική μου και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν... Άντε γιατί.. άντε τώρα!
Άουτς!Όλη μου η ύπαρξη θυμήθηκε μια επιθυμία (είχα ξεχάσει πώς είναι να ποθείς κάτι τόσο που τα σπλάχνα σου να πονάνε)
Δάκρυα σκοτωμένης επιθυμίας άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου όταν είδα αυτούς τους ήχους
Έβλεπα τον εαυτό μου κάπου εκεί ανάμεσα να συμβάλει στην αρμονία…γιατί εγώ ποτέ… ενώ πάντα… γιατί εγώ ποτέ; Έβλεπα τον εαυτό μου να υψώνεται μαζί με τα δοξάρια των βιολιών και μετά να κυλάει στην υγρή λάσπη του κοντραμπάσου, και μετά να παραδίδεται στο σαξόφωνο…και μετά πιάνο

ευχούλα

Θυμάμαι ότι παλιά, όταν επιθυμούσα κάτι πάρα πολύ το ζωγράφιζα και σιγά σιγά πραγματοποιόταν… χωρίς να συνειδητοποιώ ότι μπορούσε να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ ευχής και ζωγραφιάς… όταν επιθυμούσα κάτι πραγματικά, το οραματιζόμουν και ίσως ζωγραφίζοντάς το, να το έφερνα ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα..
μετά σταμάτησα να το κάνω. Μάλλον σταμάτησα να επιθυμώ κάτι έντονα. Δεν ήξερα γιατί … απλά εγκατέλλειψα τη διαδικασία της βαθιάς επιθυμίας.. ίσως μεσολάβησε απογοήτευση δεν θυμάμαι..
Σήμερα κατάλαβα γιατί… φοβόμουν (δεν είχα το θάρρος) να επιθυμήσω… επαναπαυόμουν στο ότι μπορώ να είμαι ολιγαρκής… αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια.. οι επιθυμίες εξακολοθούσαν να υπάρχουν αλλά υποβιβάστηκαν σε μακρινά όνειρα…
Σήμερα κατάλαβα πόσο άφησα στην άκρη κάτι που επιθυμούσα θανατερά… μετά το ζωγράφισα ασυναίσθητα.. τώρα ξέρω γιατί

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...