Φανταστικές ειδήσεις

Έρευνες του Πανεπιστημίου της Γουϊμπάμπουε έδειξαν ότι η ανώτερη μορφή ύπαρξης στη γη είναι αυτό το μωβ κυκλαμινάκι που φυτρώνει ακόμα και στα πάρκα της Αθήνας. Ενώ κοιτάζει το έδαφος διαλογιζόμενο το καλό αυτoύ του κόσμου, τα πέταλά του αψηφούν το νόμο της βαρύτητας και κοιτούν προς τα πάνω σαν 4 γυναίκες που υψώνουν τα χέρια τους στον ουρανό ή σαν μαλλιά που τα φυσάει ψηλά ένας φανταστικός δυνατός υπόγειος άνεμος μαζί με φως.
Οποιοσδήποτε παρατηρήσει το κυκλάμινο με υπομονή και προσπαθήσει να το μιμηθεί θα μπορέσει να νιώσει για λίγο πώς είναι να είσαι μια τόσο λεπτοφυής και εκστατική ύπαρξη, γι αυτό όταν περπατάτε δίπλα τους προσέξτε μην τα πατήσετε την ώρα που αυτά προσεύχονται για μας.

Ερχομός της βροχής

Οι σκούρες ώρες του χειμώνα μοιάζουν όλες μεταξύ τους μέχρι να τις σπάσει το πρωί.

Τα πρώτα σύννεφα άπλωσαν πουλιά στον ουρανό κατά χιλιάδες.

Αυτά τα ασημένια πουλιά που αλλάζουν ταυτόχρονα κατεύθυνση με έναν ανεξήγητο τρόπο, αφού κανένα τους δεν κρατάει κινητό ή σφυρίχτρα για ειδοποίηση αλλαγής πορείας. Τα πιο εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας τα έχουμε ήδη μέσα μας.
Τα δεύτερα σύννεφα διηγήθηκαν ιστορίες για έναν γίγαντα που κοιμόταν  ανάσκελα πάνω στα βουνά και ύστερα έγινε ταύρος αφινιασμένος και μετά γυναίκα σκυφτή.

Τα τρίτα σύννεφα τραγούδησαν ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι. Τα πουλιά σιώπησαν να ακούσουν. Αυτό το ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι που σε κάνει να θες να πιεις τσάι δίπλα στη φωτιά.

Ανακοίνωση

Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται πως έχει τις ιδιότητες του νερού. Παίρνει το σχήμα του μυαλού που θα τη χωρέσει, όπως το νερό που μοιάζει να έχει σχήμα κυλίνδρου μέσα σε ένα ποτήρι. Τη βάζουν σε ένα εργαστήριο και την αναλύουν τη στιγμή που αυτή κυλάει και ελίσσεται γύρω μας και μέσα μας με χίλιους άλλους τρόπους. Όλες οι γνώσεις είναι πίστη. Και η επιστήμη ακόμα περιέχει τη λέξη πίστη.

ΠαιΖώντας

Περισσότερο από τους δεξιοτέχνες στη μουσική και στη ζωγραφική θαυμάζω τους καλλιτέχνες του ζειν. Αυτούς που ανάγουν τη ζωή τους σε υψηλή μορφή τέχνης. Που ζουν τη ζωή τους με το ίδιο μεράκι που ένας ζωγράφος βάζει τις καλύτερες πινελιές του σε έναν πίνακα, ένας συνθέτης φτιάχνει τις πιο όμορφες αρμονίες, ένας μάστορας ξεδιαλέγει τα πιο καλά ξύλα για να φτιάξει ένα όργανο και ένας μάγειρας φτιάχνει πολύχρωμες μυρωδάτες μπουκιές.

Είναι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτοί που ξέρουν και φτιάχνουν όμορφες αναλογίες στην καθημερινότητά τους, μικρές εμπειρίες - λεπτομέρειες που με πάθος επιλέγουν να ζουν. Που ξέρουν τα μυστικά της ισορροπίας και της γαλήνης και κολυμπούν μαζί με τα νερά της φυσικής νομοτέλειας, όπως ο ζωγράφος βάζει στον πίνακα τα ταιριαστά τα χρώματα.

Που δεν σπαταλούν τις μέρες τους σε άσκοπες λούπες αλλά τις ζουν με τις πιο όμορφες αρμονίες. Που κάθε μέρα είναι ένα έργο τέχνης γεμάτο καθημερινές μικρές ιεροτελεστείες και τις μεγάλες αποφάσεις τις παίρνουν με ψυχραιμία, απλότητα και αγάπη. Δεν παίρνουν τίποτα πολύ βαριά ή πολύ ελαφριά. Και σαν εκείνους τους μουσικούς που έχουν απόλυτο αυτί, αυτοί αφουγκράζονται το αστείρευτο χιούμορ του σύμπαντος και το μιμούνται.

Που δεν φοβούνται να αυτοσχεδιάσουν εμπιστευόμενοι τη φαντασία τους. Που αποδέχονται πλήρως τον εαυτό τους.  Και όπως ο μουσικός,  μέρα τη μέρα, εξασκούνται με πειθαρχία για να γίνουν ακόμα καλύτεροι, όλο και καλύτεροι στη ζωή τους.

Και όπως ο κιθαρίστας βαθαίνει την πενιά του με πειθαρχία  με το πέρασμα του χρόνου έτσι και αυτοί ζώντας  βαθαίνουν την αντίληψή τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα και νιώθουν πίσω από τις λέξεις τους άλλους. Διαρκώς μαθαίνουν και αναδιπλώνονται και γερνώντας ομορφαίνουν σαν το καλό κρασί. Μεγάλοι δεξιοτέχνες τη ζωής είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι σαν εκείνα τα βιολιά που ο χρόνος αντί να τα χαλάει στο πέρασμά του, τους δίνει κάθε μέρα και πιο λαμπερή χροιά.

Σαμοθράκη

Σου παραδίδω το στέμμα μου είπα ένα απόγευμα σε μια λιβελούλα της Σαμοθράκης. Σου παραδίδω όλες τις δαντέλες μου και τις πουέντ γιατί εσύ είσαι η πριγκίπισσα σε αυτό το βασίλειο.
Γυρνώντας από τη Σαμοθράκη νιώθεις σαν έκπτωτος άγγελος.

Υπέροχο

Σε ένα μικρό άλογο

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό άλογο

μα αυτό είναι κουρασμένο και αντί να προχωράει

στέκεται με απορία και με κοιτάει

με τα πελώρια μάτια του που στάζουν αγνότητα

και λάμπουν βαθιά όπως οι πολύτιμες πέτρες

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό καφέ άλογο

μα αυτό μασάει το παππούτσι μου και ρουθουνίζει στο χέρι μου

κάθε φορά που του δείχνω το δρόμο

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό άλογο

μα αυτό φτιάχνει σχέδια με τις οπλές του στο χώμα.

Χαζεύει τους ανθρώπους και κουνάει το κεφάλι του στο ρυθμό μιας φανταστικής μουσικής

που φαίνεται πως κανείς δεν ακούει

και έπειτα με κοιτάει πάλι με τα πελώρια υγρά μάτια του

που τώρα με καθρεφτίζουν σαν ένα μικρό ανθρωπάκι