Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Η ζωή είναι όλο εκπλήξεις

    Αγόρασα μια Ντελόριαν δώρο στον εαυτό μου για τις γιορτές μιας και έχω χρόνο για ένα χρονοταξίδι. Δεν μπορούσα να περιμένω ούτε λεπτό, βγήκα στην εθνική και γκάζωσα. Ήθελα να πάω πολύ πίσω, όταν η γη ήταν νιάνιαρο και κράτησα πολύ ώρα πατημένο το κουμπί rewind στο χρονολόγιο με τα μάτια κλειστά. 
    Γκάζωσα κι άλλο, η ταχύτητα άδειασε το μυαλό μου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα στρογγυλά δημητριακά που είχα φάει το πρωί. Κάποια στιγμή, όταν ο δρόμος χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο έχω την αίσθηση ότι με το αυτοκίνητo περνούσα μέσα από τις τρύπες γιγάντιων τέτοιων δημητριακών. Μετά, μια υπερκόσμια λάμψη και ήχος νερών να τρέχουν αλλά πολύ δυνατός, πολύ δυνατός και μετά δε θυμάμαι  τι μεσολάβησε.
   Θυμάμαι να ξυπνάω από τον ήχο φτεροκοπήματος του πτεροδάκτυλου πάνω στον οποίο βρισκόμουν. Τα γωνιώδη φτερά του ανεβοκατέβαιναν πλάι μου ενώ κρατιόμουν από το μυτερό λοφίο του. Δεν ήξερα ότι ο πτεροδάκτυλος έχει τόσο αεροδυανμικό ντιζάιν. Για κάποιο λόγο μου θύμισε τη ντελόριαν. Πετούσαμε πάνω από μια μακρόστενη υπέροχη λίμνη, με αξιοπρόσεκτη ησυχία, λες και υπήρχε κάποιο είδος ηχομόνωσης. 
    Άκουγες μόνο το πέταγμα και όταν ο πτεροδάκτυλος χαμήλωνε κοντά στην επιφάνεια της λίμνης ακουμπώντας λίγο τα ακροδάχτυλά του στο νερό αντηχούσε γύρω μας ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο του νερού, σύντομο. Και μετά, περιέργως, οι σταγόνες που πέφταν από τα πόδια του καθώς ανέβαινε πιο ψηλά ακούγονταν ακριβώς δίπλα στο αυτί μου, καθυστερώντας όσο μπορούσαν να σβήσουν. 
    Το είδωλο μας δυαλυόταν στο καθρεφτένιο νερό καθώς οι ομόκεντροι κύκλοι που γεννούσαν οι σταγόνες ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον στην άκρη της λίμνης και ίσως έφταναν και λίγο στην καρδιά μου. Τότε πρόσεξα τα χρώματα. Το πράσινο των δέντρων ήταν εκτυφλωτικό, τα λουλούδια φωσφόριζαν κόκκινο και ο ουρανός... ο ουρανός είχε το πιο έντονο γαλάζιο που είδα ποτέ στη ζωή μου, ήταν εκστατιτικό να βλέπεις τόσα χρώματα να χορεύουν τόσο ζωντανά μπροστά σου. Κατάλαβα τότε πως πλέον η γη μεγάλωσε, έγινε γυναίκα, ενώ τότε ήταν ένα ροδαλό μωρό και ο ήλιος ένας νεαρός χαζομπαμπάς που γεμάτος θαυμασμό κοίταζε τη μικρή του. 

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Ανακοίνωση

Αν κάτι από όσα θες δεν πραγματοποιείται, ίσως πρέπει να τσεκάρεις μήπως ο βασικός λόγος που δε συμβαίνει είναι επειδή τελικά δεν το θέλεις τόσο όσο νομίζεις.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Με είχα προειδοποιήσει για όλα αυτά

    Όταν ήμουν μικρή, έγραφα σε ένα τετράδιο που απευθυνόταν στον μελλοντικό μου εαυτό. Κάθε φορά που συνειδητοποιούσα κάτι , που συμπέραινα κάτι, οτιδήποτε ήξερα ότι θα έπρεπε να το θυμάμαι πάντα, κάτι διαχρονικό, σημαντικό για την οντότητά μου, το έγραφα εκεί σε εκείνο το τετράδιο. Κάθε φορά ξεκινούσα έτσι: «Μετινέ μου εαυτέ…» και μου έδινα απλές συμβουλές που πολλές φορές μου στάθηκαν χρήσιμες... Προφανώς, τώρα το έχω χάσει έπειτα από μετακομίσεις και δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω. Πολλές φορές αναρρωτιέμαι τι μου είχα πει. Ίσως αν το βρω, αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ανακοίνωση

Πότε έκανες τελευταία φορά ανακεφαλαίωση της ζωής σου;
Που ήσουν και που πας; προχωράς όπως θέλεις;
Πότε δημιούργησες κάτι τελευταία φορά;
Η στεγνή απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας είναι πηγή δημιουργικότητας.


Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Λεφορειακές σκέψεις

   Είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Ψαράδικο" μα τα μάτια μου διάβαζαν μόνο το "-άδικο". Άδικο, που σε λιγώνει σαν πάστα με επιθετικές δόσεις ζάχαρης. Λένε ότι η αδικία είναι ένα γνώρισμα της φύσης αλλά και η ανάγκη για δίκαιο τι είναι; Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, όπως  τον καιρό, το χρόνο, το ότι τα λιοντάρια πάντα θα πιάνουν τις λυγερές γαζέλες, τον θάνατο γενικά, τις γνώμες κάποιων ανθρώπων και μπλα μπλα μπλα, τα οποία πρέπει να τα αποδεχτείς για να πας παρακάτω, ενώ αυτά που μπορείς και θέλεις να αλλάξεις πρέπει να προσπαθείς να τα αλλάξεις όσο μπορείς. Όπως στη "Μέρα της Μαρμότας" (spoiler allert) που ο Bill Murray κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σώζει το γεράκο που πέθαινε κάθε μέρα... φρόντισε όμως να σώσει όποιον μπορούσε, το παιδί που έπεφτε από το δέντρο κάθε μεσημέρι, τον κύριο που πνιγόταν στο εστιατόριο κτλ.
    Είναι κάποια πράγματα όμως που βρίσκονται στα σύνορα της αποδοχής και της αλλαγής. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αλλάζουν ή τζάμπα παιδεύεσαι και ο χρόνος περνάει. Στο μεταξύ, ο οδηγός τρέχει σαν σφαγμένος και τα γράμματα μου μοιάζουν με κτίρια γοτθικού ρυθμού. Ο κύριος που κάθεται δίπλα μου, φαίνεται να προσπαθεί να ανιχνεύσει τη φύση της ανησυχίας μου με διακριτικές αριστερόστροφες ματιές. 
   Θα ήθελα πολύ να του πω με το νι και με το σίγμα τις σκέψεις μου, φαίνεται καλός άνθρωπος και συζητήσιμος. Με ένα δικό του "όλα καλά;" θα του αράδιαζα τα πάντα, χωρίς δισταγμούς και τσιγκέλια. Μια καλή περίληψη χωρίς να κουράσει αλλά και χωρίς να παραλείψει στοιχεία σημαντικά, όπως το... Όμως ήξερα πώς θα τελείωνε αυτή η κουβέντα - όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που ζητάς μια γνώμη: ξέρεις ποιο είναι το σωστό απλά θέλεις να το ακούσεις και από κάποιον άλλο.. "μέχρι πότε θα περιμένεις να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες και όχι όπως τυχαίνει;" με επιτακτικό ύφος...και εγώ θα του έλεγα "λες ε;" και βγαίνοντας από το λεωφορείο θα συνέχιζα στη γνώριμη βάρκα της αβεβαιότητας γιατί έτσι έχω συνηθίσει... ή αλλάζει αυτό;.
    Κι όμως ξέρω πως όλη αυτή η γκρίνια είναι περιττή όταν πράττεις, όταν απλά είσαι μέσα στην πράξη, μέσα στο ποτάμι και κολυμπάς με την ίδια φορά και την ίδια ταχύτητα του χρόνου, τότε δεν έχεις καθόλου χρόνο για ανησυχίες παντώς τύπου. Αυτό που συνήθως λέγεται "Τώρα".

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...