Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Λεφορειακές σκέψεις

   Είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Ψαράδικο" μα τα μάτια μου διάβαζαν μόνο το "-άδικο". Άδικο, που σε λιγώνει σαν πάστα με επιθετικές δόσεις ζάχαρης. Λένε ότι η αδικία είναι ένα γνώρισμα της φύσης αλλά και η ανάγκη για δίκαιο τι είναι; Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, όπως  τον καιρό, το χρόνο, το ότι τα λιοντάρια πάντα θα πιάνουν τις λυγερές γαζέλες, τον θάνατο γενικά, τις γνώμες κάποιων ανθρώπων και μπλα μπλα μπλα, τα οποία πρέπει να τα αποδεχτείς για να πας παρακάτω, ενώ αυτά που μπορείς και θέλεις να αλλάξεις πρέπει να προσπαθείς να τα αλλάξεις όσο μπορείς. Όπως στη "Μέρα της Μαρμότας" (spoiler allert) που ο Bill Murray κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σώζει το γεράκο που πέθαινε κάθε μέρα... φρόντισε όμως να σώσει όποιον μπορούσε, το παιδί που έπεφτε από το δέντρο κάθε μεσημέρι, τον κύριο που πνιγόταν στο εστιατόριο κτλ.
    Είναι κάποια πράγματα όμως που βρίσκονται στα σύνορα της αποδοχής και της αλλαγής. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αλλάζουν ή τζάμπα παιδεύεσαι και ο χρόνος περνάει. Στο μεταξύ, ο οδηγός τρέχει σαν σφαγμένος και τα γράμματα μου μοιάζουν με κτίρια γοτθικού ρυθμού. Ο κύριος που κάθεται δίπλα μου, φαίνεται να προσπαθεί να ανιχνεύσει τη φύση της ανησυχίας μου με διακριτικές αριστερόστροφες ματιές. 
   Θα ήθελα πολύ να του πω με το νι και με το σίγμα τις σκέψεις μου, φαίνεται καλός άνθρωπος και συζητήσιμος. Με ένα δικό του "όλα καλά;" θα του αράδιαζα τα πάντα, χωρίς δισταγμούς και τσιγκέλια. Μια καλή περίληψη χωρίς να κουράσει αλλά και χωρίς να παραλείψει στοιχεία σημαντικά, όπως το... Όμως ήξερα πώς θα τελείωνε αυτή η κουβέντα - όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που ζητάς μια γνώμη: ξέρεις ποιο είναι το σωστό απλά θέλεις να το ακούσεις και από κάποιον άλλο.. "μέχρι πότε θα περιμένεις να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες και όχι όπως τυχαίνει;" με επιτακτικό ύφος...και εγώ θα του έλεγα "λες ε;" και βγαίνοντας από το λεωφορείο θα συνέχιζα στη γνώριμη βάρκα της αβεβαιότητας γιατί έτσι έχω συνηθίσει... ή αλλάζει αυτό;.
    Κι όμως ξέρω πως όλη αυτή η γκρίνια είναι περιττή όταν πράττεις, όταν απλά είσαι μέσα στην πράξη, μέσα στο ποτάμι και κολυμπάς με την ίδια φορά και την ίδια ταχύτητα του χρόνου, τότε δεν έχεις καθόλου χρόνο για ανησυχίες παντώς τύπου. Αυτό που συνήθως λέγεται "Τώρα".

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...