Τα μάτια του σοφού μωρού με έκριναν
έβλεπα τον εαυτό μου, μια ξερόμπαλα που τη φυσάει ο αέρας στην έρημο
έψαχνα τη μουσική ακολουθώντας κάτι ανεμοδαρμένες νότες
και ο ουρανός καφέ
τον προτιμούσα ασημένιο ή έστω γκρι
Προτιμούσα να ξεπλένει το σωμα μου ο θαλασσινός αρμυρός αέρας και ένα σκυλί να έτρεχε δίπλα μου
και η έρημος να ήταν απλά η άμμος της θάλασσας, προσμένοντας κύματα
Να κολυμπούσα νύχτα και να έσκιζα το μαύρο μετάξι.
Τώρα, στεγνοί άνθρωποι με καρό πουκάμισα και καρό μάτια έρχονται και κάθονται δίπλα μου, αμίλητοι, σηκώνονται φεύγουν, τετράγωνες μαμάδες με ανέκφραστα παιδιά, κάθονται, σηκώνονται φεύγουν.
Τώρα πρέπει να μαζέψω τα αχτένιστα μαλλιά μου που απλώνονται σε όλο το οπτικό μου πεδίο, να μαζέψω από πάνω τους όλα τα όνειρα, τα χάρτινα σπιτάκια, τα καλειδοσκόπια και τα ψέυτικα χνουδωτά ποντίκια.
Η καρδιά μου δεν απαντάει στις επίμονες ερωτήσεις μου
Θα περιμένω
-
Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν στην πραγματικότητα δεν χ...
-
Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο πο...
-
α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. ...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...