Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Γράμμα στους συνεπιβάτες του ηλεκτρικού


Αγαπητοί μου συνεπιβάτες στον ηλεκτρικό!
     Δεν είναι αστείο που σε συνθήκες όπως αυτή, σε τούτο το τραίνο, εξυπηρετούμε ο καθένας τις ζωές των άλλων σαν κομπάρσοι; Ένας πολύχρωμος, θορυβώδης θίασος ξεχύνεται από τις πόρτες και  ένας άλλος ρουφιέται πάλι πίσω. Είμαστε όλοι ένα μπακράουντ, συχνά αδιάφορο ή και απεχθές για τους επιβάτες της κάθε μέρας.
     Ίσως γιατί συνήθως οι εικόνες που σχηματίζουμε εδώ θυμίζουν σχέδια ενός θλιμμένου ζωγράφου. Σίγουρα φταίει κι αυτός ο απαίσιος ψυχρός φωτισμός που αναδεικνύει τη λάμψη του ιδρώτα  ακόμα και στα πιο όμορφα πρόσωπα. Κι όμως αυτοί οι δυο άντρες που κοιτούν έξω από το παράθυρο και η (πιθανότατα άνεργη) κοπέλα (που μάλλον πάει για άλλη μια καταδικασμένη σε άκυρο συνέντευξη) πάνω από την κουρασμένη μάνα με το παιδί στην αγκαλιά αποτελούν ένα πολύ όμορφο θέμα για έναν σύγχρονο "ελγκρεκικό" πίνακα, δε νομίζετε; Αν είχα χρώματα τώρα ίσως να τους ζωγράφιζα με αδρές γραμμές, προσπαθώντας να αποδώσω με ομορφιά  την ανία του καθημερινού αστικού μόχθου και με χοντροκομμένες κίτρινες πινελιές την υποβόσκουσα παλλόμενη ανησυχία για το πολυαναμενόμενο χάος που παραμονεύει αυτή την πόλη σαν μεγάλο μαύρο μπουμπουνίζον σύννεφο. Είναι σαν να το έκανα κιόλας.
     Θα ήθελα παρόλαυτά να σας εξομολογηθώ ότι σας παρατηρώ όλους. Σας παρατηρώ πολύ. Προσπαθώ να μαντέψω τις σκέψεις σας, πώς θα γίνετε όταν γεράσετε, πώς θα ήσασταν στην παιδική σας ηλικία, τον προορισμό σας και τις ασχολίες σας, πόσες φορές κοιτάτε τον εαυτό σας να καθρεφτίζεται στο τζάμι όταν το τραίνο περνάει από σκοτεινές περιοχές.
     Και λατρεύω να παρατηρώ όλον αυτό το μη λεκτικό διάλογο, τα βλέμματα που διασταυρώνονται, τα εξεταστικά βλέμματα, τα επικριτικά βλέμματα, τα ερωτικά βλέμματα, τους άγραφους νόμους για το ποια θέση επιλέγει ο καθένας, τις αποστάσεις, τις μικροκινήσεις στα πρόσωπά σας κι όλα αυτά σε μια προσπάθεια ισορροπίας στα φρεναρίσματα με στήλους γεμάτους όλων των ειδών τα χέρια. Ένα παράξενο δέντρο. Συμμετέχω. Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι με τον αδερφό μου κάνουμε διαγωνισμό μετάδοσης χασμουρητού. Έχει πολύ γέλιο να βλέπεις το χασμουρητό σου να απλώνεται σε ένα βαγόνι από τόσο ετερόκλητους ανθρώπους αν και εχτές με κέρδισε 3 -0.
     Σήμερα πάντως, ήταν μια διαφορετική μέρα απ' τις άλλες. Πηγαίνοντας από Θησείο για Αττική, συνειδητοποίησα ότι αν σας φανταστώ σαν γάτες τότε μοιάζετε όλοι συμπαθέστατοι.Ακόμα και εσείς κύριε με τα τεράστια ρουθούνια που αποπνέετε έναν σνομπισμό - χωρίς να σας ξέρω βέβαια - πιστεύω ότι θα ήσασταν ένας πολύ καλός γάτος, άξιος χαδιών και ταϊσματος. Ναι, η σκέψη ότι όλοι είμαστε αγαπήσιμοι με γέμισε μια αισιοδοξία ασυνήθιστη για ηλεκτρικό.
     Ίσως θα έπρεπε να ζούμε διαφορετικά αυτές τις πολύτιμες διαβατικές στιγμές που περνάμε μαζί δε νομίζετε; Αυτές τις ώρες αναμονής που μας κουράζουν και κοιτάμε υπνωτισμένοι τα ρολόγια μας. Φανταστείτε μια υπέροχη χορογραφία που θα μπορούσαμε να κάνουμε περιμένοντας το τραίνο να έρθει.Όλος αυτός ο χώρος προσφέρεται για ένα μπαλέτο - υπερθέαμα που θα απολάμβανε το κοινό της απέναντι πλευράς, με εμάς πρωταγωνιστές, μέσα στα καθημερινά ρούχα μας. Όσο ξενέρωτη κι αν σας φαίνεται η ιδέα σίγουρα θα χαιρόσασταν τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές που θα αντηχούσαν στις σήραγγες λίγο πριν έρθει το τραίνο.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...