Aυτές τι γιορτινές μέρες η μοναξιά απογυμνώνεται
ένας ρήγας καρό και μια ντάμα σπαθί σατυρίζουν ψιθυριστά τις σκέψεις μου
και χαζογελούν,
χαζεύω τους δρόμους και τα γλυκά φώτα
μέσα από ένα μεγάλο μπαλόνι που χορεύει ήσυχα πάνω από τη βραδυνή Αθήνα
οι άνθρωποι ως συνήθως φωτογραφίζουν όσο περισσότερες στιγμές μπορούν με πάθος
και οι καημένες οι στιγμές υπηρετούν τις φωτογραφίες
τα στολισμένα δέντρα ήδη μοιάζουν μπαγιάτικα όταν αλλάζει ο χρόνος
-ο χρόνος αλλάζει κάθε μέρα είπες-
ο μεγάλος σκύλος της Πανεπιστημίου συμφώνησε και ξαναέκλεισε τα μάτια του
-
Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν στην πραγματικότητα δεν χ...
-
α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. ...
-
Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο πο...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...