Αυτό το χέιμώνα θα χορεύω σιωπηλά.
Θα μυρίζω και θα γεύομαι μόνο σοκολάτα και κανέλα.
Κανείς μη μου πάρει τη γλυκιά γεύση της μοναξιάς μου για λίγο.
Μη σκουπίσετε τα ξερά φύλλα από την αυλή μου και μη καθαρίσετε τα πατζούρια μου.
Δεν μεταφέρω κάτι.
Η τσάντα μου είναι αδειανή και η καρδιά μου γεμάτη χαρτί υγείας ή βαμβάκι.
Έτσι νιώθω καμιά φορά... σαν σύννεφο.
Και δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κάποιον. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Ούτε καλό ούτε κακό, ούτε άσπρο ούτε μαύρο.
Νιώθω σαν ένα κλειστό μπουκάλι: δενμπορώ να το ανοίξω και δεν ξέρω αν θέλω να πω σε κάποιον δυνατό να μου το ανοίξει.
Θα ήθελα να το ανοίξω μόνη μου με τη δική μου δύναμη.
Ακόμα καλύτερα θα ήθελα να ανοίξει μόνο του.
