Είναι τρομερό..δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω τόσο με λόγια, αλλά τόσο καιρό τη μουσική τη βίωνα σαν κάτι άυλο …σαν κάτι αέρινο…τα βιολιά, ένας πνευματικός λόγος που απευθύνεται στο πνεύμα μου.. κι όμως, μόλις πρίν λίγα λεπτα, στις 2:29, ένιωσα περισσότερο από ποτέ πως είναι τριβή, είναι ύλη… το δοξάρι σέρνεται επαχθώς πάνω στις χορδές… αν ήμουν μια χορδή ίσως να πονούσα για να αντέξω όλο αυτό…και μια πένα στις χορδές κιθάρας..δεν είναι απλά μια μελωδία..είναι τριβή κι είναι όλα αυτά που ο κάθε μουσικός έχει κουβαλήσει…. Έχει μάθει να κάνει θόρυβο με έναν συγκεκριμένο τρόπο ξανά και ξανά…όλη αυτή η δύναμη και η αποφασιστικότητα που παράγει κάθε νότα φτάνει κατευθείαν στην καρδιά μου όταν σκέφτομαι ότι δεν είναι άυλο…είναι τροφαντά κομμάτια ήχου... μικρά νομίσματα που κόβονται και χαρίζονται απλόχερα...!
-
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
-
Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό τη ...
-
Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντ...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
