Τα χρώματα θρέφουν την ψυχή. Αν καμιά φορά νιώθεις αυτό το περιβόητο κενό, πιάσε έναν λευκό καμβά και γέμισέ τον με χρώματα, ζωντανά, δυνατά χρώματα. Δεν έχει σημασία τί θα ζωγραφίσεις απλά θρέψε τα μάτια σου με το χρώμα, τα αυτιά σου με τον ήχο του πινέλου, μύρισε τις μπογιές. Είναι τόσες χιλιάδες φορές καλύτερο να γεμίζεις το κενό σου με χρώματα ή με μουσική παρά με οτιδήποτε άλλο υλικό ή άυλο, με φαγητά, αλκοόλ ή σάπιες ιδέες. Χίλιες φορές καλύτερο οι αποφάσεις σου να αφορούν το ποια χρώματα θα ταιριάζουν με το γαλάζιο που έβαλες παρά το σε ποιο κανάλι να λιώσεις σήμερα.
Όταν ανακατεύεσαι με τα χρώματα είναι ευλογία. Τρυπώνουν στα μάτια, κι απ' τα μάτια στην αντίληψη. Οι συνδέσεις που έκανες μικρός, των χρωμάτων με συναισθήματα, με ήχους, επανέρχονται και φτιάχνονται νέες συνδέσεις. Αλλάζει η αντίληψη και το τρομερό είναι ότι σου κάνουν παρέα όλη την υπόλοιπη μέρα. Μια κίνηση, ένα γέλιο, η απότομη αλλαγή μιας μελωδίας, ανοίγουν υγρά ουράνια τόξα από ατόφιο φρέσκο χρώμα που απλώνονται σαν λεωφόροι στον άδειο καμβά που υπάρχει κάπου μέσα σου. Και ξεπερνάνε τα όρια του καμβά και πάνε πέρα από σένα κι από το μικρό κόσμο σου.
Συνήθως όταν συζητάω, οι λέξεις που συναλλάζω εμφανίζονται στην οθόνη του νου μου, με γραμματοσειρά bold arial, προσπαθούν να είναι ορθογραφημένες και σωστές. "έχεις δοκιμάσει spatzle; ζυμαρικά με αυγό, πολύ νόστιμα, σαν χειροποίητα" κι αν η ορθογραφία δεν είναι σίγουρη, μια εκκρεμότητα "να το κοιτάξω" μένει στην άκρη. Μετά την επαφή με τα χρώματα όμως, όταν πριν λίγες μέρες συζητούσα με κάποιους, εξεπλάγην όταν συνειδητοποίησα μια στιγμή ότι όλα τα αντικείμενα, οι έννοιες, όλες οι λέξεις της κουβέντας μας γίνονταν εικόνες που περιφέρονταν πάνω από τα κεφάλια μας με φανταχτερά χρώματα και λάμψεις, φωτίζοντας σχεδόν τα πρόσωπά μας. Κάθε μια, ένας όμορφος πίνακας. Μακάρι να προλάβαινα να τις φωτογραφίσω, να τις ζωγραφίσω όλες.
