Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Φαέθων

    Το γατί στην αυλή μας είναι μάλλον άγγελος ή αυτόφωτο αστέρι ή κάτι τέτοιο. Για πολύ καιρό νομίζαμε ότι είναι θηλυκό και το φωνάζαμε Μίτση, μετά Αναμπέλα και μετά Μόρφω, όμως κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι δεν είναι κορίτσι, αλλά ούτε με αγόρι μοιάζει, ούτε με κάτι ενδιάμεσο και έτσι το ονομάσαμε Φαέθων γιατί πραγματικά φαίνεται να φωτίζεται από ένα δικό του φως. Είναι άσπρο με μια πολύ αχνή πορτοκαλί γραμμή πάνω από τα μάτια του. Μάτια γαλάζια που ακτινοβολούν και σε καθηλώνουν.
   Πολλές φορές όταν υπάρχουν φόβοι,άγχος που ταράζει τη καρδιά μου, καθημερινά ερωτήματα, ψάχνω την απάντηση σε αυτά τα μάτια, έχω την τύχη αυτή. Απλώνεται μια παράξενη σιωπή όταν συνομιλούμε έναν μακρύ διάλογο με τα μάτια. Τίποτα που μπορώ να περιγράψω με λέξεις, απλά όλη η ισορροπία του κόσμου βρίσκεται στη μορφή του, στο βλέμμα του, στο περπάτημα το αέρινο, πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, τι έχει νόημα και τί δεν έχει, το δίκαιο και το άδικο, όλα βρίσκουν τη θέση τους σε αυτά τα φωτεινά μάτια του αγγέλου με μορφή γάτας στην αυλή μας.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...