Δεν πειράζει που η ιερότητα και η αντρική αποκλειστικότητα του μέρους είναι επιπέδου Αγίου Όρους τέτοια ώρα τέτοια μέρα. Δεν θα αποκρούσω τα βλέμματα, δεν ήρθα εδώ γι αυτό. Ήρθα για κοτόσουπα ολίγη και ας χρειαστεί να δω αγώνα ποδοσφαίρου. Μυστηριώδεις προσωπικότητες στοιχειώνουν τα διάσπαρτα τραπέζια, νυκτόβια πρόσωπα, σίγουρα οι περισσότεροι κάτι ύποπτο έχουν κάνει πολύ πρόσφατα, όπως ίσως και εγώ. Ή και όχι.
Ένας μπροστά μου γράφει σε έναν πάκο από χαρτιά, μικρά γράμματα, και έπειτα κάποια από αυτά τα σκίζει. Δεν είναι τρελός, φαίνεται να ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Το ντετεκτιβικό μου δαιμόνιο ψοφάει να μάθει γιατί, αναζητώντας λεπτομέρειες, όπως.. ωτοασπίδες αχά! χμμ... μετά όμως έρχεται η σούπα. Απέναντι ένας Χόμφρεϊ Μπόγκαρντ, τρώει σιωπηλά τη μακαρονάδα του. Αναγνωρίζω την ανάγκη του να είναι αόρατος από τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα μάτια του στο χώρο, ξέρω, I've been around you know.
Μου αρέσει που όλοι εδώ μοιραζόμαστε τη μοναχικότητά μας και είναι εντάξει. Η διαρκής ανάγκη να είμαστε με παρέα είναι λίγο βρωμερή. Κάνει τους μόνους ανθρώπους να φαίνονται σαν περίεργα όντα ενώ απ' την άλλη, όλοι γίνονται τόσο αβοήθητοι σαν γυμνοσάλιαγκες αν χρειαστεί να μείνουν λίγο πραγματικά μόνοι χωρίς να είναι επιλογή τους. Λες και είναι κάτι αφύσικο. Note to self: Να ανοίξω ένα μαγαζί που κάθε τραπέζι να έχει μόνο μια καρέκλα. Να είναι περήφανα μοναχικό. Να πηγαίνεις μόνος και να φεύγεις μόνος. Έτσι όπως είναι και η ζωή στην πραγματικότητα.
Ένας μπροστά μου γράφει σε έναν πάκο από χαρτιά, μικρά γράμματα, και έπειτα κάποια από αυτά τα σκίζει. Δεν είναι τρελός, φαίνεται να ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Το ντετεκτιβικό μου δαιμόνιο ψοφάει να μάθει γιατί, αναζητώντας λεπτομέρειες, όπως.. ωτοασπίδες αχά! χμμ... μετά όμως έρχεται η σούπα. Απέναντι ένας Χόμφρεϊ Μπόγκαρντ, τρώει σιωπηλά τη μακαρονάδα του. Αναγνωρίζω την ανάγκη του να είναι αόρατος από τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα μάτια του στο χώρο, ξέρω, I've been around you know.
Μου αρέσει που όλοι εδώ μοιραζόμαστε τη μοναχικότητά μας και είναι εντάξει. Η διαρκής ανάγκη να είμαστε με παρέα είναι λίγο βρωμερή. Κάνει τους μόνους ανθρώπους να φαίνονται σαν περίεργα όντα ενώ απ' την άλλη, όλοι γίνονται τόσο αβοήθητοι σαν γυμνοσάλιαγκες αν χρειαστεί να μείνουν λίγο πραγματικά μόνοι χωρίς να είναι επιλογή τους. Λες και είναι κάτι αφύσικο. Note to self: Να ανοίξω ένα μαγαζί που κάθε τραπέζι να έχει μόνο μια καρέκλα. Να είναι περήφανα μοναχικό. Να πηγαίνεις μόνος και να φεύγεις μόνος. Έτσι όπως είναι και η ζωή στην πραγματικότητα.