Από ένα σημείο και έπειτα αυτό που σε κάνει να θες να έχεις συνέχεια ένα έγχορδο όργανο στα χέρια σου δεν είναι καν η ανάγκη για μουσική. Είναι για να νιώσεις πάλι το κουδούνισμα της κάθε νότας στο στομάχι σου και την κάθε χορδή να πάλλεται κάτω από τα δάχτυλά σου. Να γίνεται το ίδιο το σώμα σου φορέας των συχνοτήτων. Και αυτό αργά ή γρήγορα γίνεται τόσο αναγκαίο όσο και το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά και στο στόμα του καπνιστή, ειδικά αν το όργανο είναι καλό.
-
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
-
Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό τη ...
-
Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντ...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
