Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου (η φράση αυτή να διαβάζεται με brutal τόνο στη φωνή)

     Ο "Αιφνίδιος Θάνατος του φόβου" δεν είναι κάτι που επινόησα άμεσα αλλά έμμεσα. Θέλω να πω ότι με έναν περί... όχι δεν θα το εξηγήσω ακριβώς εδώ. Ο διευθυντής του ωδείου ήρθε βιαστικός όπως πάντα και χωρίς να με κοιτάει στα μάτια, όπως πάντα. Μου έδωσε ένα χαρτί με τα μαθήματα που αποφάσισε ότι θα μπορούσα να διδάξω αν ήθελα . "Τελικά με συμπαθεί ο κακομοίρης" σκέφτηκα. "Τι καλός.."

    Διάβασα το χαρτί. Έγραφε "Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου". Αυτό είναι το μάθημα που θα διδάξω; Διαβάζω καλά; Εγώ θα διδάξω τί και ως τι; Αδύνατο. Στάθηκα μια στιγμή να το ερμηνεύσω κάνοντας μια σειρά από σκέψεις. Ο αιφνίδιος θάνατος του φόβου ή ο αιφνίδιος φόβος του θανάτου; Το πρώτο ακούγεται σαν παραλλαγή του δεύτερου το οποίο ακούγεται πιο λογικό. Αλλά το πρώτο αν το σκεφτείς είναι πιο ενδιαφέρον. Πολύ πιο ενδιαφέρον. 

    "Ναι! μπορώ να το διδάξω!" είπα με ενθουσιασμό γιατί συμπτωματικά, προχτές που περπατούσα δίπλα στη θάλασσα σκεφτόμουν πόσο ο φόβος μοιάζει με τη χειρότερη αρρώστια στη γη με το να μας κρατάει ακινητοποιημένους. Είναι το αρχικό στάδιο που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να μάθουμε ή να χτίσουμε οτιδήποτε.
    Πρέπει να τον αποδεχτούμε σε πρώτη φάση και μετά να τον αφήσουμε αιφνίδια και απροειδοποίητα πίσω μας μια μέρα, με την ίδια αποφασιστικότητα που ανοίγουμε μια σοκολάτα, όλη δηλαδή την αποφασιστικότητα που μπορούμε να μαζέψουμε μέσα μας... Αρκεί μια σκέψη: ότι ούτως ή άλλως  δεν μας ανήκει ουσιαστικά τίποτα και άρα δεν έχει νόημα να τρέμουμε μην χάσουμε κάτι. Δεν έχουμε πραγματικά τίποτα. 

   Η βαθιά συνειδητοποίηση αυτής της σκέψης σε όλα τα επίπεδα και η ταυτόχρονη εκτίμηση της ικανοποίησης που μπορεί να προσφέρει μια γενναία καρδιά μπορεί να κάνει το φόβο να πάψει να πετάγεται με το παραμικρό σαν σφήνα κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε οποιοδήποτε είδος 'άγνωστου'. 

   "Ναι!μπορώ να το διδάξω!" φώναξα, γιατί έπειτα από αυτές τις σκέψεις που εξελίχτηκαν αστραπιαία στο κεφάλι μου κατάλαβα ότι αυτά αρκούν για να διδάξω αυτό το γνωστικό αντικείμενο και είναι πολύ ενδιαφέρον και απαραίτητο για κάθε νέο που ξεκινάει να μάθει μουσική ή οτιδήποτε. 

   Δεν ξέρω αν ήταν ο ενθουσιασμός με τη φράση "Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου" ή κάποιος θόρυβος που έκανε η γάτα το πρωί, ώστε να ξυπνήσω και να το σημειώσω. Πάντως ξύπνησα με αυτές τις λέξεις στο στόμα μου και περίπου τότε κατάλαβα ότι ήταν όνειρο και δυστυχώς δεν θα το δίδασκα στα παιδιά. Κρίμα γιατί θα αφιέρωνα ένα μάθημα στο δίπολο φόβος - φαντασία, εξηγώντας ότι ο φόβος είναι μια αρνητική χρήση της φαντασίας. Έχουν την ίδια δύναμη να διαμορφώνουν την πραγματικότητα, γι αυτό και αν φοβάσαι κάτι πολύ συμβαίνει αλλά και αν οραματίζεσαι κάτι πραγματικά καλό, επίσης συμβαίνει. Άρα, είναι στο χέρι του καθενός να διοχετεύσει την ενέργεια του φόβου του σε δημιουργικότητα αντί να τη στρέφει εναντίον του εαυτού του και των άλλων.
    Και το πρώτο βήμα γι αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από τον "Αιφνίδιο Θάνατο του Φόβου|"

Περίσταση Άνοιξη

Πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο Θεός καμιά φορά κρατάει και χρυσομπογιές αντί για κεραυνούς στα πελώρια λευκά χέρια του γεμάτα μύες και φλέβες μέσα στις οποίες περνούν αδιάκοπα σύννεφα και κομήτες.

Πρόσεξε κανείς τη χρυσόσκονη που καθόταν στα σταχένια  μαλλιά του οδηγού λεωφωρείου σήμερα το πρωί; Πρόσεξε κανείς  τον παιχνιδιάρικο θόρυβο που έμοιαζε με χαχανιτά πάπιας; ήταν το άδειο πλαστικό μπουκάλι που φύσηξε ο αέρας μέχρι το τέλος της κατηφόρας περιμένοντας να του συνεχίσει κάποιος άλλος την πορεία.

Πρόσεξε κανείς το τρανταχτό φωσφορούχο γρασίδι , τις μυρωδίτσες από τα χαμομηλάκια και τα μημελησμόνια που βροντοφωνάζουν "Ήρθε η άνοιξη!"; Μαζί τους και μια παρέα από μυγάκια διαφόρων ειδών που συνομωτούν αρμονικά, σχηματίζοντας περιστασιακά νεφελώματα και κάνοντας περιστασιακό έρωτα με πρόσχημα τη διαιώνιση του είδους τους. Περίσταση η άνοιξη.

Καλύτερα

(Ω! Τι θεία τύχη! Μου απέμεινε ένα στυλό στο βάθος της τσάντας. Συνήθως στα ταξίδια ποτέ δεν είχα ένα στυλό πάνω μου, ιδίως όταν είχα τις εμπνεύσεις του αιώνα..)

   Στο φως της μέρας κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήταν άσχημος, περίεργος και τρίχες πετάγονταν από κάθε μεριά του κεφαλιού μου, δίνοντας του ένα πολύ ακαθόριστο σχήμα, σχεδόν ακανθόριστο. Ήμουν άρρωστη οπότε και πήγα στο γιατρό και μου έδωσε κάτι μαρκαδόρους με τους οποίους έπρεπε να ζωγραφίζω δύο φορές την ημέρα, πριν και μετά το φαγητό. Έτσι και έκανα. 

    Τις πρώτες μέρες δεν ήξερα τί να ζωγραφίσω  και η αναποφασιστικότητά μου επιβάρυνε την υγεία μου. Τεράστιοι, γιγάντιοι, αβυσσαλέοι βήχες από τα έγκατα της ύπαρξής δεν μου επέτρεπαν να ζωγραφίσω. Κάποια στιγμή πήρα βαθιές ανάσες και έτσι σώπασε το θηρίο μέσα μου. Κατάλαβα πως ένας μικρός φόβος είχε κουρνιάσει σε μια γωνίτσα του μυαλού μου, σαν κρυουλιάρικο γατί: Τα καλά πράγματα και τα ταλέντα βαριούνται να σε ακολουθούν αιωνίως, ιδίως όταν τα φτύνεις, τα πατάς και τα πασπαλίζεις με λάσπη και σκουλήκια.

   Κάποτε οι μαρκαδόροι μου, ακόμα και οι τελειωμένοι που τα 'χαν φτύσει από την παιδική καλλιτεχνική μανία, είχαν απευθείας σύνδεση με τη φαντασία μου, κανένας μεσάζων όπως με τις πατάτες. Τα χρώματα ήταν το όπλα μου και όχι οι λέξεις. Κάποτε οι μπογιές μου ήταν το μαγικό ραβδί των επιθυμιών μου. Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω αυτό το έργο τέχνης με τίτλο "Θεραπευτικό ταξίδι στο λειβάδι με τους ιουνίπερους", το οποίο ολοκλήρωσα μέσα σε μια βδομάδα, και ήδη νιώθω καλύτερα.

Καταστρέφειν

"Ένστικτο.." είπε η λύκαινα όταν είδε τον άνθρωπο να καίει το δάσος.

Πάγχος

Χειρότερο από το άγχος είναι το πάγχος, όταν δηλαδή τρως από άγχος και σε αγχώνει ότι παχαίνεις και το άγχος αυτό σε κάνει να τρως περισσότερο. Αυτός ο φαύλος κύκλος θα μπορούσε να ονομαστεί πάγχος κάτω από ορισμένες συνθήκες (γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο άρχισε πρώτο). (Σίγουρα το άγχος αλλά ας είμαστε δίκαιοι).

Κάποιες φορές, αν ξέρεις καλά το σώμα σου, μπορείς να νιώσεις ότι παχαίνεις την ώρα που συζητάς για μουσικολογία, ότι ο κώλος σου διευρύνεται όπως ενός τυχερού ανθρώπου αλλά χωρίς την ανάλογη τύχη, ότι γίνεται όλο και πιο νομοταγής όσον αφορά τη βαρύτητα.

Όπως η αγάπη. Μερικές φορές γίνεται αβάσταχτη σαν κασκόλ το καλοκαίρι ή σαν καραμέλα βουτύρου με γέμιση καραμέλα. Και είναι δύσκολο να βγεις από τη λούπα της, δύσκολο να ξεχωρίσεις τις δικές σου λέξεις σε μια γλώσσα κοινή, δύσκολο να ξεχωρίσεις τα όρια του εαυτού σου ακόμα και των μαλλιών σου, ίσως κάποια στιγμή δεν θυμάσαι καν κανένα όριο. Όπως δυο γειτονικές χώρες που μοιάζουν οι παραδόσεις τους. Αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι να χάσεις έτσι λένε. Πως βρίσκεις πιο πολλά. "Αν θες να μείνεις για πάντα νέα, μην αγκιστρώνεσαι σε τίποτα, μην προσπαθείς να κρατήσεις τίποτα, απλά κύλα σαν το ποτάμι που είναι πάντα δροσερό, αιώνιο" έλεγε η γιαγιά εαυτός μου (ανάμνηση από το μέλλον)

Ζω μέσα σε μια κιθάρα

Ζω μέσα σε μια κιθάρα
Οι φωνές των χορδών της είναι τα αδέρφια μου
περπατώ στη λεωφόρο των τάστων,
κάθε μέρα ανακαλύπτω άλλες πολιτείες
Ζω μέσα σε μια κιθάρα
και η μυρωδιά των ξύλων είναι το δικό μου οξυγόνο
τρέφομαι με τις στρογγυλές μπάσες νότες της
και με το κελάηδισμα από σύρσιμο δαχτύλων.
πίνω νερό από το αιώνιο ποτάμι που τρέχει σε κάθε τραγούδι
με ποτίζει η βροχή του αρπίσματος
Πάλλομαι μαζί της, ο λόγος της με σκορπίζει στους τοίχους
στα μαλλιά των ανθρώπων, με βουτάει στην καρδιά των πραγμάτων
Με μαζεύει πίσω στη θαλπωρή της κοιλιά της κι εγώ ανασταίνομαι.

Μικρό παράξενο

    Στο παζάρι, κάτω από την πύλη της εισόδου ένα παχουλό παιδί πουλούσε σφουγγάρια. Το ρώτησα πόσο έχουν και όταν απάντησε "ενάμιση ευρώ το πακέτο"  η φωνή του ακούστηκε εξωγήινη, κάπως πολλαπλή, λες και είχε ένα περίεργο μηχανισμό.
  Βρισκόμουν ακόμα σε ονειρική κατάσταση, επηρεασμένη από έναν εφιάλτη* που είχα δει πριν από λίγο; Ή μήπως είχε κάποιο πρόβλημα στο λαιμό; Το ρώτησα κι άλλα πράγματα για να ξανακούσω τη φωνή του και το κοίταζα διακριτικά προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Φαινόταν μια χαρά και ξέγνοιαστο. Τελικά το ρώτησα:

"Γιατί ακούγεται έτσι η φωνή σου;" κι αυτό απάντησε

"Α, έχει ηχώ εδώ" και όντως ήταν η πύλη που έκανε τη φωνή του να ακούγεται έτσι, σε εκείνη τη θέση, και μετά γελάσαμε κι οι δύο και το δικό του γέλιο ήταν εξωγήινο και αντηχούσε ακόμα τόσο παράξενα.

___________________________

*εφιάλτης: ήμουν λέει στο σπίτι που είχα μόλις νοικιάσει, και φοβόμουν λίγο που ήμουν μόνη μου εκεί. Σκοτεινή γειτονιά και πάντα είχα φόβο μη βγω και ξεχάσω τα κλειδιά, μην μπει κανείς μέσα. Κάποια στιγμή βγήκα για λίγο και άφησα ανοιχτή την πόρτα, να πεταχτώ κάπου πολύ κοντά. Μετά από λίγο σκέφτηκα να γυρίσω μη τυχόν μπει κανείς στο σπίτι, και γυρνώντας μου φάνηκε πως είδα μια σκιά μέσα καθώς περνούσα έξω από το παράθυρο αλλά ίσως ήταν ιδέα μου.
    Στάθηκα να κοιτάξω καλού κακού και κοιτάζοντας απότομα βλέπω όντως ένα άτομο μέσα στο σπίτι! Το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω. Τον εαυτό μου. Τον ίδιο μου τον εαυτό, λίγο αλλαγμένο με διαφορετικά μαλλιά και προσωπικότητα, τρομαγμένο όσο και εγώ, να φωνάζει και να φωνάζω, ο εαυτός μου με τρόμο και εγώ με θυμό. Αναγνώριζα τις εκφράσεις ήταν δικές μου, ήξερα πως νιώθει. Με ενοχλούσε αυτό. Αυτός ο φόβος στα μάτια του εαυτού μου, με θύμωσε τόσο που έτρεξα να τον πιάσω κρατώντας ένα τασάκι.

Αληθινός πλούτος

tabooinos, "Δυτικά του ήλιου και Ανατολικά του φεγγαριού", ακουαρέλα

 Ό,τι κι αν συμβαίνει, όσα και αν αλλάζουν προς τα πάνω ή προς τα κάτω, είναι εκεί. Η μουσική αρκεί. Μπορείς πάντα να κατοικήσεις σε μια υπέροχη συγχορδία μεθ' εβδόμης όπως και να είναι ο καιρός. Ματζόρε ή Μινόρε. Να βρεις θαλπωρή σε μια κιθάρα. Μπορείς πάντα να πιεις τις υγρές νότες του πιάνου. Ακόμα και η ανάμνησή τους ξεδιψάει. Ο αληθινός πλούτος.

Το εμείς είναι το νέο εγώ

  Ένα μικρό παιδάκι ντυμένο στα μαύρα που μιλάει με σοβαρότητα υπουργού και μια μαργαρίτα το χειμώνα δεν είναι τόσο ευχάριστα νέα, είναι μια ανισορροπία κι όποιος πιστεύει ότι έχει καταλάβει τι συμβαίνει καλύτερα να κάνει μια στροφή και να ξανάρθει με ερωτηματικά. Ας αφήσουμε τις θεωρίες και ας ξεκινήσουμε από την αποδοχή της άγνοιας σαν βασικό χαρακτηριστικό μας. Ας κρατήσουμε τουλάχιστο τα χέρια μας ενωμένα αντί να κρατάμε τα αυτιά μας κλειστά και τα μάτια μας σφαλισμένα.

   Λυπάμαι που τα φύλα εκφυλίζονται και οι χορδές ξεκουρδίζονται. Που οι μικρές γωνιές γεμίζουν από αδέξιους κώλους. Ξέρω τι να γίνω στην επόμενη ζωή μου, μια πόα. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσω εδώ και να θυμηθώ τους στίχους εκείνου του μαγικού τραγουδιού.  Να θυμηθώ το ξόρκι που κανείς ποτέ δεν μου έμαθε και που χωρίζει τη ζωή σε πριν και μετά, να θυμηθώ το χρώμα των ματιών σου.

   Εδώ, καλούμαστε να θυμηθούμε όχι να μάθουμε.
Καλούμαστε να ξεμάθουμε όσα με κούραση μας μαθαίνουν και να θυμηθούμε, απλά να θυμηθούμε με ηρεμία αυτά που ήδη ξέραμε όταν πρωτοήρθαμε. Καλούμαστε να γίνουμε ένα εμείς και όχι πολλά χαμένα εγώ. Καλούμαστε να παίξουμε και όχι να συμμορφωθούμε. Είναι ειρωνεία. Μοιάζει με παράξενο σενάριο όπως οι περισσότερες αλήθειες αυτής της πραγματικότητας. Όπως το ότι να μεγαλώνεις είναι ωραίο και όχι άσχημο όπως όλοι έλεγαν. Μαθαίνεις να μετριάζεις τα δράματα και να λες απλώς κρίμα. Να ξεδιαλέγεις όσα χρειάζεσαι και να πετάς φόβους, ανασφάλειες, αντικείμενα, λόγια, αναλύσεις, αναμνήσεις και ιδέες που ξέρεις ότι δεν ωφελούν. Αναδιπλώνεσαι. Πετάς το παλιό σου δέρμα. Μαθαίνεις να αφαιρείς και αυτό σε κάνει όλο και πιο ανάλαφρο.

  Κι όλα αυτά είναι τόσο απλά και όμορφα και συμβαίνουν υπέροχα μόνα τους, αν καταφέρεις και αποφύγεις να διαπράξεις το πιο αποτρόπαιο και ταυτόχρονα καθημερινό έγκλημα αυτού του κόσμου. Τη θυσία. Τη θυσία του παιδικού σου εαυτού. Οι περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν ξαφνικά μια μέρα. Το βλέπεις. Το νιώθεις στο βλέμμα ενός παλιού συμμαθητή. Είναι θολό και λείπει η ζωντάνια και η λαμπερότητα. Κι αυτός είναι ένας λόγος που δεν μου αρέσει το κάπνισμα. Γιατί θυμάμαι πολλά παιδιά που ήξερα, να προσπαθούν βίαια να μεγαλώσουν βήχοντας καπνό που κανονικά μισούσαν. Πάλι ειρωνία αν σκεφτείς πόσο μοιάζει με νοσταλγία του θηλασμού.

L' appuntamento

Καινούριος χρόνος, καινούρια μέρα και καινούρια ζωή.

Κάποιοι κάνουν στροφές στο παγοδρόμιο, κάποιος πουλάει τυρόπιτες ενώ το βλέμμα του πλανιέται στο άπειρο, κάποιοι τρέχουν χωρίς ομπρέλες στη βροχή, κάποιος γράφει τρεμουλιαστά επειδή βρίσκεται στο τελευταίο κάθισμα του λεωφορείου, κάποιος περιμένει εσένα κι όλα αυτά είναι στάσεις των ανθρώπων απέναντι στον αναπόφευκτο ερχομό του θανάτου τους. Γι αυτό άνθρωποι ας απλοποιήσουμε τα πράγματα μεταξύ μας. Το "δεν θέλω να φανώ αγενής" σημαίνει "σε λίγο θα γίνω αγενής". Το "θα δούμε" συνήθως σημαίνει "όχι". Το "ναι" πάλι "όχι". Το "δε θέλω να σε τρομάξω" σημαίνει "ξεκίνα να τρομάζεις από τώρα".
Το λακωνίζειν εστίν απολαυσείν. Πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι το όνομα Αλεξία θα μπορούσε να  χρησιμοποιηθεί σαν α(στερητικό)-λεξία και να περιγράφει εκείνη την ιδανική κατάσταση της απουσίας λέξεων κατά την οποία οι άνθρωποι παύουν να χρησιμοποιούν λεκτικούς τρόπους για να περιγράψουν και να αντιληφθούν την πραγματικότητα, βιώνοντας ακόμα και τις πιο λεπτές ποιότητες του παρόντος και όλα τα πράγματα σαν μη περιγράψιμες ενεργειακές μεταβολές. Η βροχή στα βλέφαρά μου.

Τελευταία τα Σάββατα στην Αθήνα είναι συννεφιασμένα με βανγκογκικές γκρι πινελιές. Οι Κυριακές πάντα άχρονες σαν την έρημο. Τα Παρασκευάτικα βράδια η μοναξιά φαίνεται να ζυγίζει 15 κιλά παραπάνω. Η μοναξιά δεν είναι εκείνο το μεγάλο αρπακτικό πουλί που μοιάζει με πτεροδάκτυλο. H μοναξιά δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως είναι η μόνη συνθήκη κατά την οποία μπορεί να ανθίσει οτιδήποτε, ακόμα και ο ίδιος ο έρωτας. Όταν κάνεις αστειάκια με τον εαυτό σου και γελάς δυνατά, τότε είσαι σε καλό δρόμο κι ας φαίνεται παρανοϊκό σε τρίτους. 

Σήμερα είναι μεγάλη μέρα και τη γιορτάζω. Χρόνια πολλά!Βρήκα το τραγούδι που έψαχνα εδώ και τρία χρόνια! Ένα τραγούδι που σίγουρα ανήκει στο σάουντρακ της ζωής μου. Την πρώτη φορά που με πέτυχε ραδιοφωνικά ζούσα κάθε δευτερόλεπτο της ακρόασης καθιστώντας αδύνατη τη σκέψη της καταγραφής. Τη δεύτερη οδηγούσα στην εθνική παρέα με τον ήλιο και την τρίτη με βρήκε την ώρα που έτρεχα να προλάβω να πάω στη δουλειά. Από τότε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και παραπάνω που χάθηκε από το ακουστικό μου πεδίο και το ραδιόφωνο είχε συνδυαστεί με την προσδοκία αυτής της μελωδίας. Και ξαφνικά σήμερα ενώ περπατούσα προς το σπίτι κρατώντας τσάντες, ξεπρόβαλε μεταμφιεσμένη σε μια διασκευή. Την αναγνώρισα όμως, άφησα τις τσάντες κάτω στο δρόμο και γονάτισα ψάχνοντας ένα στυλό στην τσάντα μου. Τώρα το λιώνω στις επαναλήψεις κι αυτό είναι κατάχρηση ενός μουσικού έρωτα. Μοιάζει με φυλάκιση ενός άγριου πουλιού  σε κλουβί και ίσως δεν είναι καλό. No resisto, no resisto.

Φανταστικές ειδήσεις

Έρευνες του Πανεπιστημίου της Γουϊμπάμπουε έδειξαν ότι η ανώτερη μορφή ύπαρξης στη γη είναι αυτό το μωβ κυκλαμινάκι που φυτρώνει ακόμα και στα πάρκα της Αθήνας. Ενώ κοιτάζει το έδαφος διαλογιζόμενο το καλό αυτoύ του κόσμου, τα πέταλά του αψηφούν το νόμο της βαρύτητας και κοιτούν προς τα πάνω σαν 4 γυναίκες που υψώνουν τα χέρια τους στον ουρανό ή σαν μαλλιά που τα φυσάει ψηλά ένας φανταστικός δυνατός υπόγειος άνεμος μαζί με φως.
Οποιοσδήποτε παρατηρήσει το κυκλάμινο με υπομονή και προσπαθήσει να το μιμηθεί θα μπορέσει να νιώσει για λίγο πώς είναι να είσαι μια τόσο λεπτοφυής και εκστατική ύπαρξη, γι αυτό όταν περπατάτε δίπλα τους προσέξτε μην τα πατήσετε την ώρα που αυτά προσεύχονται για μας.

Ερχομός της βροχής

Οι σκούρες ώρες του χειμώνα μοιάζουν όλες μεταξύ τους μέχρι να τις σπάσει το πρωί.

Τα πρώτα σύννεφα άπλωσαν πουλιά στον ουρανό κατά χιλιάδες.

Αυτά τα ασημένια πουλιά που αλλάζουν ταυτόχρονα κατεύθυνση με έναν ανεξήγητο τρόπο, αφού κανένα τους δεν κρατάει κινητό ή σφυρίχτρα για ειδοποίηση αλλαγής πορείας. Τα πιο εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας τα έχουμε ήδη μέσα μας.
Τα δεύτερα σύννεφα διηγήθηκαν ιστορίες για έναν γίγαντα που κοιμόταν  ανάσκελα πάνω στα βουνά και ύστερα έγινε ταύρος αφινιασμένος και μετά γυναίκα σκυφτή.

Τα τρίτα σύννεφα τραγούδησαν ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι. Τα πουλιά σιώπησαν να ακούσουν. Αυτό το ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι που σε κάνει να θες να πιεις τσάι δίπλα στη φωτιά.

Ανακοίνωση

Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται πως έχει τις ιδιότητες του νερού. Παίρνει το σχήμα του μυαλού που θα τη χωρέσει, όπως το νερό που μοιάζει να έχει σχήμα κυλίνδρου μέσα σε ένα ποτήρι. Τη βάζουν σε ένα εργαστήριο και την αναλύουν τη στιγμή που αυτή κυλάει και ελίσσεται γύρω μας και μέσα μας με χίλιους άλλους τρόπους. Όλες οι γνώσεις είναι πίστη. Και η επιστήμη ακόμα περιέχει τη λέξη πίστη.

ΠαιΖώντας

Περισσότερο από τους δεξιοτέχνες στη μουσική και στη ζωγραφική θαυμάζω τους καλλιτέχνες του ζειν. Αυτούς που ανάγουν τη ζωή τους σε υψηλή μορφή τέχνης. Που ζουν τη ζωή τους με το ίδιο μεράκι που ένας ζωγράφος βάζει τις καλύτερες πινελιές του σε έναν πίνακα, ένας συνθέτης φτιάχνει τις πιο όμορφες αρμονίες, ένας μάστορας ξεδιαλέγει τα πιο καλά ξύλα για να φτιάξει ένα όργανο και ένας μάγειρας φτιάχνει πολύχρωμες μυρωδάτες μπουκιές.

Είναι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτοί που ξέρουν και φτιάχνουν όμορφες αναλογίες στην καθημερινότητά τους, μικρές εμπειρίες - λεπτομέρειες που με πάθος επιλέγουν να ζουν. Που ξέρουν τα μυστικά της ισορροπίας και της γαλήνης και κολυμπούν μαζί με τα νερά της φυσικής νομοτέλειας, όπως ο ζωγράφος βάζει στον πίνακα τα ταιριαστά τα χρώματα.

Που δεν σπαταλούν τις μέρες τους σε άσκοπες λούπες αλλά τις ζουν με τις πιο όμορφες αρμονίες. Που κάθε μέρα είναι ένα έργο τέχνης γεμάτο καθημερινές μικρές ιεροτελεστείες και τις μεγάλες αποφάσεις τις παίρνουν με ψυχραιμία, απλότητα και αγάπη. Δεν παίρνουν τίποτα πολύ βαριά ή πολύ ελαφριά. Και σαν εκείνους τους μουσικούς που έχουν απόλυτο αυτί, αυτοί αφουγκράζονται το αστείρευτο χιούμορ του σύμπαντος και το μιμούνται.

Που δεν φοβούνται να αυτοσχεδιάσουν εμπιστευόμενοι τη φαντασία τους. Που αποδέχονται πλήρως τον εαυτό τους.  Και όπως ο μουσικός,  μέρα τη μέρα, εξασκούνται με πειθαρχία για να γίνουν ακόμα καλύτεροι, όλο και καλύτεροι στη ζωή τους.

Και όπως ο κιθαρίστας βαθαίνει την πενιά του με πειθαρχία  με το πέρασμα του χρόνου έτσι και αυτοί ζώντας  βαθαίνουν την αντίληψή τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα και νιώθουν πίσω από τις λέξεις τους άλλους. Διαρκώς μαθαίνουν και αναδιπλώνονται και γερνώντας ομορφαίνουν σαν το καλό κρασί. Μεγάλοι δεξιοτέχνες τη ζωής είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι σαν εκείνα τα βιολιά που ο χρόνος αντί να τα χαλάει στο πέρασμά του, τους δίνει κάθε μέρα και πιο λαμπερή χροιά.

Σαμοθράκη

Σου παραδίδω το στέμμα μου είπα ένα απόγευμα σε μια λιβελούλα της Σαμοθράκης. Σου παραδίδω όλες τις δαντέλες μου και τις πουέντ γιατί εσύ είσαι η πριγκίπισσα σε αυτό το βασίλειο.
Γυρνώντας από τη Σαμοθράκη νιώθεις σαν έκπτωτος άγγελος.

Υπέροχο

Σε ένα μικρό άλογο

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό άλογο

μα αυτό είναι κουρασμένο και αντί να προχωράει

στέκεται με απορία και με κοιτάει

με τα πελώρια μάτια του που στάζουν αγνότητα

και λάμπουν βαθιά όπως οι πολύτιμες πέτρες

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό καφέ άλογο

μα αυτό μασάει το παππούτσι μου και ρουθουνίζει στο χέρι μου

κάθε φορά που του δείχνω το δρόμο

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό άλογο

μα αυτό φτιάχνει σχέδια με τις οπλές του στο χώμα.

Χαζεύει τους ανθρώπους και κουνάει το κεφάλι του στο ρυθμό μιας φανταστικής μουσικής

που φαίνεται πως κανείς δεν ακούει

και έπειτα με κοιτάει πάλι με τα πελώρια υγρά μάτια του

που τώρα με καθρεφτίζουν σαν ένα μικρό ανθρωπάκι

Όνομα ή στο χάσμα ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο

Όταν ο πρώτος άνθρωπος που είπε:

"Το βρήκα! θα ονοματίσουμε τα πράγματα για να μπορούμε να συνεννοηθούμε" ο άλλος θα του είπε

"Τι; τρελάθηκες; Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να σκλαβώσεις σε καλούπια έννοιες και πράγματα που αλλάζουν διαρκώς, φακέλωμα, θα κάνεις βούρκο ένα γάργαρο ποτάμι"

"Ναι εντάξει αλλά βολεύει ρε συ" θα είπε ο πρώτος

"Ναι, το όνομα βολεύει σαν εργαλείο αλλά σε λάθος στόμα υπάρχει ο κίνδυνος να διαστραφεί η  ίδια η σημασία του"

"Μπα" θα είπε ο άλλος.

Μετά ο άλλος θα επέμενε με φράσεις του στυλ: "Και αν μας ξεφύγει κάτι και δεν το ονομάσουμε; Αποκλείεται μετά να έχουμε συνηθίσει αληθινά μόνο όσα έχουν όνομα και αυτό να το ξεχάσουμε ή να αγνοήσουμε πως υπάρχει;"

"Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ξεφύγει τίποτα" θα είπε και έτσι θα άρχισαν τα ντράβαλα.

     Υπάρχουν φυλές που έχουν μεταβλητά ονόματα για τα πάντα, ακόμα και για τους ίδιους τους εαυτούς τους και δεν εννοώ  Μπάμπης ο Σουγιάς ή Πέτρος ο Πεταλούδας, ο Νώντας ο Ανακόντας. Λίγες φορές πλέον έχουμε την τύχη να συνειδητοποιούμε μια έννοια, μια φράση και μια ιδέα στο βάθος βάθος της, στην ουσία της. Κι απ' την άλλη υπάρχουν τόσα πράγματα που επειδή δεν τα έχουμε ονομάσει τα προσπερνάμε. Όπως αυτό το συναίσθημα που ευτυχώς δεν προσπέρασα  σήμερα περπατώντας: Ο ήλιος των 3 μμ μου ζέσταινε τα μάγουλα καθώς περνούσα δίπλα από το ποτάμι και ένας κύριος πέρασε με το ποδηλατάκι του και μετά ένα σκυλί έτρεξε φτεροκοπώντας τα αυτιά του σαν μεταλλάς και τότε για μια νανοστιγμή συνειδητοποίησα ή θυμήθηκα ή ένιωσα ή κατανόησα τη λέξη "ελευθερία". Αλλά αληθινά στην ουσία της.

   Βρέθηκα στην καρδιά της λέξης και στη γεύση της. Κάθε φορά που την επαναλάμβανα μέσα μου, ένας ιριδισμός, κάτι λαμπερό, παραπάνω από γαργάλημα πλημμύριζε τα κύτταρά μου και ένιωθα την καρδιά μου να αναπνέει. Ένιωσα την καρδιά μου να αναπνέει με ανακούφιση μέσα στην ουσία μιας λέξης. Και δεν υπάρχει λέξη γι αυτό το συναίσθημα, ούτε μπορώ να το εκφράσω. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Λαθραία συναισθήματα αφακέλωτα. (γιατί ηχεί σαν στίχος πυξ λαξ αυτό;)

Never baby

Είδα σήμερα στο όνειρό μου ότι είχα έναν όμορφο πόντικα άσπρο, ολοστρόγγυλο και αφράτο, με μια μακρουλή μύτη σαν δεύτερη ουρά και του έδειχνα μεγάλη στοργή. Όμως μπήκε στο σπίτι αυτή η ενοχλητική η γάτα με τα κόκκινα μάτια και μέχρι να προλάβω να την πιάσω τον είχε ξεκάνει. Αντέδρασα βίαια. Όταν ξύπνησα βγήκα για μια βόλτα και εκεί δίπλα στο τυροπιτίο, μια γυναίκα με φουντωτά μαλλιά σκόνταψε κι έπεσε μπροστά μου, ενώ η τυρόπιτά της εκσφενδονίστηκε στο πεζοδρόμιο. Η κύρια σηκώθηκε γελαστή αλλά εμένα αυτό μου προξένησε μεγάλη λύπη και συμπάθεια. Από εκείνη τη στιγμή έχω λοιπόν ανάγκη να σου πω κάποια πράγματα μωρό μου.

Ποτέ μη λυπάσαι υπερβολικά έναν άνθρωπο που σκοντάφτει στο πεζοδρόμιο και του πέφτει η τυρόπιτα. Είναι αναζωογονητικό για τον ίδιο και απαραίτητο για την εξέλιξη των γεγονότων και την ισορροπία του σύμπαντος που επί τη ευκαιρία δεν αποτελεί παρά ένα μικρόνιο ενός τεράστιου ζωντανού οργανισμού που είναι ακόμα μωράκι, μωρό μου.

Ποτέ μην αφήσεις το χέρι του μωρού που ήσουν κάποτε, μωρό μου. Κράτα το γερά και μη το αφήνεις να περιπλανιέται στο χάος της μνήμης σου. Πάρτο αγκαλιά και ρώτα το αν του αρέσει το μέλλον του και αυτό θα σου απαντήσει όσο πιο ειλικρινά μπορεί με τα μεγάλα ανεπιτήδευτα μάτια του.

Ποτέ μην αμελείς να κρατάς ένα ευάερο, ευήλιο και καθαρό  σπιτάκι χωρίς πολλά έπιπλα, μόνο ένα κρεβάτι με μυρωδάτα σεντόνια, κουζίνα, μπάνιο και ένα κοντραμπάσο σε ένα ψηλό βουνό, με θέα τη θάλασσα, στο βάθος του νου σου. Ένα πανέμορφο σπιτάκι με χοντρούς νησιώτικους ασπρότοιχους και σίτες στα παράθυρα για να μένουν απέξω όλες οι σκέψεις και συναισθήματα και όλα τα μικροπράγματα και τα κουνούπια της καθημερινότητας. Μόνο για σένα, ένα σπιτάκι όπου θα αράζεις, θα τραγουδάς χωρίς όρια, θα περπατάς γυμνός, θα κόβεις το ψωμί με το χέρι και θα ακούς τον αέρα να αλωνίζει από τα πέρατα του κόσμου.

Blue

Η φιγούρα του γίνεται γαλάζια ξεμακραίνοντας. Το ίδιο γαλάζιο των μακρινών βουνών και όλων των μακρινών πραγμάτων. Γαλάζιο: το χρώμα της απόστασης. Κι όποτε παίρνεις την απόφαση να ζήσεις ανώδυνα  καταλήγεις να είσαι πάλι η ασπρόμαυρη πάνινη κούκλα που παρατηρεί διπλωμένη τον κόσμο να κινείται σαν πολύχρωμο ποτάμι, κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα και θυμάσαι αμυδρά τη γεύση του. Κι αν αποφασίσεις να δεις τα πράγματα στα μάτια, ένα μεγάλο μπλε ποτάμι ανοίγει και μουσκεύει τα χάρτινά σου σχέδια.