Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Μικρό παράξενο

    Στο παζάρι, κάτω από την πύλη της εισόδου ένα παχουλό παιδί πουλούσε σφουγγάρια. Το ρώτησα πόσο έχουν και όταν απάντησε "ενάμιση ευρώ το πακέτο"  η φωνή του ακούστηκε εξωγήινη, κάπως πολλαπλή, λες και είχε ένα περίεργο μηχανισμό.
  Βρισκόμουν ακόμα σε ονειρική κατάσταση, επηρεασμένη από έναν εφιάλτη* που είχα δει πριν από λίγο; Ή μήπως είχε κάποιο πρόβλημα στο λαιμό; Το ρώτησα κι άλλα πράγματα για να ξανακούσω τη φωνή του και το κοίταζα διακριτικά προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Φαινόταν μια χαρά και ξέγνοιαστο. Τελικά το ρώτησα:
"Γιατί ακούγεται έτσι η φωνή σου;" κι αυτό απάντησε
"Α, έχει ηχώ εδώ" και όντως ήταν η πύλη που έκανε τη φωνή του να ακούγεται έτσι, σε εκείνη τη θέση, και μετά γελάσαμε κι οι δύο και το δικό του γέλιο ήταν εξωγήινο και αντηχούσε ακόμα τόσο παράξενα.

___________________________
*εφιάλτης: ήμουν λέει στο σπίτι που είχα μόλις νοικιάσει, και φοβόμουν λίγο που ήμουν μόνη μου εκεί. Σκοτεινή γειτονιά και πάντα είχα φόβο μη βγω και ξεχάσω τα κλειδιά, μην μπει κανείς μέσα. Κάποια στιγμή βγήκα για λίγο και άφησα ανοιχτή την πόρτα, να πεταχτώ κάπου πολύ κοντά. Μετά από λίγο σκέφτηκα να γυρίσω μη τυχόν μπει κανείς στο σπίτι, και γυρνώντας μου φάνηκε πως είδα μια σκιά μέσα καθώς περνούσα έξω από το παράθυρο αλλά ίσως ήταν ιδέα μου.
    Στάθηκα να κοιτάξω καλού κακού και κοιτάζοντας απότομα βλέπω όντως ένα άτομο μέσα στο σπίτι! Το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω. Τον εαυτό μου. Τον ίδιο μου τον εαυτό, λίγο αλλαγμένο με διαφορετικά μαλλιά και προσωπικότητα, τρομαγμένο όσο και εγώ, να φωνάζει και να φωνάζω, ο εαυτός μου με τρόμο και εγώ με θυμό. Αναγνώριζα τις εκφράσεις ήταν δικές μου, ήξερα πως νιώθει. Με ενοχλούσε αυτό. Αυτός ο φόβος στα μάτια του εαυτού μου, με θύμωσε τόσο που έτρεξα να τον πιάσω κρατώντας ένα τασάκι.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...