Ανακοίνωση

       Σε γενικές γραμμές, όταν αναρρωτιέται κανείς πώς να λειτουργεί στα δύσκολα, σε στιγμές που χρειάζεται σκέψη, σε μικρούς ή μεγάλους διχασμούς, βασανιστικά διλήμματα, αμφιβολίες για το αν πρέπει ή αν δεν πρέπει να κάνει κάτι, αποφάσεις ζωής, νομίζω ότι η καλύτερη και ίσως η πιο υγιής απόφαση είναι να κάνει ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, ό,τι του περνάει απ' την κεφάλα.
      Καμία λήψη απόφασης δεν θα έπρεπε να απασχολεί ένα μυαλό πάνω από 5 λεπτά. Μετά ακολουθούν επαναλήψεις, πολλή ανάλυση, πολλή λογική, λίγο καρδιά, ανούσιες λεπτομέρειες και σταδιακά κάψιμο. 

Φαέθων

    Το γατί στην αυλή μας είναι μάλλον άγγελος ή αυτόφωτο αστέρι ή κάτι τέτοιο. Για πολύ καιρό νομίζαμε ότι είναι θηλυκό και το φωνάζαμε Μίτση, μετά Αναμπέλα και μετά Μόρφω, όμως κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι δεν είναι κορίτσι, αλλά ούτε με αγόρι μοιάζει, ούτε με κάτι ενδιάμεσο και έτσι το ονομάσαμε Φαέθων γιατί πραγματικά φαίνεται να φωτίζεται από ένα δικό του φως. Είναι άσπρο με μια πολύ αχνή πορτοκαλί γραμμή πάνω από τα μάτια του. Μάτια γαλάζια που ακτινοβολούν και σε καθηλώνουν.

   Πολλές φορές όταν υπάρχουν φόβοι,άγχος που ταράζει τη καρδιά μου, καθημερινά ερωτήματα, ψάχνω την απάντηση σε αυτά τα μάτια, έχω την τύχη αυτή. Απλώνεται μια παράξενη σιωπή όταν συνομιλούμε έναν μακρύ διάλογο με τα μάτια. Τίποτα που μπορώ να περιγράψω με λέξεις, απλά όλη η ισορροπία του κόσμου βρίσκεται στη μορφή του, στο βλέμμα του, στο περπάτημα το αέρινο, πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, τι έχει νόημα και τί δεν έχει, το δίκαιο και το άδικο, όλα βρίσκουν τη θέση τους σε αυτά τα φωτεινά μάτια του αγγέλου με μορφή γάτας στην αυλή μας.

Nuages

  Εχτές, τάισα πάλι τα μάτια μου σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο. Είχα την τύχη να δω το εργοστάσιο που φτιάχνονται τα σύννεφα. Είναι ένα μικρό εργοστάσιο στη μέση του πουθενά, φυτεμένο μέσα σε πράσινες πεδιάδες. Από το φουγάρο του έβγαινε μια συννεφένια γραμμή που οδηγούσε σε τεράστιες φούσκες από σύννεφα που κάλυπταν όλο τον ουρανό. Όταν γλύκανε ο απογευματινός ήλιος, μας φωτογράφιζε με τις ροζ ακτίνες του και τα σύννεφα στάζαν σιρόπι στις πλαγιές. 

    Και αργότερα, πιο κάτω, κάποια οινοπνευματί μικροσύννεφα, κουρασμένα από τα πήγαινέλα της μέρας, είχαν απλώσει το κορμί τους στις κορυφές μιας σειράς βουνών, κάνοντας τάχα πώς είναι τα βαμβακένια μαλλιά τους. Τόση ομορφιά, νόμιζα ότι ήταν αρκετή να μαγέψει και τον πιο απαθή νου, κι όμως πώς γίνεται και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φυλακίζουν μονόκερους.

Το πρόβλημα του συναφιού

     Τα κακό με τα καλά ντοκιμαντέρ και τα καλά βιβλία είναι ότι δεν τα βλέπουν ποτέ αυτοί που θα είχε νόημα να τα δουν, κι αν τύχει να τα δουν, θα τα προσπεράσουν γιατί δεν θα  τους αγγίξει ή δεν θα καταλάβουν καν τη γλώσσα τους. Θα τα δουν αυτοί που συμφωνούν και τα έχουν σαν ευαγγέλιο, θα το μοιραστούν με άλλους του ίδιου συναφιού αλλά έτσι δεν αλλάζει κάτι. 

     Ο καθένας παραμένει στο συνάφι του και στην ασφάλεια του συναφιού του. Και η απέχθεια αυτή του κάθε συναφιού για το άλλο είναι που θρέφει τον δηλητηριώδη κισσό με το παχύ του φύλλωμα που καλλιεργήθηκε με τόση προσοχή ώστε να διατηρούμαστε διαιρεμένοι, απομονωμένοι, φοβισμένοι και οργισμένοι ο καθένας στη φωλιά του, ενώ ταυτόχρονα υποφέρουμε όλοι από την ίδια ασθένεια.

Ανακοίνωση

Κάλλιο τώρα παρά αργά.

Σχετικά με τον Πούμα

Καταρχάς το κανονικό πούμα μοιάζει με γατί

    Το αγαπημένο μου ανθρώπινο ον είναι ο σκύλος του γείτονα, ο Πούμα. Είναι ένα μόνιμα χαμογελαστό, μικρό φουντωτό μπαλάκι που περπατάει άτσαλα και μπερδεύει τα μπούτια του και ένας Θεός ξέρει γιατί του δώσανε το όνομα ενός στυλάτου αιλουροειδούς. 

    Κάθε πρωί  που βγαίνω από το σπίτι, μου δαγκώνει γαργαλιστικά τις γάμπες, όσο σκεφτική ή βιαστική κι αν είμαι, με αποτέλεσμα να χοροπηδάω με σοβαρότητα, σχεδόν χορεύοντας προς το αυτοκίνητο και τελικά να σκάω στα γέλια. Πριν κλείσω την πόρτα, χώνει την μουσούδα του και με κοιτάει με τα ανθρώπινα μάτια του περιμένοντας τα καθημερινά χάδια στο μικρό κουταβίσιο κεφάλι του.

   Και όταν γυρνάω πάλι και ανοίγω την πόρτα με υποδέχεται με τόση χαρά που κυριολεκτικά κατουριέται επάνω του. Κάθε μέρα! Ενθουσιάζεται τόσο που σε κάνει πραγματικά να νιώθεις σημαντικό άτομο.. Αξίζω τέτοια υποδοχή; Κάθε μέρα;
     Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να μας υποδέχονται  με τόση γνήσια, ακούραστη χαρά όλοι οι δικοί μας άνθρωποι και γνωστοί, ο διευθυντής, οι συνάδελφοι κτλ..τόσο συνειδητοποιημένα, χωρίς να βαριούνται τη ρουτίνα... συνειδητοποιώντας τόσο απλά ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και αξίζει ένα τόσο χαρούμενο καλωσόρισμα..!

Ανακοίνωση

Απόλυτη Αποδοχή του Εαυτού

Η φωνή του μετρό

  Ποια είναι αυτή η γυναίκα που κάνει τις ανακοινώσεις στο μετρό; Κυκλοφορεί ανάμεσά μας; Διηγείται στις φίλες της πόσο πλάκα είχε η ηχογράφηση των ανακοινώσεων και αυτές με τη σειρά τους το διηγούνται στον άντρα με τον οποίο βγήκαν πρώτο ραντεβού λόγω αμηχανίας και έλλειψης θεμάτων για συζήτηση, νιώθοντας κατά βάθος και λίγη περηφάνεια που γνωρίζουν ένα τόσο διάσημο- άσημο πρόσωπο. Κι αυτός με τη σειρά του το διηγείται σε ένα φίλο του στο καφέ αφού του έχει περιγράψει με λεπτομέρεια τις αναλογίες της φίλης γιατί δεν είναι και το πιο σημαντικό θέμα αλλά είναι κάτι. Και όμως στα αυτιά μου δεν έχει φτάσει ποτέ κάτι τέτοιο.

    Δεν έτυχε ή μήπως ισχύει αυτό που πάντα φανταζόμουν; Ότι αυτή η φωνή δεν ανήκει σε άνθρωπο.. ότι είναι μια ηλεκτρονική οντότητα που διαλογίζεται αιώνια μέσα σε ένα ψηφιακό μικροσύμπαν κρατώντας με τα χέρια της τους κροτάφους της για να συγκεντρωθεί σε κάθε ανακοίνωση κλείνοντας τα μάτια της, με τα καλώδια - μαλλιά της να κολυμπούν αιθέρια σε μια δυαδική λίμνη από 0101000101 κτλ. Κι ίσως είναι αυτή που βρυχάται και όχι το τραίνο που πλησιάζει όταν ακούγεται αυτό το ανατριχιαστικό τσίριγμα. Και αιώνια ανακοινώνει, ακόμα και όταν νομίζουμε ότι έχει σταματήσει, αυτή συνεχίζει με υπέρηχους να ανακοινώνει κανόνες συμπεριφοράς που τους ακολουθούμε ασυνείδητα γιατί δεν καταλαβαίνουμε καν ότι τους ακούμε...

  "Η παραμονή του βλέμματος (απευθείας κάρφωμα) σε συνεπιβάτες - όταν ξεπερνάει τα 4 δευτερόλεπτα αφότου αυτοί το αντιληφθούν - θεωρείται παράνομη και καταχρηστική."

    "Επιτρέπεται  η παρατήρηση των ειδώλων στα τζάμια του τραίνου (το τζαμοκοίταγμα) και δεν υπάρχει σαφής περιορισμός στο αλληλοκοίταγμα μέσω τζαμιών εφόσον δεν θεωρείται επίσημη συναλλαγή βλέμματος και δεν μπορεί να αποδειχθεί. "

    "Η λέξη αποβάθρα να μη χρησιμοποιείται σαν βρισιά παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις." 

   "Απαγορεύεται η απελευθέρωση σωματικών αερίων με οποιονδήποτε τρόπο όταν ο συρμός περνάει από σήραγγα, κίνδυνος εκτόξευσης"

   "Επιτρέπεται να αποκοιμηθείτε σιωπηλά αν φοράτε γυαλιά ηλίου και κρατάτε εφημερίδα κάνοντας ότι διαβάζετε. Δεν επιτρέπεται η αλόγιστη χρήση ξένου ώμου για περιστασιακό ύπνο εκτός αν μπορεί να αποδειχθεί ότι το κεφάλι σας κατρακύλησε εκεί εν αγνοία σας από το κούνημα του τραίνου. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται το υπνοσάλιο σε ξένα ρούχα ή στα καθίσματα του συρμού."

   "Συνεχίστε τον ύπνο σας, τον βαθύ ύπνο."
   "Προσοχή στο κενό ανάμεσα στις σκέψεις σας." 

   "Προσοχή στο κενό ανάμεσα σας." 

   "Please mind th gap between the people."

Blue in Green

       O Bill Evans άνοιξε τα βλέφαρά μου σήμερα το πρωί. Τρύπωσε το παιχνιδιάρικο πιάνο του στα αυτιά μου ξεδιπλώνοντας μια χαλαρή, συννεφιασμένη μελωδία που θα μπορούσε να εξιστορεί τις σκέψεις ενός μοναχικού πεύκου δίπλα στη θάλασσα. Μπλε στο πράσινο. Είμαι το πράσινο, ένα σοβαρό σκούρο πράσινο. Είμαι ράθυμη. Είμαι η προσωποποίηση της νωθρότητας. Ήρθε ο καιρός που όλα τα πρόσωπα μοιάζουν οικεία και όλες οι νότες χιλιοακουσμένες. Ήταν αναμενόμενο. (Μικροί λυγμοί ξεπηδούν απ' το μολύβι μου, το αγαπημένο μου, σε κάθε ανάσα απ'το χαρτί, στο τέλος κάθε λέξης, αναπνέουμε μαζί, κοντανασαίνουμε)

    Δυο μάτια με κοιτούν, δυο ολοζώντανα μάτια, τόσο υγιή που μοιάζουν να φωνάζουν με θράσος το γυάλινο γαλάζιο τους, οι γραμμές τους σαν με στυλό καλοσχηματισμένες με νεύρο, πεντακάθαρες, υπέροχες. Θα μπορούσα να λουστώ με την αγνότητά τους. Θα μπορούσα να κάνω το μπάνιο μου σ'αυτά τα καθαρά νερά με τις φλέβες του ήλιου να χορεύουν στο βυθό τους. Ποιος δεν ονειρεύεται μια ελεύθερη βουτιά σε δροσερή, αλμυρή θάλασσα.. Κι όμως τα ανοιγμένα φτερά περιέργως με πονάνε. Μπαχαρικά συναισθήματα, εύγευστα αλλά ενοχλητικά στην υπερβολή τους.  

   Πρέπει να σηκωθώ κι αυτό μοιάζει με το τέλος μιας ταινίας στο σινεμά. Το τέλος ήταν καλό.Τώρα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα λευκά φώτα που κάνουν τα πράγματα να φαίνονται βαρετά και καθημερινά. Τώρα πρέπει να δεχτούμε πάλι την πεζή μας αλήθεια περπατώντας στην έξοδο, συζητώντας τις συνηθισμένες κουβέντες μας, τρώγοντας τα χιλιοφαγωμένα πλαστικά φαγητά μας, ψάχνοντας κρυφά μέσα μας κι οι δυο να θυμηθούμε την ίδια λέξη στις αναμνήσεις της ζωής μας. Δεν θυμάμαι καν τη λέξη, έχει να κάνει με άγχος ευχάριστο; άρχιζε από "α"; αδρεναλίνη; Αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός... δυνατό, ευχάριστα; Από "ε"; Ένταση; ..Που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός...με κίνηση.. από "π"; Περιπέτεια! ναι περιπέτεια..

Ανακόινωση

Λίγα πράγματα στο κόσμο είναι τόσο μεγαλειώδη όσο οι λεμονανθοί.

Παιχνίδι ισορροπίας

   Αν έφτιαχνα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι θα το έκανα όπως αυτό της πραγματικότητας που ζούμε. Χωρίς κανόνες έτοιμους. Θα πρέπει να τους ανακαλύψεις μόνος σου παίζοντας, ζώντας. Είναι πραγματικά τρομερή ιδέα, πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς; Ένα παιχνίδι που οι κανόνες φαίνονται στην πορεία. Ακόμα και ο σκοπός του παιχνιδιού δεν είναι γνωστός. Πραγματικά έξυπνο.

   Και μπορεί να μην το βρεις ποτέ. Πολλοί το παραπαίρνουν στα σοβαρά, άλλοι θυμώνουν που χάνουν και άλλοι ψωνίζονται που κερδίζουν, άλλοι γελάνε με αυτούς που θυμώνουν και ψωνίζονται, άλλοι τα παρατάνε ή ξενερώνουν, άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι παιχνίδι και απλά περιμένουν, όπως σε μια ουρά τράπεζας, ποιος ξέρει τί. Οι περισσότεροι θέλουν έτοιμους κανόνες. 

   Κι όμως υπάρχουν κρυμμένοι γύρω μας στο κάθετι, δε χρειάζεται να στο πει κανείς. Υπάρχουν πάτερνς, διάφορα μοτίβα όμοια σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Η σημαντικότητα του να κρατήσεις μια συνεχή ισορροπία στη ζωή σου για να μπορέσεις να πάρεις τα πάνω σου και να εξελιχτείς σαν άτομο, να απογειωθείς και να δημιουργήσεις... να ένας σκοπός του παιχνιδιού που προκύπτει από τις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής. Όποιος ισορροπήσει περισσότερο κερδίζει.

    Το ίδιο μοτίβο μπορείς να το νιώσεις σε κάθε προσπάθεια σου να μάθεις να κάνεις οτιδήποτε, π.χ wind-surfing. Μπορεί να σου πάρει μέρες για να μάθεις να ισορροπήσεις έστω και 5 δευτερόλεπτα στη σανίδα. Όλες τις υπόλοιπες κουραστικές ώρες μπορείς να τρως τα μούτρα σου, να πέφτεις και να ξαναπέφτεις ατσούμπαλα στο νερό, με όλους τους τρόπους που μπορεί να πέσει κάποιος. Αλλάζεις όμως κάθε φορά κάτι άλλο μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως παρατείνει την ισορροπία, ψάχνεις τους κανόνες που μπορούν να σε κρατήσουν όρθιο, πχ να λυγίσεις τα γόνατα. Αυτά τα 5 θεϊκά δευτερόλεπτα όμως που καταφέρνεις να τσουλήσεις απαλά στο νερό, χωρίς καν να βάζεις δύναμη, καταλαβαίνεις τι σημαίνει αρμονία. Έτσι είναι και με τις σχέσεις των ανθρώπων.

     Όπως και όταν προσπαθείς να απογειώσεις έναν χαρταετό. Είναι σαν να προσπαθείς να απογειώσεις τον εαυτό σου. Έχεις κάνει ήδη πολλά γκελ πέφτωντας δεξία και αριστερά, την ώρα που οι άλλοι χαρταετοί αλωνίζουν στα σύννεφα, αλλά ένας καλός άνεμος, μια καλή στάση, ένα σωστό τράβηγμα, η θέλησή σου, μπορεί να σε απογειώσει ξαφνικά, και δειλά δειλά να ξαμολυθείς στα πέρατα του ουρανού, να συνομιλείς με άλλους χαρταετούς που είναι πιο ψηλά από σένα,  να μπλέκεσαι μαζί τους αρκεί να μη μπλεχτούν πολύ τα σκοινιά σας και καταλήξεις μισκοσκισμένος σε καμιά ταράτσα ή σε σύρματα της ΔΕΗ. (δεν ξέφυγα πολύ απ' την αλληγορία). Συμπέρασμα: Η Καθαρά Δευτέρα είναι μια οπτικοποίηση του παιχνιδιού της ζωής που ζούμε και ίσως έπρεπε να το είχα καταλάβει 40 μέρες νωρίτερα. 

Ανακοίνωση

Δεν μπορείς να τα 'χεις όλα. Γιατί και να καταφέρεις να τα 'χεις όλα χάνεις αυτομάτως τον εαυτό σου. Και η πρόταση αναιρείται  όταν δεν  υπάρχει υποκείμενο. Ναι, είναι κάτι που γίνεται τόσο μυστηριωδώς αυτόματα  όσο και ο καφές μηχανής. Και σ' αυτή την περίπτωση θα είναι τυχερός κανείς αν προλάβει μέσα στην αναμπουμπούλα που ο ίδιος δημιούργησε να καταλάβει μια τυχαία στιγμή ότι κάπου ξέχασε τον εαυτό του. Είναι πρόβλημα χρόνου.

Το μόνο

Το μόνο που μπορεί πραγματικά να ωριμάσει κάποιον πρέπει να είναι η αγάπη. Η υπομονετική, διαρκής,  χωρίς όρους αγάπη. Η τριβή στην αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιφερειακά.

Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου (η φράση αυτή να διαβάζεται με brutal τόνο στη φωνή)

     Ο "Αιφνίδιος Θάνατος του φόβου" δεν είναι κάτι που επινόησα άμεσα αλλά έμμεσα. Θέλω να πω ότι με έναν περί... όχι δεν θα το εξηγήσω ακριβώς εδώ. Ο διευθυντής του ωδείου ήρθε βιαστικός όπως πάντα και χωρίς να με κοιτάει στα μάτια, όπως πάντα. Μου έδωσε ένα χαρτί με τα μαθήματα που αποφάσισε ότι θα μπορούσα να διδάξω αν ήθελα . "Τελικά με συμπαθεί ο κακομοίρης" σκέφτηκα. "Τι καλός.."

    Διάβασα το χαρτί. Έγραφε "Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου". Αυτό είναι το μάθημα που θα διδάξω; Διαβάζω καλά; Εγώ θα διδάξω τί και ως τι; Αδύνατο. Στάθηκα μια στιγμή να το ερμηνεύσω κάνοντας μια σειρά από σκέψεις. Ο αιφνίδιος θάνατος του φόβου ή ο αιφνίδιος φόβος του θανάτου; Το πρώτο ακούγεται σαν παραλλαγή του δεύτερου το οποίο ακούγεται πιο λογικό. Αλλά το πρώτο αν το σκεφτείς είναι πιο ενδιαφέρον. Πολύ πιο ενδιαφέρον. 

    "Ναι! μπορώ να το διδάξω!" είπα με ενθουσιασμό γιατί συμπτωματικά, προχτές που περπατούσα δίπλα στη θάλασσα σκεφτόμουν πόσο ο φόβος μοιάζει με τη χειρότερη αρρώστια στη γη με το να μας κρατάει ακινητοποιημένους. Είναι το αρχικό στάδιο που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να μάθουμε ή να χτίσουμε οτιδήποτε.
    Πρέπει να τον αποδεχτούμε σε πρώτη φάση και μετά να τον αφήσουμε αιφνίδια και απροειδοποίητα πίσω μας μια μέρα, με την ίδια αποφασιστικότητα που ανοίγουμε μια σοκολάτα, όλη δηλαδή την αποφασιστικότητα που μπορούμε να μαζέψουμε μέσα μας... Αρκεί μια σκέψη: ότι ούτως ή άλλως  δεν μας ανήκει ουσιαστικά τίποτα και άρα δεν έχει νόημα να τρέμουμε μην χάσουμε κάτι. Δεν έχουμε πραγματικά τίποτα. 

   Η βαθιά συνειδητοποίηση αυτής της σκέψης σε όλα τα επίπεδα και η ταυτόχρονη εκτίμηση της ικανοποίησης που μπορεί να προσφέρει μια γενναία καρδιά μπορεί να κάνει το φόβο να πάψει να πετάγεται με το παραμικρό σαν σφήνα κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε οποιοδήποτε είδος 'άγνωστου'. 

   "Ναι!μπορώ να το διδάξω!" φώναξα, γιατί έπειτα από αυτές τις σκέψεις που εξελίχτηκαν αστραπιαία στο κεφάλι μου κατάλαβα ότι αυτά αρκούν για να διδάξω αυτό το γνωστικό αντικείμενο και είναι πολύ ενδιαφέρον και απαραίτητο για κάθε νέο που ξεκινάει να μάθει μουσική ή οτιδήποτε. 

   Δεν ξέρω αν ήταν ο ενθουσιασμός με τη φράση "Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου" ή κάποιος θόρυβος που έκανε η γάτα το πρωί, ώστε να ξυπνήσω και να το σημειώσω. Πάντως ξύπνησα με αυτές τις λέξεις στο στόμα μου και περίπου τότε κατάλαβα ότι ήταν όνειρο και δυστυχώς δεν θα το δίδασκα στα παιδιά. Κρίμα γιατί θα αφιέρωνα ένα μάθημα στο δίπολο φόβος - φαντασία, εξηγώντας ότι ο φόβος είναι μια αρνητική χρήση της φαντασίας. Έχουν την ίδια δύναμη να διαμορφώνουν την πραγματικότητα, γι αυτό και αν φοβάσαι κάτι πολύ συμβαίνει αλλά και αν οραματίζεσαι κάτι πραγματικά καλό, επίσης συμβαίνει. Άρα, είναι στο χέρι του καθενός να διοχετεύσει την ενέργεια του φόβου του σε δημιουργικότητα αντί να τη στρέφει εναντίον του εαυτού του και των άλλων.
    Και το πρώτο βήμα γι αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από τον "Αιφνίδιο Θάνατο του Φόβου|"

Περίσταση Άνοιξη

Πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο Θεός καμιά φορά κρατάει και χρυσομπογιές αντί για κεραυνούς στα πελώρια λευκά χέρια του γεμάτα μύες και φλέβες μέσα στις οποίες περνούν αδιάκοπα σύννεφα και κομήτες.

Πρόσεξε κανείς τη χρυσόσκονη που καθόταν στα σταχένια  μαλλιά του οδηγού λεωφωρείου σήμερα το πρωί; Πρόσεξε κανείς  τον παιχνιδιάρικο θόρυβο που έμοιαζε με χαχανιτά πάπιας; ήταν το άδειο πλαστικό μπουκάλι που φύσηξε ο αέρας μέχρι το τέλος της κατηφόρας περιμένοντας να του συνεχίσει κάποιος άλλος την πορεία.

Πρόσεξε κανείς το τρανταχτό φωσφορούχο γρασίδι , τις μυρωδίτσες από τα χαμομηλάκια και τα μημελησμόνια που βροντοφωνάζουν "Ήρθε η άνοιξη!"; Μαζί τους και μια παρέα από μυγάκια διαφόρων ειδών που συνομωτούν αρμονικά, σχηματίζοντας περιστασιακά νεφελώματα και κάνοντας περιστασιακό έρωτα με πρόσχημα τη διαιώνιση του είδους τους. Περίσταση η άνοιξη.

Καλύτερα

(Ω! Τι θεία τύχη! Μου απέμεινε ένα στυλό στο βάθος της τσάντας. Συνήθως στα ταξίδια ποτέ δεν είχα ένα στυλό πάνω μου, ιδίως όταν είχα τις εμπνεύσεις του αιώνα..)

   Στο φως της μέρας κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήταν άσχημος, περίεργος και τρίχες πετάγονταν από κάθε μεριά του κεφαλιού μου, δίνοντας του ένα πολύ ακαθόριστο σχήμα, σχεδόν ακανθόριστο. Ήμουν άρρωστη οπότε και πήγα στο γιατρό και μου έδωσε κάτι μαρκαδόρους με τους οποίους έπρεπε να ζωγραφίζω δύο φορές την ημέρα, πριν και μετά το φαγητό. Έτσι και έκανα. 

    Τις πρώτες μέρες δεν ήξερα τί να ζωγραφίσω  και η αναποφασιστικότητά μου επιβάρυνε την υγεία μου. Τεράστιοι, γιγάντιοι, αβυσσαλέοι βήχες από τα έγκατα της ύπαρξής δεν μου επέτρεπαν να ζωγραφίσω. Κάποια στιγμή πήρα βαθιές ανάσες και έτσι σώπασε το θηρίο μέσα μου. Κατάλαβα πως ένας μικρός φόβος είχε κουρνιάσει σε μια γωνίτσα του μυαλού μου, σαν κρυουλιάρικο γατί: Τα καλά πράγματα και τα ταλέντα βαριούνται να σε ακολουθούν αιωνίως, ιδίως όταν τα φτύνεις, τα πατάς και τα πασπαλίζεις με λάσπη και σκουλήκια.

   Κάποτε οι μαρκαδόροι μου, ακόμα και οι τελειωμένοι που τα 'χαν φτύσει από την παιδική καλλιτεχνική μανία, είχαν απευθείας σύνδεση με τη φαντασία μου, κανένας μεσάζων όπως με τις πατάτες. Τα χρώματα ήταν το όπλα μου και όχι οι λέξεις. Κάποτε οι μπογιές μου ήταν το μαγικό ραβδί των επιθυμιών μου. Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω αυτό το έργο τέχνης με τίτλο "Θεραπευτικό ταξίδι στο λειβάδι με τους ιουνίπερους", το οποίο ολοκλήρωσα μέσα σε μια βδομάδα, και ήδη νιώθω καλύτερα.

Καταστρέφειν

"Ένστικτο.." είπε η λύκαινα όταν είδε τον άνθρωπο να καίει το δάσος.

Πάγχος

Χειρότερο από το άγχος είναι το πάγχος, όταν δηλαδή τρως από άγχος και σε αγχώνει ότι παχαίνεις και το άγχος αυτό σε κάνει να τρως περισσότερο. Αυτός ο φαύλος κύκλος θα μπορούσε να ονομαστεί πάγχος κάτω από ορισμένες συνθήκες (γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο άρχισε πρώτο). (Σίγουρα το άγχος αλλά ας είμαστε δίκαιοι).

Κάποιες φορές, αν ξέρεις καλά το σώμα σου, μπορείς να νιώσεις ότι παχαίνεις την ώρα που συζητάς για μουσικολογία, ότι ο κώλος σου διευρύνεται όπως ενός τυχερού ανθρώπου αλλά χωρίς την ανάλογη τύχη, ότι γίνεται όλο και πιο νομοταγής όσον αφορά τη βαρύτητα.

Όπως η αγάπη. Μερικές φορές γίνεται αβάσταχτη σαν κασκόλ το καλοκαίρι ή σαν καραμέλα βουτύρου με γέμιση καραμέλα. Και είναι δύσκολο να βγεις από τη λούπα της, δύσκολο να ξεχωρίσεις τις δικές σου λέξεις σε μια γλώσσα κοινή, δύσκολο να ξεχωρίσεις τα όρια του εαυτού σου ακόμα και των μαλλιών σου, ίσως κάποια στιγμή δεν θυμάσαι καν κανένα όριο. Όπως δυο γειτονικές χώρες που μοιάζουν οι παραδόσεις τους. Αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι να χάσεις έτσι λένε. Πως βρίσκεις πιο πολλά. "Αν θες να μείνεις για πάντα νέα, μην αγκιστρώνεσαι σε τίποτα, μην προσπαθείς να κρατήσεις τίποτα, απλά κύλα σαν το ποτάμι που είναι πάντα δροσερό, αιώνιο" έλεγε η γιαγιά εαυτός μου (ανάμνηση από το μέλλον)

Ζω μέσα σε μια κιθάρα

Ζω μέσα σε μια κιθάρα
Οι φωνές των χορδών της είναι τα αδέρφια μου
περπατώ στη λεωφόρο των τάστων,
κάθε μέρα ανακαλύπτω άλλες πολιτείες
Ζω μέσα σε μια κιθάρα
και η μυρωδιά των ξύλων είναι το δικό μου οξυγόνο
τρέφομαι με τις στρογγυλές μπάσες νότες της
και με το κελάηδισμα από σύρσιμο δαχτύλων.
πίνω νερό από το αιώνιο ποτάμι που τρέχει σε κάθε τραγούδι
με ποτίζει η βροχή του αρπίσματος
Πάλλομαι μαζί της, ο λόγος της με σκορπίζει στους τοίχους
στα μαλλιά των ανθρώπων, με βουτάει στην καρδιά των πραγμάτων
Με μαζεύει πίσω στη θαλπωρή της κοιλιά της κι εγώ ανασταίνομαι.

Μικρό παράξενο

    Στο παζάρι, κάτω από την πύλη της εισόδου ένα παχουλό παιδί πουλούσε σφουγγάρια. Το ρώτησα πόσο έχουν και όταν απάντησε "ενάμιση ευρώ το πακέτο"  η φωνή του ακούστηκε εξωγήινη, κάπως πολλαπλή, λες και είχε ένα περίεργο μηχανισμό.
  Βρισκόμουν ακόμα σε ονειρική κατάσταση, επηρεασμένη από έναν εφιάλτη* που είχα δει πριν από λίγο; Ή μήπως είχε κάποιο πρόβλημα στο λαιμό; Το ρώτησα κι άλλα πράγματα για να ξανακούσω τη φωνή του και το κοίταζα διακριτικά προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Φαινόταν μια χαρά και ξέγνοιαστο. Τελικά το ρώτησα:

"Γιατί ακούγεται έτσι η φωνή σου;" κι αυτό απάντησε

"Α, έχει ηχώ εδώ" και όντως ήταν η πύλη που έκανε τη φωνή του να ακούγεται έτσι, σε εκείνη τη θέση, και μετά γελάσαμε κι οι δύο και το δικό του γέλιο ήταν εξωγήινο και αντηχούσε ακόμα τόσο παράξενα.

___________________________

*εφιάλτης: ήμουν λέει στο σπίτι που είχα μόλις νοικιάσει, και φοβόμουν λίγο που ήμουν μόνη μου εκεί. Σκοτεινή γειτονιά και πάντα είχα φόβο μη βγω και ξεχάσω τα κλειδιά, μην μπει κανείς μέσα. Κάποια στιγμή βγήκα για λίγο και άφησα ανοιχτή την πόρτα, να πεταχτώ κάπου πολύ κοντά. Μετά από λίγο σκέφτηκα να γυρίσω μη τυχόν μπει κανείς στο σπίτι, και γυρνώντας μου φάνηκε πως είδα μια σκιά μέσα καθώς περνούσα έξω από το παράθυρο αλλά ίσως ήταν ιδέα μου.
    Στάθηκα να κοιτάξω καλού κακού και κοιτάζοντας απότομα βλέπω όντως ένα άτομο μέσα στο σπίτι! Το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω. Τον εαυτό μου. Τον ίδιο μου τον εαυτό, λίγο αλλαγμένο με διαφορετικά μαλλιά και προσωπικότητα, τρομαγμένο όσο και εγώ, να φωνάζει και να φωνάζω, ο εαυτός μου με τρόμο και εγώ με θυμό. Αναγνώριζα τις εκφράσεις ήταν δικές μου, ήξερα πως νιώθει. Με ενοχλούσε αυτό. Αυτός ο φόβος στα μάτια του εαυτού μου, με θύμωσε τόσο που έτρεξα να τον πιάσω κρατώντας ένα τασάκι.