Μικρό παράξενο

    Στο παζάρι, κάτω από την πύλη της εισόδου ένα παχουλό παιδί πουλούσε σφουγγάρια. Το ρώτησα πόσο έχουν και όταν απάντησε "ενάμιση ευρώ το πακέτο"  η φωνή του ακούστηκε εξωγήινη, κάπως πολλαπλή, λες και είχε ένα περίεργο μηχανισμό.
  Βρισκόμουν ακόμα σε ονειρική κατάσταση, επηρεασμένη από έναν εφιάλτη* που είχα δει πριν από λίγο; Ή μήπως είχε κάποιο πρόβλημα στο λαιμό; Το ρώτησα κι άλλα πράγματα για να ξανακούσω τη φωνή του και το κοίταζα διακριτικά προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Φαινόταν μια χαρά και ξέγνοιαστο. Τελικά το ρώτησα:

"Γιατί ακούγεται έτσι η φωνή σου;" κι αυτό απάντησε

"Α, έχει ηχώ εδώ" και όντως ήταν η πύλη που έκανε τη φωνή του να ακούγεται έτσι, σε εκείνη τη θέση, και μετά γελάσαμε κι οι δύο και το δικό του γέλιο ήταν εξωγήινο και αντηχούσε ακόμα τόσο παράξενα.

___________________________

*εφιάλτης: ήμουν λέει στο σπίτι που είχα μόλις νοικιάσει, και φοβόμουν λίγο που ήμουν μόνη μου εκεί. Σκοτεινή γειτονιά και πάντα είχα φόβο μη βγω και ξεχάσω τα κλειδιά, μην μπει κανείς μέσα. Κάποια στιγμή βγήκα για λίγο και άφησα ανοιχτή την πόρτα, να πεταχτώ κάπου πολύ κοντά. Μετά από λίγο σκέφτηκα να γυρίσω μη τυχόν μπει κανείς στο σπίτι, και γυρνώντας μου φάνηκε πως είδα μια σκιά μέσα καθώς περνούσα έξω από το παράθυρο αλλά ίσως ήταν ιδέα μου.
    Στάθηκα να κοιτάξω καλού κακού και κοιτάζοντας απότομα βλέπω όντως ένα άτομο μέσα στο σπίτι! Το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω. Τον εαυτό μου. Τον ίδιο μου τον εαυτό, λίγο αλλαγμένο με διαφορετικά μαλλιά και προσωπικότητα, τρομαγμένο όσο και εγώ, να φωνάζει και να φωνάζω, ο εαυτός μου με τρόμο και εγώ με θυμό. Αναγνώριζα τις εκφράσεις ήταν δικές μου, ήξερα πως νιώθει. Με ενοχλούσε αυτό. Αυτός ο φόβος στα μάτια του εαυτού μου, με θύμωσε τόσο που έτρεξα να τον πιάσω κρατώντας ένα τασάκι.

Αληθινός πλούτος

tabooinos, "Δυτικά του ήλιου και Ανατολικά του φεγγαριού", ακουαρέλα

 Ό,τι κι αν συμβαίνει, όσα και αν αλλάζουν προς τα πάνω ή προς τα κάτω, είναι εκεί. Η μουσική αρκεί. Μπορείς πάντα να κατοικήσεις σε μια υπέροχη συγχορδία μεθ' εβδόμης όπως και να είναι ο καιρός. Ματζόρε ή Μινόρε. Να βρεις θαλπωρή σε μια κιθάρα. Μπορείς πάντα να πιεις τις υγρές νότες του πιάνου. Ακόμα και η ανάμνησή τους ξεδιψάει. Ο αληθινός πλούτος.

Το εμείς είναι το νέο εγώ

  Ένα μικρό παιδάκι ντυμένο στα μαύρα που μιλάει με σοβαρότητα υπουργού και μια μαργαρίτα το χειμώνα δεν είναι τόσο ευχάριστα νέα, είναι μια ανισορροπία κι όποιος πιστεύει ότι έχει καταλάβει τι συμβαίνει καλύτερα να κάνει μια στροφή και να ξανάρθει με ερωτηματικά. Ας αφήσουμε τις θεωρίες και ας ξεκινήσουμε από την αποδοχή της άγνοιας σαν βασικό χαρακτηριστικό μας. Ας κρατήσουμε τουλάχιστο τα χέρια μας ενωμένα αντί να κρατάμε τα αυτιά μας κλειστά και τα μάτια μας σφαλισμένα.

   Λυπάμαι που τα φύλα εκφυλίζονται και οι χορδές ξεκουρδίζονται. Που οι μικρές γωνιές γεμίζουν από αδέξιους κώλους. Ξέρω τι να γίνω στην επόμενη ζωή μου, μια πόα. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσω εδώ και να θυμηθώ τους στίχους εκείνου του μαγικού τραγουδιού.  Να θυμηθώ το ξόρκι που κανείς ποτέ δεν μου έμαθε και που χωρίζει τη ζωή σε πριν και μετά, να θυμηθώ το χρώμα των ματιών σου.

   Εδώ, καλούμαστε να θυμηθούμε όχι να μάθουμε.
Καλούμαστε να ξεμάθουμε όσα με κούραση μας μαθαίνουν και να θυμηθούμε, απλά να θυμηθούμε με ηρεμία αυτά που ήδη ξέραμε όταν πρωτοήρθαμε. Καλούμαστε να γίνουμε ένα εμείς και όχι πολλά χαμένα εγώ. Καλούμαστε να παίξουμε και όχι να συμμορφωθούμε. Είναι ειρωνεία. Μοιάζει με παράξενο σενάριο όπως οι περισσότερες αλήθειες αυτής της πραγματικότητας. Όπως το ότι να μεγαλώνεις είναι ωραίο και όχι άσχημο όπως όλοι έλεγαν. Μαθαίνεις να μετριάζεις τα δράματα και να λες απλώς κρίμα. Να ξεδιαλέγεις όσα χρειάζεσαι και να πετάς φόβους, ανασφάλειες, αντικείμενα, λόγια, αναλύσεις, αναμνήσεις και ιδέες που ξέρεις ότι δεν ωφελούν. Αναδιπλώνεσαι. Πετάς το παλιό σου δέρμα. Μαθαίνεις να αφαιρείς και αυτό σε κάνει όλο και πιο ανάλαφρο.

  Κι όλα αυτά είναι τόσο απλά και όμορφα και συμβαίνουν υπέροχα μόνα τους, αν καταφέρεις και αποφύγεις να διαπράξεις το πιο αποτρόπαιο και ταυτόχρονα καθημερινό έγκλημα αυτού του κόσμου. Τη θυσία. Τη θυσία του παιδικού σου εαυτού. Οι περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν ξαφνικά μια μέρα. Το βλέπεις. Το νιώθεις στο βλέμμα ενός παλιού συμμαθητή. Είναι θολό και λείπει η ζωντάνια και η λαμπερότητα. Κι αυτός είναι ένας λόγος που δεν μου αρέσει το κάπνισμα. Γιατί θυμάμαι πολλά παιδιά που ήξερα, να προσπαθούν βίαια να μεγαλώσουν βήχοντας καπνό που κανονικά μισούσαν. Πάλι ειρωνία αν σκεφτείς πόσο μοιάζει με νοσταλγία του θηλασμού.

L' appuntamento

Καινούριος χρόνος, καινούρια μέρα και καινούρια ζωή.

Κάποιοι κάνουν στροφές στο παγοδρόμιο, κάποιος πουλάει τυρόπιτες ενώ το βλέμμα του πλανιέται στο άπειρο, κάποιοι τρέχουν χωρίς ομπρέλες στη βροχή, κάποιος γράφει τρεμουλιαστά επειδή βρίσκεται στο τελευταίο κάθισμα του λεωφορείου, κάποιος περιμένει εσένα κι όλα αυτά είναι στάσεις των ανθρώπων απέναντι στον αναπόφευκτο ερχομό του θανάτου τους. Γι αυτό άνθρωποι ας απλοποιήσουμε τα πράγματα μεταξύ μας. Το "δεν θέλω να φανώ αγενής" σημαίνει "σε λίγο θα γίνω αγενής". Το "θα δούμε" συνήθως σημαίνει "όχι". Το "ναι" πάλι "όχι". Το "δε θέλω να σε τρομάξω" σημαίνει "ξεκίνα να τρομάζεις από τώρα".
Το λακωνίζειν εστίν απολαυσείν. Πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι το όνομα Αλεξία θα μπορούσε να  χρησιμοποιηθεί σαν α(στερητικό)-λεξία και να περιγράφει εκείνη την ιδανική κατάσταση της απουσίας λέξεων κατά την οποία οι άνθρωποι παύουν να χρησιμοποιούν λεκτικούς τρόπους για να περιγράψουν και να αντιληφθούν την πραγματικότητα, βιώνοντας ακόμα και τις πιο λεπτές ποιότητες του παρόντος και όλα τα πράγματα σαν μη περιγράψιμες ενεργειακές μεταβολές. Η βροχή στα βλέφαρά μου.

Τελευταία τα Σάββατα στην Αθήνα είναι συννεφιασμένα με βανγκογκικές γκρι πινελιές. Οι Κυριακές πάντα άχρονες σαν την έρημο. Τα Παρασκευάτικα βράδια η μοναξιά φαίνεται να ζυγίζει 15 κιλά παραπάνω. Η μοναξιά δεν είναι εκείνο το μεγάλο αρπακτικό πουλί που μοιάζει με πτεροδάκτυλο. H μοναξιά δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως είναι η μόνη συνθήκη κατά την οποία μπορεί να ανθίσει οτιδήποτε, ακόμα και ο ίδιος ο έρωτας. Όταν κάνεις αστειάκια με τον εαυτό σου και γελάς δυνατά, τότε είσαι σε καλό δρόμο κι ας φαίνεται παρανοϊκό σε τρίτους. 

Σήμερα είναι μεγάλη μέρα και τη γιορτάζω. Χρόνια πολλά!Βρήκα το τραγούδι που έψαχνα εδώ και τρία χρόνια! Ένα τραγούδι που σίγουρα ανήκει στο σάουντρακ της ζωής μου. Την πρώτη φορά που με πέτυχε ραδιοφωνικά ζούσα κάθε δευτερόλεπτο της ακρόασης καθιστώντας αδύνατη τη σκέψη της καταγραφής. Τη δεύτερη οδηγούσα στην εθνική παρέα με τον ήλιο και την τρίτη με βρήκε την ώρα που έτρεχα να προλάβω να πάω στη δουλειά. Από τότε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και παραπάνω που χάθηκε από το ακουστικό μου πεδίο και το ραδιόφωνο είχε συνδυαστεί με την προσδοκία αυτής της μελωδίας. Και ξαφνικά σήμερα ενώ περπατούσα προς το σπίτι κρατώντας τσάντες, ξεπρόβαλε μεταμφιεσμένη σε μια διασκευή. Την αναγνώρισα όμως, άφησα τις τσάντες κάτω στο δρόμο και γονάτισα ψάχνοντας ένα στυλό στην τσάντα μου. Τώρα το λιώνω στις επαναλήψεις κι αυτό είναι κατάχρηση ενός μουσικού έρωτα. Μοιάζει με φυλάκιση ενός άγριου πουλιού  σε κλουβί και ίσως δεν είναι καλό. No resisto, no resisto.

Φανταστικές ειδήσεις

Έρευνες του Πανεπιστημίου της Γουϊμπάμπουε έδειξαν ότι η ανώτερη μορφή ύπαρξης στη γη είναι αυτό το μωβ κυκλαμινάκι που φυτρώνει ακόμα και στα πάρκα της Αθήνας. Ενώ κοιτάζει το έδαφος διαλογιζόμενο το καλό αυτoύ του κόσμου, τα πέταλά του αψηφούν το νόμο της βαρύτητας και κοιτούν προς τα πάνω σαν 4 γυναίκες που υψώνουν τα χέρια τους στον ουρανό ή σαν μαλλιά που τα φυσάει ψηλά ένας φανταστικός δυνατός υπόγειος άνεμος μαζί με φως.
Οποιοσδήποτε παρατηρήσει το κυκλάμινο με υπομονή και προσπαθήσει να το μιμηθεί θα μπορέσει να νιώσει για λίγο πώς είναι να είσαι μια τόσο λεπτοφυής και εκστατική ύπαρξη, γι αυτό όταν περπατάτε δίπλα τους προσέξτε μην τα πατήσετε την ώρα που αυτά προσεύχονται για μας.

Ερχομός της βροχής

Οι σκούρες ώρες του χειμώνα μοιάζουν όλες μεταξύ τους μέχρι να τις σπάσει το πρωί.

Τα πρώτα σύννεφα άπλωσαν πουλιά στον ουρανό κατά χιλιάδες.

Αυτά τα ασημένια πουλιά που αλλάζουν ταυτόχρονα κατεύθυνση με έναν ανεξήγητο τρόπο, αφού κανένα τους δεν κρατάει κινητό ή σφυρίχτρα για ειδοποίηση αλλαγής πορείας. Τα πιο εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας τα έχουμε ήδη μέσα μας.
Τα δεύτερα σύννεφα διηγήθηκαν ιστορίες για έναν γίγαντα που κοιμόταν  ανάσκελα πάνω στα βουνά και ύστερα έγινε ταύρος αφινιασμένος και μετά γυναίκα σκυφτή.

Τα τρίτα σύννεφα τραγούδησαν ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι. Τα πουλιά σιώπησαν να ακούσουν. Αυτό το ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι που σε κάνει να θες να πιεις τσάι δίπλα στη φωτιά.

Ανακοίνωση

Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται πως έχει τις ιδιότητες του νερού. Παίρνει το σχήμα του μυαλού που θα τη χωρέσει, όπως το νερό που μοιάζει να έχει σχήμα κυλίνδρου μέσα σε ένα ποτήρι. Τη βάζουν σε ένα εργαστήριο και την αναλύουν τη στιγμή που αυτή κυλάει και ελίσσεται γύρω μας και μέσα μας με χίλιους άλλους τρόπους. Όλες οι γνώσεις είναι πίστη. Και η επιστήμη ακόμα περιέχει τη λέξη πίστη.

ΠαιΖώντας

Περισσότερο από τους δεξιοτέχνες στη μουσική και στη ζωγραφική θαυμάζω τους καλλιτέχνες του ζειν. Αυτούς που ανάγουν τη ζωή τους σε υψηλή μορφή τέχνης. Που ζουν τη ζωή τους με το ίδιο μεράκι που ένας ζωγράφος βάζει τις καλύτερες πινελιές του σε έναν πίνακα, ένας συνθέτης φτιάχνει τις πιο όμορφες αρμονίες, ένας μάστορας ξεδιαλέγει τα πιο καλά ξύλα για να φτιάξει ένα όργανο και ένας μάγειρας φτιάχνει πολύχρωμες μυρωδάτες μπουκιές.

Είναι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτοί που ξέρουν και φτιάχνουν όμορφες αναλογίες στην καθημερινότητά τους, μικρές εμπειρίες - λεπτομέρειες που με πάθος επιλέγουν να ζουν. Που ξέρουν τα μυστικά της ισορροπίας και της γαλήνης και κολυμπούν μαζί με τα νερά της φυσικής νομοτέλειας, όπως ο ζωγράφος βάζει στον πίνακα τα ταιριαστά τα χρώματα.

Που δεν σπαταλούν τις μέρες τους σε άσκοπες λούπες αλλά τις ζουν με τις πιο όμορφες αρμονίες. Που κάθε μέρα είναι ένα έργο τέχνης γεμάτο καθημερινές μικρές ιεροτελεστείες και τις μεγάλες αποφάσεις τις παίρνουν με ψυχραιμία, απλότητα και αγάπη. Δεν παίρνουν τίποτα πολύ βαριά ή πολύ ελαφριά. Και σαν εκείνους τους μουσικούς που έχουν απόλυτο αυτί, αυτοί αφουγκράζονται το αστείρευτο χιούμορ του σύμπαντος και το μιμούνται.

Που δεν φοβούνται να αυτοσχεδιάσουν εμπιστευόμενοι τη φαντασία τους. Που αποδέχονται πλήρως τον εαυτό τους.  Και όπως ο μουσικός,  μέρα τη μέρα, εξασκούνται με πειθαρχία για να γίνουν ακόμα καλύτεροι, όλο και καλύτεροι στη ζωή τους.

Και όπως ο κιθαρίστας βαθαίνει την πενιά του με πειθαρχία  με το πέρασμα του χρόνου έτσι και αυτοί ζώντας  βαθαίνουν την αντίληψή τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα και νιώθουν πίσω από τις λέξεις τους άλλους. Διαρκώς μαθαίνουν και αναδιπλώνονται και γερνώντας ομορφαίνουν σαν το καλό κρασί. Μεγάλοι δεξιοτέχνες τη ζωής είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι σαν εκείνα τα βιολιά που ο χρόνος αντί να τα χαλάει στο πέρασμά του, τους δίνει κάθε μέρα και πιο λαμπερή χροιά.

Σαμοθράκη

Σου παραδίδω το στέμμα μου είπα ένα απόγευμα σε μια λιβελούλα της Σαμοθράκης. Σου παραδίδω όλες τις δαντέλες μου και τις πουέντ γιατί εσύ είσαι η πριγκίπισσα σε αυτό το βασίλειο.
Γυρνώντας από τη Σαμοθράκη νιώθεις σαν έκπτωτος άγγελος.

Υπέροχο

Σε ένα μικρό άλογο

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό άλογο

μα αυτό είναι κουρασμένο και αντί να προχωράει

στέκεται με απορία και με κοιτάει

με τα πελώρια μάτια του που στάζουν αγνότητα

και λάμπουν βαθιά όπως οι πολύτιμες πέτρες

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό καφέ άλογο

μα αυτό μασάει το παππούτσι μου και ρουθουνίζει στο χέρι μου

κάθε φορά που του δείχνω το δρόμο

Εναπόθεσα όλες τις ελπίδες μου σε ένα μικρό άλογο

μα αυτό φτιάχνει σχέδια με τις οπλές του στο χώμα.

Χαζεύει τους ανθρώπους και κουνάει το κεφάλι του στο ρυθμό μιας φανταστικής μουσικής

που φαίνεται πως κανείς δεν ακούει

και έπειτα με κοιτάει πάλι με τα πελώρια υγρά μάτια του

που τώρα με καθρεφτίζουν σαν ένα μικρό ανθρωπάκι

Όνομα ή στο χάσμα ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο

Όταν ο πρώτος άνθρωπος που είπε:

"Το βρήκα! θα ονοματίσουμε τα πράγματα για να μπορούμε να συνεννοηθούμε" ο άλλος θα του είπε

"Τι; τρελάθηκες; Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να σκλαβώσεις σε καλούπια έννοιες και πράγματα που αλλάζουν διαρκώς, φακέλωμα, θα κάνεις βούρκο ένα γάργαρο ποτάμι"

"Ναι εντάξει αλλά βολεύει ρε συ" θα είπε ο πρώτος

"Ναι, το όνομα βολεύει σαν εργαλείο αλλά σε λάθος στόμα υπάρχει ο κίνδυνος να διαστραφεί η  ίδια η σημασία του"

"Μπα" θα είπε ο άλλος.

Μετά ο άλλος θα επέμενε με φράσεις του στυλ: "Και αν μας ξεφύγει κάτι και δεν το ονομάσουμε; Αποκλείεται μετά να έχουμε συνηθίσει αληθινά μόνο όσα έχουν όνομα και αυτό να το ξεχάσουμε ή να αγνοήσουμε πως υπάρχει;"

"Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ξεφύγει τίποτα" θα είπε και έτσι θα άρχισαν τα ντράβαλα.

     Υπάρχουν φυλές που έχουν μεταβλητά ονόματα για τα πάντα, ακόμα και για τους ίδιους τους εαυτούς τους και δεν εννοώ  Μπάμπης ο Σουγιάς ή Πέτρος ο Πεταλούδας, ο Νώντας ο Ανακόντας. Λίγες φορές πλέον έχουμε την τύχη να συνειδητοποιούμε μια έννοια, μια φράση και μια ιδέα στο βάθος βάθος της, στην ουσία της. Κι απ' την άλλη υπάρχουν τόσα πράγματα που επειδή δεν τα έχουμε ονομάσει τα προσπερνάμε. Όπως αυτό το συναίσθημα που ευτυχώς δεν προσπέρασα  σήμερα περπατώντας: Ο ήλιος των 3 μμ μου ζέσταινε τα μάγουλα καθώς περνούσα δίπλα από το ποτάμι και ένας κύριος πέρασε με το ποδηλατάκι του και μετά ένα σκυλί έτρεξε φτεροκοπώντας τα αυτιά του σαν μεταλλάς και τότε για μια νανοστιγμή συνειδητοποίησα ή θυμήθηκα ή ένιωσα ή κατανόησα τη λέξη "ελευθερία". Αλλά αληθινά στην ουσία της.

   Βρέθηκα στην καρδιά της λέξης και στη γεύση της. Κάθε φορά που την επαναλάμβανα μέσα μου, ένας ιριδισμός, κάτι λαμπερό, παραπάνω από γαργάλημα πλημμύριζε τα κύτταρά μου και ένιωθα την καρδιά μου να αναπνέει. Ένιωσα την καρδιά μου να αναπνέει με ανακούφιση μέσα στην ουσία μιας λέξης. Και δεν υπάρχει λέξη γι αυτό το συναίσθημα, ούτε μπορώ να το εκφράσω. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Λαθραία συναισθήματα αφακέλωτα. (γιατί ηχεί σαν στίχος πυξ λαξ αυτό;)

Never baby

Είδα σήμερα στο όνειρό μου ότι είχα έναν όμορφο πόντικα άσπρο, ολοστρόγγυλο και αφράτο, με μια μακρουλή μύτη σαν δεύτερη ουρά και του έδειχνα μεγάλη στοργή. Όμως μπήκε στο σπίτι αυτή η ενοχλητική η γάτα με τα κόκκινα μάτια και μέχρι να προλάβω να την πιάσω τον είχε ξεκάνει. Αντέδρασα βίαια. Όταν ξύπνησα βγήκα για μια βόλτα και εκεί δίπλα στο τυροπιτίο, μια γυναίκα με φουντωτά μαλλιά σκόνταψε κι έπεσε μπροστά μου, ενώ η τυρόπιτά της εκσφενδονίστηκε στο πεζοδρόμιο. Η κύρια σηκώθηκε γελαστή αλλά εμένα αυτό μου προξένησε μεγάλη λύπη και συμπάθεια. Από εκείνη τη στιγμή έχω λοιπόν ανάγκη να σου πω κάποια πράγματα μωρό μου.

Ποτέ μη λυπάσαι υπερβολικά έναν άνθρωπο που σκοντάφτει στο πεζοδρόμιο και του πέφτει η τυρόπιτα. Είναι αναζωογονητικό για τον ίδιο και απαραίτητο για την εξέλιξη των γεγονότων και την ισορροπία του σύμπαντος που επί τη ευκαιρία δεν αποτελεί παρά ένα μικρόνιο ενός τεράστιου ζωντανού οργανισμού που είναι ακόμα μωράκι, μωρό μου.

Ποτέ μην αφήσεις το χέρι του μωρού που ήσουν κάποτε, μωρό μου. Κράτα το γερά και μη το αφήνεις να περιπλανιέται στο χάος της μνήμης σου. Πάρτο αγκαλιά και ρώτα το αν του αρέσει το μέλλον του και αυτό θα σου απαντήσει όσο πιο ειλικρινά μπορεί με τα μεγάλα ανεπιτήδευτα μάτια του.

Ποτέ μην αμελείς να κρατάς ένα ευάερο, ευήλιο και καθαρό  σπιτάκι χωρίς πολλά έπιπλα, μόνο ένα κρεβάτι με μυρωδάτα σεντόνια, κουζίνα, μπάνιο και ένα κοντραμπάσο σε ένα ψηλό βουνό, με θέα τη θάλασσα, στο βάθος του νου σου. Ένα πανέμορφο σπιτάκι με χοντρούς νησιώτικους ασπρότοιχους και σίτες στα παράθυρα για να μένουν απέξω όλες οι σκέψεις και συναισθήματα και όλα τα μικροπράγματα και τα κουνούπια της καθημερινότητας. Μόνο για σένα, ένα σπιτάκι όπου θα αράζεις, θα τραγουδάς χωρίς όρια, θα περπατάς γυμνός, θα κόβεις το ψωμί με το χέρι και θα ακούς τον αέρα να αλωνίζει από τα πέρατα του κόσμου.

Blue

Η φιγούρα του γίνεται γαλάζια ξεμακραίνοντας. Το ίδιο γαλάζιο των μακρινών βουνών και όλων των μακρινών πραγμάτων. Γαλάζιο: το χρώμα της απόστασης. Κι όποτε παίρνεις την απόφαση να ζήσεις ανώδυνα  καταλήγεις να είσαι πάλι η ασπρόμαυρη πάνινη κούκλα που παρατηρεί διπλωμένη τον κόσμο να κινείται σαν πολύχρωμο ποτάμι, κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα και θυμάσαι αμυδρά τη γεύση του. Κι αν αποφασίσεις να δεις τα πράγματα στα μάτια, ένα μεγάλο μπλε ποτάμι ανοίγει και μουσκεύει τα χάρτινά σου σχέδια.

Σκέψου πριν πατήσεις play

Προσοχή. Το Υπουργείο Υγείας προειδοποιεί: Αυτή η μελωδία προκαλεί εθισμό και περιέχει ψήγματα αιωνιότητας. Γιατί αυτή μελωδία φτάνει κατευθείαν στην καρδιά. Μακάρι να με είχε προειδοποιήσει και μένα κάποιος πριν την ακούσω τότε...

ώρα: αυγουστιάτικο απόγευμα: 7 - 8

πόλη: Θεσσαλονίκη

τόπος: αυλή ενός σπιτιού, τραπεζάκι με κόκκινο καρό τραπεζομάντηλο, κεριά, το κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος και ρόδι ακόμα στο τραπέζι.

σύννεφα: αραχνοειδή μωβ + γαλάζια,

μυρωδιά: κανέλα και κακάο.

Είναι φυσικό να θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες εκείνης της ακρόασης γιατί σφυρηλατήθηκαν στο νου μου και μάλιστα σε ρυθμό 3/4. Ναι, άπαξ και πατήσεις play την πάτησες μαζί της. Αδύνατη η αποχώρηση της από το μυαλό ενός ανυπεράσπιστου ακροατή. Είναι σίγουρα ευχάριστο να νιώθεις όλα τα κύτταρά σου να χορεύουν αργό βαλς και να ξεχνάς που ήσουν, τι ήθελες να κάνεις, που πας, ποιος είσαι για λίγο, αλλά θα σε αναγκάσει να γυρίσεις και να ξαναγυρίσεις σ' αυτήν βασανιστικά, όπως η σοκολάτα.

 Θα σε αγκιστρώσουν οι απρόβλεπτες νότες της και όλα τα χρώματα που σέρνει ήρεμα. Η μεταξωτή γραμμή που υφαίνει το βιολί και οι κρυστάλλινες πέτρες που αραδιάζει η κιθάρα δύσκολα θα σε αφήσουν να εκτιμήσεις άλλα τραγούδια. Είναι από κείνες που σκάβουν περνώντας, χαράζοντας το δέρμα. Και ίσως μετά να θες κι εσύ να κατοικήσεις μόνιμα στο δρόμο των Ονείρων.. Rue de reves.

Αυτές τις μέρες που όλα βουλιάζουν συνέβη αυτό

  Ένα μικρό κοτοπουλάκι καθόταν κάτω από μια τριανταφυλλιά και μα τα χίλια μπρόκολα, είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα ροδοπέταλο να πέφτει πάνω στο χνουδωτό κεφάλι του και να κάθεται σαν καπελάκι, κάνοντάς το να αναπηδήσει και να μισοκλείσει τα κάτω βλεφαρίνια του.

Σ.Α.Ε.

Το πούπουλο που αναχώρησε από την πράσινη πάπια με το λευκό περιλαίμιο που πετούσε ψηλά πάνω από τα σύννεφα, στροβιλίστηκε εκατομμύρια φορές γύρω από τον εαυτό του αφήνοντας μια ροζ ανταύγεια στον γαλάζιο ουρανό και κύματα ευφορίας που απλώθηκαν πάνω απ' την πόλη, με αποτέλεσμα να νιώσουν όλοι στιγμιαία ανεξήγητη ευτυχία.

Γράμμα στους συνεπιβάτες του ηλεκτρικού

Αγαπητοί μου συνεπιβάτες στον ηλεκτρικό!

     Δεν είναι αστείο που σε συνθήκες όπως αυτή, σε τούτο το τραίνο, εξυπηρετούμε ο καθένας τις ζωές των άλλων σαν κομπάρσοι; Ένας πολύχρωμος, θορυβώδης θίασος ξεχύνεται από τις πόρτες και  ένας άλλος ρουφιέται πάλι πίσω. Είμαστε όλοι ένα μπακράουντ, συχνά αδιάφορο ή και απεχθές για τους επιβάτες της κάθε μέρας.

     Ίσως γιατί συνήθως οι εικόνες που σχηματίζουμε εδώ θυμίζουν σχέδια ενός θλιμμένου ζωγράφου. Σίγουρα φταίει κι αυτός ο απαίσιος ψυχρός φωτισμός που αναδεικνύει τη λάμψη του ιδρώτα  ακόμα και στα πιο όμορφα πρόσωπα. Κι όμως αυτοί οι δυο άντρες που κοιτούν έξω από το παράθυρο και η (πιθανότατα άνεργη) κοπέλα (που μάλλον πάει για άλλη μια καταδικασμένη σε άκυρο συνέντευξη) πάνω από την κουρασμένη μάνα με το παιδί στην αγκαλιά αποτελούν ένα πολύ όμορφο θέμα για έναν σύγχρονο "ελγκρεκικό" πίνακα, δε νομίζετε; Αν είχα χρώματα τώρα ίσως να τους ζωγράφιζα με αδρές γραμμές, προσπαθώντας να αποδώσω με ομορφιά  την ανία του καθημερινού αστικού μόχθου και με χοντροκομμένες κίτρινες πινελιές την υποβόσκουσα παλλόμενη ανησυχία για το πολυαναμενόμενο χάος που παραμονεύει αυτή την πόλη σαν μεγάλο μαύρο μπουμπουνίζον σύννεφο. Είναι σαν να το έκανα κιόλας.

     Θα ήθελα παρόλαυτά να σας εξομολογηθώ ότι σας παρατηρώ όλους. Σας παρατηρώ πολύ. Προσπαθώ να μαντέψω τις σκέψεις σας, πώς θα γίνετε όταν γεράσετε, πώς θα ήσασταν στην παιδική σας ηλικία, τον προορισμό σας και τις ασχολίες σας, πόσες φορές κοιτάτε τον εαυτό σας να καθρεφτίζεται στο τζάμι όταν το τραίνο περνάει από σκοτεινές περιοχές.

     Και λατρεύω να παρατηρώ όλον αυτό το μη λεκτικό διάλογο, τα βλέμματα που διασταυρώνονται, τα εξεταστικά βλέμματα, τα επικριτικά βλέμματα, τα ερωτικά βλέμματα, τους άγραφους νόμους για το ποια θέση επιλέγει ο καθένας, τις αποστάσεις, τις μικροκινήσεις στα πρόσωπά σας κι όλα αυτά σε μια προσπάθεια ισορροπίας στα φρεναρίσματα με στήλους γεμάτους όλων των ειδών τα χέρια. Ένα παράξενο δέντρο. Συμμετέχω. Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι με τον αδερφό μου κάνουμε διαγωνισμό μετάδοσης χασμουρητού. Έχει πολύ γέλιο να βλέπεις το χασμουρητό σου να απλώνεται σε ένα βαγόνι από τόσο ετερόκλητους ανθρώπους αν και εχτές με κέρδισε 3 -0.

     Σήμερα πάντως, ήταν μια διαφορετική μέρα απ' τις άλλες. Πηγαίνοντας από Θησείο για Αττική, συνειδητοποίησα ότι αν σας φανταστώ σαν γάτες τότε μοιάζετε όλοι συμπαθέστατοι.Ακόμα και εσείς κύριε με τα τεράστια ρουθούνια που αποπνέετε έναν σνομπισμό - χωρίς να σας ξέρω βέβαια - πιστεύω ότι θα ήσασταν ένας πολύ καλός γάτος, άξιος χαδιών και ταϊσματος. Ναι, η σκέψη ότι όλοι είμαστε αγαπήσιμοι με γέμισε μια αισιοδοξία ασυνήθιστη για ηλεκτρικό.

     Ίσως θα έπρεπε να ζούμε διαφορετικά αυτές τις πολύτιμες διαβατικές στιγμές που περνάμε μαζί δε νομίζετε; Αυτές τις ώρες αναμονής που μας κουράζουν και κοιτάμε υπνωτισμένοι τα ρολόγια μας. Φανταστείτε μια υπέροχη χορογραφία που θα μπορούσαμε να κάνουμε περιμένοντας το τραίνο να έρθει.Όλος αυτός ο χώρος προσφέρεται για ένα μπαλέτο - υπερθέαμα που θα απολάμβανε το κοινό της απέναντι πλευράς, με εμάς πρωταγωνιστές, μέσα στα καθημερινά ρούχα μας. Όσο ξενέρωτη κι αν σας φαίνεται η ιδέα σίγουρα θα χαιρόσασταν τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές που θα αντηχούσαν στις σήραγγες λίγο πριν έρθει το τραίνο.

Ανακοίνωση

Less is no more, "more". Less is just less.

Εικόνα

Το μικρο κοριτσάκι ήταν τόσο μικρούλι και χαχανούλι που τα μαγουλάκια του έγιναν τριανταφυλλάκια