Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Σχετικά με τις ευτυχίες

Σκέφτομαι τελευταία πόσο λίγες είναι οι λέξεις σχετικά με την ευτυχία. Ίσως δεν υπάρχουν ή εγώ δε γνωρίζω λέξεις για συγκεκριμένα είδη ευτυχίας. Και ίσως βέβαια αυτό να μην είναι καθόλου κακό γιατί αφήνει τα όρια της ελεύθερα, χωρίς κανένα φρένο και κουτί που οι λέξεις βάζουν. Και ύστερα οι διαφημιστές θα τις έπαιρναν αυτές τις λέξεις, (όπως την αγάπη) και θα τις κακοποιούσαν για να διαφημίσουν τραπεζικά δάνεια ή σερβιέτες.
  Στον δικό μου κόσμο όμως αναγνωρίζω τις διάφορες ευτυχίες, μπορώ να διακρίνω τις αποχρώσεις τους και την έντασή τους όπως ξεχωρίζω μια νότα από τη διπλανή της, ή μια συγχορδία ή ένα χρώμα και τους δίνω κρυφά ονόματα και πλέον μου είναι οικείες σαν φίλες αγαπημένες.
  Καλλιεργώ τις ευτυχίες μου. Τις καλοσωρίζω. Πρόσφατα ένιωσα πάλι την ξαφνική ευτυχία από φιλοξενία. Συνήθως το νιώθω όταν μου κάνουν το τραπέζι σε ένα μέρος εκτός έδρας. Τη στιγμή που τρώω νιώθω ένα απότομο “ευχαριστώ” να ξανάβει σαν ταμπέλα νέον σε όλο το είναι μου, απλώνοντας στιγμιαία ιριδίζουσα λάμψη σε κάποια σημεία του πίσω μέρους του εγκεφάλου μου,  κάποια κομφετί, μίνι βεγγαλικά και χαμογελαστά ρακούν γύρω μου. Γίνομαι ένα θαυμαστικό (!).
    Υπάρχει και μεγαλύτερης διάρκειας ευτυχία. Σήμερα το απόγευμα ένιωσα την απαλή συνεχή δυνατή ευτυχία του να κρατάς ένα μπεμπάκι στα χέρια σου και δεν μου έχει περάσει ακόμα. Πραγματικά όταν έχεις μόλις λίγες εβδομάδες στη γη δεν μπορεί παρα να είσαι καθαρός και ελεύθερος από όλα τα φορτία τα ανθρώπινα που μεταδίδει ο ένας στον άλλο σχετικά με το τι ειναι ο κόσμος. Ας αναλογιστούμε λίγο το μέγεθος αυτής της ελευθερίας. Νιώθω δέος πλάι στο μέγεθος της, μιλάμε για μεγατόνους ελευθερίας.
   Πώς να μην εκπέμπεις κάτι υπέροχο και καινουργιο, αγνό σαν συννεφάκι, ανεπιτήδευτο όσο ένα λουλούδι. Βλέπεις αυτόν τον κόσμο για πρώτη φορά και όλα τα χρώματα διαχέονται και είσαι σε ένα ακατέργαστο χάσιμο, της απόλυτης αγαλίασης, της άπειρης, απόλυτης ευτυχίας - αυτής της οποίας είμαστε όλοι μόνιμα μέτοχοι ούτως ή αλλως - αλλά χωρίς να το έχεις ξεχάσει όπως οι περισσότεροι μεγάλοι, γιατί είσαι 100% χωρίς κρίση, γι αυτό και μυρίζεις υπέροχα και όλοι θέλουν να σε φιλάνε.
   Η ευτυχία και το ευχαριστώ είναι ίσως το ίδιο πράγμα. Η ευτυχία της δημιουργίας ίσως είναι αυτή που μας δίνει λόγο ύπαρξης, είναι ίσως ο λόγος που είμαστε εδώ. Η ευτυχία της δημιουργίας μουσικής είναι ίσως αυτό που μπορεί να παράγει ένας άνθρωπος τη στιγμή που μια λεμονιά παράγει λεμονανθούς και λεμόνια.
    Η ευτυχία που δημιουργεί η κίνηση και η ήρεμη βαθιά ανάσα, είναι μάλλον η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...