Να κάτι οικουμενικό! Να κάτι αιώνιο: Η αναμέτρηση κάθε όντος με το μυστήριο της νύχτας. Η υποβλητική αισθηση της παγκόσμιας ησυχίας, η αμηχανία απέναντι στη γιγαντια ομορφιά και το απειρο των αστεριων, η ταύτιση με ένα από αυτά. Η μικρή αχανής μοναξιά ολων στην έρημο του σύμπαντος, η θολή ανάμνηση μιας τόσο παρόμοιας μήτρας.
-
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
-
Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό τη ...
-
Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντ...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
