θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη
και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν
στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται δραματικές συνθήκες
δεν χρειάζονται οι κηδείες μας για να βρισκονται οι άλλοι
δεν χρειάζεται να υπάρχει ανάγκη
κι ας έχει περάσει καιρός
η κολλώδης γλίτσα της αμηχανίας που μας φρενάρει
ξεπλένεται εύκολα
αρκεί να πεις καμιά φορά
Είσαι για καμιά βλακεία;
ή απλά Τι κάνεις ρέι;
Το ρέι είναι πολύ πιο στοργικό
Πώς είσαι ρέι;
Αυτό, τίποτε αλλο
Τώρα μοιραζόμαστε τη σιωπή μας και τον αλλόκοτο ήχο της
και εγώ έτσι κάνω
η ζωή έτσι είναι
σε φέρνει πρώτα σε ένα σημείο ανεκδιήγητου φληναφήματος,
αποθέωσης του ανούσιου,
αποκορύφωση της καθημερινής ελαφρότητας που μπορεί να σε συνεπάρει με τα φανταχτερά χρώματά της και για πλάκα να την πιστέψεις,
τα νερά της μπορεί να
είναι ήρεμα αλλά το νιώθεις ότι κάτι δυσγευστο υποβόσκει,
μετριότατο χιουμορ, ένας αδικαιολόγητος εκνευρισμός ή το τρεμόπαιγμα του ηλεκτρισμού
Είναι τότε που σου δίνει μια μπουνιά στα δόντια και σου θυμίζει
ότι ο χρόνος είναι μετρημένος
οι στιγμές είναι δυνητικά τελευταίες
εσύ νομίζεις με αφέλεια ότι μπορεί να ακολουθήσουν άπειρα Χριστούγεννα και Πάσχατα
νομίζεις ότι η σταθερότητα είναι κάτι υπαρκτό
και να που κάτι - οτιδήποτε μπορεί να τα διαλύσει όλα σαν μπάλα του μπόουλινκ
δεν είναι μεμψιμοιρία, το ήξερες πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο
αλλά τόσο διαφορετικό να το συνειδητοποιείς.
το ποτέ
μαθηματικά νόμιζα ότι δεν έστεκε
ναι αυτό είναι το λιγότερο απόδεκτο.
τα άλλα τα καταλαβαίνω
το ποτέ όμως δεν στέκει δεν μπορεί να στέκει σε μια φύση που δεν είναι απόλυτη σε τίποτα
δεν της πάει
ακόμα και στα μαθηματικά σε καποιες περιπτώσεις το μηδεν δεν ορίζεται
